Για όλες τις εξελίξεις, τα σχέδια, τα χρονοδιαγράμματα, αλλά και τις οικολογικές ευαισθησίες και περιβαλλοντικές αντιρρήσεις ο «ΑτΚ» απευθύνθηκε στο γενικό διευθυντή της «Ελληνικός Χρυσός», το μεταλλειολόγο Πέτρο Στρατουδάκη. Πρόκειται, κατά γενική ομολογία, για την «ψυχή» ενός πρότζεκτ που φιλοδοξεί να συνεχίσει την πανάρχαια παράδοση της εξόρυξης χρυσού στη Χαλκιδική.
Κύριε Στρατουδάκη, πού ακριβώς βρίσκεται η υπόθεση της έκδοσης των αδειών για την πραγματοποίηση της επένδυσης για τη μεταλλουργία χρυσού στη Β. Χαλκιδική;
Από την αρχή θέλω να πω ότι η επενδυτική μας πρόταση δεν αφορά μόνο τη μεταλλουργία χρυσού, αλλά τη συνολική αξιοποίηση του μεταλλευτικού δυναμικού της ΒΑ Χαλκιδικής. Ξέρετε, αυτό είναι πολύ σημαντικό, με την έννοια ότι δε μιλάμε για μια ευκαιριακή προσέγγιση εξαρτήσιμη από την εποχιακή «λάμψη» του χρυσού αλλά για δομική πρόταση στη βάση του συνολικού δυναμικού της περιοχής. Με δεδομένο αυτό, η έκδοση των αδειών για μας είναι το αποτέλεσμα της «σύμπλευσης» με την Πολιτεία σε μια γενικότερη στρατηγική για τον ορυκτό πλούτο της χώρας μας με την απαιτούμενη σύγχρονη αντίληψη. Ετσι, σήμερα μπορούμε να πούμε ότι βρισκόμαστε στο τελικό στάδιο. Στο τελικό στάδιο, βέβαια, μιας αποδοτικής «ωρίμανσης» 6 χρόνων. Δε διστάζω να πω ότι για μας η αξιοποίηση του μεταλλευτικού δυναμικού της ΒΑ Χαλκιδικής ήταν μια «άσκηση» με απίστευτα πολλές παραμέτρους και ιστορικό, που καταφέραμε όμως να αντιμετωπίσουμε τίμια και καθαρά. Αυτό καταθέσαμε στην Πολιτεία αλλά και την κοινωνία. Σε άλλη περίπτωση, δε θα το αποτολμούσαμε.
Η καθυστέρηση στην αδειοδότηση θέτει σε αμφισβήτηση την επένδυση από μέρους της «Ελληνικός Χρυσός»;
Νομίζω πως εδώ πρέπει να διευκρινιστούν κάποια σοβαρά θέματα. Ξέρετε, όπως όλοι, ότι οι επενδύσεις χρειάζονται επενδυτές, χρήματα και σοβαρό πεδίο οικονομικής δράσης. Στην περίπτωσή μας μιλάμε για μια από τις μεγαλύτερες πρωτογενείς, καθαρά εξαγωγικές επενδύσεις στην Ελλάδα και μάλιστα σε δύσκολους καιρούς. Η καθυστέρηση λοιπόν της αδειοδότησης πάνω απ’ όλα θέτει σε κίνδυνο το επενδυτικό κλίμα στη χώρα μας, δημιουργώντας λογικές επιφυλάξεων και απομείωσης στους επενδυτές, που είναι κυρίως ξένοι. Σε μια πρόσθετη θεώρηση πρέπει να επισημανθεί κι ένα εύλογο ερώτημα: Η όποια καθυστέρηση αφορά τη λογική της βελτιστοποίησης της πρότασης που έχει κατατεθεί ή την απομείωση του συγκριτικού πλεονεκτήματος της χώρας μας που λέγεται ορυκτός πλούτος; Στην περίπτωση αυτήν η απάντηση πρέπει να δοθεί από την Πολιτεία. Εμείς το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι όσο αντέχουμε οικονομικά θα το παλεύουμε. Πάντα τίμια και καθαρά.
Πόσο δικαιολογημένες είναι οι επιφυλάξεις για τις επιπτώσεις της επένδυσης στο περιβάλλον και ειδικότερα για την επιβάρυνση του υδροφόρου ορίζοντα; Γενικότερα, υπάρχει κατά τη γνώμη σας έστω και κάποιος μικρός περιβαλλοντικός κίνδυνος για την περιοχή;
Καταρχήν, να διευκρινίσω από την αρχή ότι οι γενικές επιφυλάξεις είναι για μας υγιής και δημιουργική προσέγγιση. Το θέμα όμως αυτό αντιμετωπίζεται με ουσιαστικές συζητήσεις και αποσαφηνίσεις. Λυπάμαι που θα πω ότι αυτό δεν το έχω δει. Αντίθετα, βλέπω κινδυνολογία, δαίμονες και φαντάσματα. Και μάλιστα από τους ίδιους ανθρώπους εδώ και δεκαετίες. Πριν συνεχίσω, να πω κάτι. Δεν είμαστε εγκληματίες σε βάρος του περιβάλλοντος και της τοπικής κοινωνίας ούτε μετανάστες στον τόπο μας ούτε ντρεπόμαστε γι’ αυτό που σπουδάσαμε και δεν απολογούμαστε γι' αυτό. Εγκλημα, όμως, υπάρχει. Νομίζω θα ήταν χρήσιμο να αναζητηθούν οι θύτες, τα θύματα και τα κίνητρα αυτού του εγκλήματος. Από τις όσες «καταγγελίες» έχω δει μπορώ να κωδικοποιήσω τις παρακάτω:
Πρώτον, η περίφημη ιστορία του κυανίου. Στην πρότασή μας δεν υπάρχει κυάνιο, γιατί δε χρειάζεται να υπάρχει. Και δε χρειάζεται να υπάρχει, γιατί δεν αλληθωρίσαμε στη «λάμψη» του χρυσού αλλά σε όλο το μεταλλικό υπόβαθρο της περιοχής, που είναι και το σημαντικό. Προτείνουμε, λοιπόν, μια μεταλλουργία που να είναι συμβατή με το συνολικό αυτό δυναμικό. Προσπαθήσαμε, δηλαδή, να κρατήσουμε στον τόπο μας όσο περισσότερη υπεραξία μπορούμε. Και το καταφέραμε με συνδυασμό του μεταλλεύματος της Ολυμπιάδας και αυτού των Σκουριών. Ε, αυτό, λυπάμαι, αλλά δε χρειάζεται κυάνιο.
Δεύτερον, ο υδροφόρος ορίζοντας, η καταστροφή του και η μόλυνσή του. Αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν εμείς που παραλάβαμε τα τόσο όξινα νερά στις Μαύρες Πέτρες όπου δουλεύουμε, και επενδύσαμε περίπου 20 εκατ. ευρώ για να λύσουμε το πρόβλημα, και το λύσαμε στη γέννησή του, να αφήναμε αυτήν τη δομική προσπάθεια που σας περιέγραψα «γυμνή». Ως θέμα πουλάει, σημασία όμως έχει και αν αγοράζεται. Με δεδομένο ότι το θέμα των νερών είναι βασική παράμετρος ενός σχεδιασμού, διαβεβαιώνω όποιον θεμιτά ανησυχεί, με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο: σε όλη την έκταση του έργου τα νερά και ο υδροφόρος ορίζοντας που συνδέονται με κάθε κοινωνική χρήση δε θα επιβαρυνθούν ούτε ποσοτικά ούτε ποιοτικά και δεν υπάρχει κανένας, μα κανένας επιστημονικός ή άλλος τρόπος για να αποδειχτεί το αντίθετο. Ξέρετε όμως κάτι; Στη μελέτη που καταθέσαμε υπάρχει πλήρης ανάλυση και τεκμηρίωση. Γιατί κανένας δε θέλει να την δει; Ακόμη, το πιο εύκολο πράγμα για να διαπιστωθεί είναι η ποσοτική και ποιοτική επιβάρυνση των νερών. Γιατί δεν είδα καμιά πρόταση να λέει -για παράδειγμα- έτσι να μετράμε και μόλις διαπιστώσουμε κάτι να σταματήσει το έργο και αυτό να είναι περιβαλλοντικός όρος; Ξέρω την απάντηση. Κι εσείς την ξέρετε. Αλλο ουσία και άλλο σπέκουλα. Ο στόχος, όμως;
Τρίτον, τα δάση. Ε, ναι, κ. Μητράκη, θα «καταστρέψουμε» 1.800 στρέμματα δάσους, και όχι 35.000, στις Σκουριές. Βιομηχανία φτιάχνουμε, άλλωστε, και μάλιστα βαριά. Σημασία, όμως, έχει ότι αποδεδειγμένα η χρήση γης στην πρότασή μας είναι η ελάχιστη δυνατή, αλλά και ότι η αποκατάστασή της δεν αφήνεται στο πολύ μελλοντικό «τέλος» της δραστηριότητας αλλά γίνεται παράλληλα με τη δουλειά μας. Νιώθω περήφανος να πω ότι στο σχεδιασμό μας η εξόρυξη της τελευταίας πέτρας στις Σκουριές σημαίνει και την αποκατάσταση της έκτασης γης που χρησιμοποιήσαμε. Σας λέει κάτι αυτό;
Σε ποιες χώρες και ποια μεταλλεία εφαρμόζονται οι μέθοδοι εξόρυξης και επεξεργασίας που έχει κατά νου να χρησιμοποιήσει η «Ελληνικός Χρυσός ΑΕ»;
Ας κάνουμε έναν απλό διαχωρισμό. Οι μέθοδοι εξόρυξης και εμπλουτισμού που προτείνουμε εφαρμόζονται παντού στον κόσμο. Η μεταλλουργία εφαρμόζεται όπου μπορεί από την τήξη να υπάρξει διαχωρισμός των χρήσιμων μετάλλων και μάλιστα με αξιοποίηση της «εσωτερικής» ενέργειας του μεταλλεύματος τροφοδοσίας. Ενδεικτικά αναφέρω ότι η τήξη ως μέθοδος παραγωγής χαλκού - χρυσού - αργύρου βρίσκει εφαρμογή σε 50 χώρες ανά τον κόσμο. Ειδικά στην Ευρώπη, χρησιμοποιείται στη Φινλανδία, τη Σουηδία, τη Γερμανία, την Ισπανία, την Πολωνία και τη Βουλγαρία. Συνολικά, θα σας πω ότι η πρότασή μας ως μέθοδος εφαρμόζεται όπου οι πολιτικές, η επιχειρηματικότητα και οι κοινωνίες δε θέλουν να χαρίσουν την υπεραξία του πλούτου που τους έδωσε η φύση σε άλλους, αλλά τη θέλουν για τον τόπο τους, και οικονομικά και στρατηγικά.
Τι σημαίνει για την εταιρία η απόφαση της Κομισιόν ότι έλαβε κρατική επιχορήγηση στη φάση της μεταβίβασης του ενεργητικού των μεταλλείων στην «Ελληνικός Χρυσός»;
Η απόφαση της Κομισιόν δε λέει ότι η «Ελληνικός Χρυσός» έλαβε κρατική ενίσχυση. Λέει απλά ότι το τίμημα με το οποίο αποκτήθηκε το ενεργητικό της TVX μέσω Ελληνικού Δημοσίου έπρεπε να είναι μεγαλύτερο κατά 14 εκατομμύρια, η μη αξιολόγηση των οποίων τότε ευνόησε ανταγωνιστικά την ΕΧ. Κύριε Μητράκη, νομίζω ότι ασχολείστε αρκετά χρόνια με το θέμα. Πρέπει, λοιπόν, να ξέρετε και να θυμάστε ότι εμείς στην ουσία κληθήκαμε από τους εργαζόμενους και πολλούς τοπικούς φορείς να προσπαθήσουμε να αντιμετωπίσουμε, και μάλιστα με σοβαρές υποχρεώσεις, την εγκατάλειψη των μεταλλείων από μια εταιρία που πτώχευσε. Δε θυμάμαι ούτε άλλες προτάσεις ούτε ανταγωνισμούς ούτε οικονομικές διαπραγματεύσεις. Αντίθετα, θυμάμαι ότι οι εργαζόμενοι πληρώθηκαν και αποζημιώθηκαν, οι προμηθευτές διασφαλίστηκαν και η προοπτική απασχολησιμότητας πάλι στην περιοχή άρχισε να δομείται, και μάλιστα με οικονομική συμμετοχή και της εταιρίας που πτώχευε. Αυτό στο σύγχρονο γραφειοκρατικό καπιταλισμό λέγεται «εικαζόμενη κρατική ενίσχυση». Θα το παλέψουμε μαζί με την Πολιτεία, εφόσον αυτή τιμά τη συνέχειά της, εκεί που πρέπει και όπως πρέπει. Να πω όμως και κάτι άλλο. Η απόφαση αυτή μας δικαιώνει όσον αφορά τη νομιμότητα της σύμβασης αλλά και μας δίνει την ευκαιρία να καταθέσουμε ότι σε μια επενδυτική προσέγγιση 1 δισ. ευρώ, στην οποία μάλιστα μεγάλο ποσοστό διαμορφώνει σύγχρονη περιβαλλοντική και διαχειριστική πρωτοπορία, δεν μπορεί να αποτελούν 15 εκατ. ευρώ καθοριστικό παράγοντα. Αυτό ως απάντηση στους διθυράμβους των αυτόκλητων θεματοφυλάκων της εθνικής ηθικής. Κρίμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια δεν πρέπει να περιλαμβάνουν βρισιές και να μην είναι γραμμένα με greeklist.
Σχόλιο που έχει ταυτότητα χρήστη δημοσιεύεται χωρίς λογοκρισία, αρκεί πάντα η κριτική αυτή να είναι κόσμια.
Ζητούμε τη κατανόηση από τους ανώνυμους χρήστες, οι οποίοι ως συνήθως αβασάνιστα και χωρίς προσωπικό κόστος γίνονται αμετροεπείς υβριστές.
Όσα δεν τηρούν τους παραπάνω όρους διαγράφονται.