Δημήτρης Ζερβουδάκης: Ήταν μια γιορτή, για μία νίκη που έρχεται!

Από tvxs

[...] Ήταν μια γιορτή πραγματικά, μια γιορτή για μία νίκη που έρχεται! Έτσι το έζησα εγώ […] το γεγονός ότι τα κόμματα δεν ελέγχουν τίποτα απ’ όλη αυτή την κινητοποίηση, ίσως τελικά να είναι και ένα από τα στοιχεία μεγάλης ανησυχίας του συστήματος. Τα κόμματα κατάντησαν πλέον, να αποτελούν το μακρύ χέρι του κράτους απέναντι σε τέτοιου είδους κινητοποιήσεις. Αποτελούν πια μηχανισμό της εξουσίας, προκειμένου να ελέγχει τον κόσμο. Πιστεύω, λοιπόν, ότι είναι μία νίκη, απέναντι και σε αυτό […] Ο Θεσσαλονικιός τραγουδοποιός Δημήτρης Ζερβουδάκης, μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη για το tvxs, με αφορμή τη συμμετοχή του στη συναυλία που έγινε στην Ιερισσό "για μια εξόρυξη που δεν θα γίνει ποτέ".

Η άποψη μου από την αρχή ήταν ότι, από την επόμενη μέρα αυτής της συναυλίας θα λέμε όλοι…«ήμουν κι εγώ εκεί»!

Και πού ήμουν; Σε μία τεκμηρίωση του πόθου μου, που λέει ότι η φυσική μας παρουσία μπορεί να δημιουργήσει συνθήκες που να αλλάξουν πράγματα υπέρ ημών.

Προσεγγίζοντας την Ιερισσό, μου έκανε εντύπωση ένα τεράστιο πανό που έχουν κρεμάσει με τον στίχο του Κάλβου «Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία». 

Μπαίνοντας μέσα στην πόλη υπάρχουν τα «φυλάκια» -κατά κάποιον τρόπο- για την πόλη, τα μπλόκα δηλαδή των ίδιων των κατοίκων, που είναι επανδρωμένα συνεχώς, σε 24ωρη βάση. Είναι ένας τρόπος ζωής πια για τους Ιερισσιώτες.

Έχουν υποστεί απίστευτη αστυνομική βία, και μπλοκάρουν τους δρόμους για την περίπτωση που επιχειρήσει πάλι η αστυνομία να μπει μέσα στα σπίτια τους. Γιατί έζησαν –εκτός των άλλων- το να πηγαίνουν χαράματα και να παίρνουν κόσμο απ’ τα κρεβάτια τους μπροστά στα έντρομα παιδιά τους, λες και έχουμε πόλεμο! Οι Ιερισσιώτες, το διασκεδάζουν, λέγοντας ότι αποτελούν το Γαλατικό χωριό εναντίον των Ρωμαίων.

Φτάσαμε στην Ιερισσό, νομίζοντας ότι θα συναντήσουμε το κλίμα φόβου το οποίο μας καλλιεργούσαν όλον αυτόν τον καιρό, ότι δηλαδή θα υπάρξει βία, θα γίνουν επεισόδια, θα έρθουν αναρχικοί, από το μαύρο μπλοκ της Ευρώπης, και χίλιες δυο μπούρδες με όλη την προπαγάνδα τόσες μέρες. 

Αντίθετα, είδαμε μία πόλη συντονισμένη στην βραδιά της συναυλίας αλληλεγγύης, σε μία καταπληκτική διοργάνωση και αυτοοργάνωση.

Μία πόλη 2-3 χιλιάδων κατοίκων περίπου, φιλοξένησε σ’ αυτήν την συναυλία, παραπάνω από 10 με 15 χιλιάδες ανθρώπους.

Όλες οι γυναίκες της πόλης, μαζευτήκανε και μαγείρεψαν ότι καλύτερο μπορούσε η κάθε μια, δημιουργώντας μια απίστευτη συνθήκη φιλοξενίας, όχι μόνο για μας που συμμετείχαμε στη συναυλία, αλλά και για όλον τον κόσμο που έφτασε στον τόπο τους.

Εκατοντάδες εθελοντές δούλεψαν και ετοίμασαν χώρους υποδοχής ( κάμπινγκ, πάρκινγκ, κ.λ.π) Άνοιξαν τα σπίτια τους, παραχώρησαν τα ξενοδοχεία και τα δωμάτιά τους με ένα εντελώς συμβολικό αντίτιμο. Μια διοργάνωση αξιοζήλευτη δηλαδή, θα τολμούσα να πω, από επαγγελματίες. Γιατί υπήρχε πάρα πολύς κόσμος που βοηθούσε με χαρά.

Αμέτρητοι πραγματικά εθελοντές! Παιδιά,νέοι, μεγαλύτεροι, ηλικιωμένοι από 7 έως 77 …δεν μπορώ να σας το περιγράψω αυτό, ήταν ασύλληπτο!

Όλα, δηλαδή, ήταν τόσο καλά προετοιμασμένα, που δείχνει ότι αυτοί οι άνθρωποι μεταξύ τους επικοινωνούν! Μιλούν! Και μιλούν κοινωνικά!

Ήταν κάτι που πραγματικά μου έδωσε μεγάλη χαρά, κι αυτό τους έλεγα κιόλας, ότι εμείς παίρνουμε κουράγιο από αυτούς, γι αυτό που γίνεται. «Τελικά, εγώ ήρθα εδώ για μένα! Δεν είναι ότι ήρθα εδώ μόνο για σας. Ήρθα για μένα πρωτίστως!»

Παντού γύρω έβλεπα χαρά στον κόσμο. Χαρά, χαμόγελα! Μέσα σε μια τόσο δύσκολη συνθήκη, μέσα σε ένα ασφυκτικό κλοιό από το κράτος και το επιχειρηματικό κατεστημένο, οι άνθρωποι αυτοί ήταν χαρούμενοι. Γιατί; Επειδή νοιώθουν ότι παίρνουν την τύχη τους στα χέρια τους.

«Δεν το παρατάμε, δεν το αφήνουμε, εμείς θα συνεχίσουμε έτσι…» 

Στο χώρο της συναυλίας, που ήταν η κεντρική πλατεία της Ιερισσού, αλλά και περιφερειακά, μέχρι τη θάλασσα, το πλήθος ξεπέρασε κατά πολύ τις δέκα χιλιάδες.

Είχαν ένα πολύ ωραίο, τεράστιο πατάρι για τους καλλιτέχνες. Ο παλμός της συναυλίας από την αρχή ήταν πάρα πολύ δυνατός, με συνειδητοποιημένα παιδιά, νεαρόκοσμο του οποίου τα συνθήματά ήταν ακέραια και εντελώς αντικρατικά. Αντιλαμβάνονται πια το κράτος ως μηχανισμό βίας και καταστολής. Όλα τα πανώ τους ήταν ανάλογα.

Δηλαδή, δεν θέλουν κανένα νταραβέρι με το κράτος, δεν έχουν καμία εμπιστοσύνη πλέον στο σύστημα και στην αστυνομία. Δεν έχουν καμία εμπιστοσύνη σε αυτούς που πάνε να τους επιβάλουν, όλη αυτή την ιστορία με τον χρυσό. 

Δεν πείθονται να ξεπουλήσουν τον τόπο τους όσο κι αν τους πολεμούν η τους δελεάζουν, προσπαθώντας ακόμη και να τους εξαγοράσουν!

Κι αυτό, έχει μεγάλη σημασία για όλη την Ελλάδα.

Από τα πρώτα πανό που συναντάς μέσα στην Ιερισσό, είναι αυτό της Κερατέας, ένα πανό συμπαράστασης, πολύ συγκινητικό.

Υπάρχει η συνείδηση, ότι σε ένα τόσο σοβαρό πρόβλημα αιχμής, «δεν κάνουμε πίσω!» Όλοι έλεγαν, «Λέτε να ξεκινήσει από εδώ η επανάσταση»;

Όχι άνθρωποι που ντε και καλά ανήκουν σε κάποιο συγκεκριμένο πολιτικό χώρο. Απλά γίνεται βίωμα το πώς πρέπει να σταθούμε, να βρούμε κουράγιο, να πούμε ένα τεράστιο ΟΧΙ σαν λαός. Μακριά από φασιστικές λογικές, «τιμωρητικές» παρενέργειες αυτόκλητων σωτήρων!

Το όποιο κακό κλίμα δημιουργήθηκε σε βάρος της εκδήλωσης αυτής, διαλύθηκε σαν ένα μικρό συννεφάκι. Φου, λίγο φύσηξε και τίποτε…

Ήταν απίστευτα όμορφα, απίστευτα ειρηνικά. Ήταν μια γιορτή πραγματικά, μια γιορτή για μία νίκη που έρχεται! Έτσι το έζησα …

Τη συναυλία, ξεκίνησε πρώτος ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, μαζί με τηνΜατούλα Ζαμάνη, συνέχισε ο Γιάννης Αγγελάκας, μετά ο Παύλος Παυλίδης με τους Β-Movies, και τέλος εγώ με την Σοφία Γεωργαντζή.

Δεν υπήρξε τραγούδι που ο κόσμος να μην τραγούδησε, ή να μην συμμετείχε! Χάρηκα πάρα πολύ, γιατί έζησα έναν ωραίο, πολύ έντονο, δημιουργικό διάλογο με τον κόσμο, τα νέα παιδιά, μέσω συνθημάτων, σε κάθε κενό μας από τραγούδι σε τραγούδι, όπως π.χ. «Δεν υπάρχουν αυταπάτες, ή με τους Ρωμαίους ή με τους Γαλάτες…»,

«Το πάθος για τη λευτεριά, είναι δυνατότερο από όλα τα κελιά!», «Θέλουμε τα δάση, τη γη και το νερό, και όχι έναν τάφο φτιαγμένο από χρυσό», «Εδώ δεν είναι Καναδάς δεν είναι Ελντοράντο, εδώ είναι ο τόπος μας και κάνουμε κουμάντο», «Οι αγωνιστές μας δεν είναι οι αλήτες, αλήτες είναι οι μπάτσοι κι οι ασφαλίτες», «Θεσσαλονίκη ξύπνα στη σκόνη θα πνιγείς, απ' τα χρυσορυχεία Κιλκίς, Χαλκιδικής».

Αναδείχτηκε σαφέστατα το βαθύ μήνυμα της εκδήλωσης, ότι δηλαδή αυτό που γίνεται στη Χαλκιδική, είναι καθαρή βούληση, μα και πρωτοβουλία του κόσμου.

Καταγράφηκε η συνειδητοποίηση της ανάγκης μας για μια «ΝΕΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ».

Τα κόμματα, ήταν ανύπαρκτα εκεί. Φαντάζομαι, ότι μέσα στα πλαίσια μιας τόσο μεγάλης κινητοποίησης, κάπου θα υπήρχαν.Υποχρεώθηκαν όμως να μείνουν στο περιθώριο, γιατί ο κόσμος όρισε και αποφάσισε να υλοποιήσει το δικό του όραμα. Τα κόμματα έχουν «ξεγυμνωθεί» πλέον. 

Ο τρόπος, οι επιλογές τους, η αντιδημοκρατική τους λειτουργία, τα χρέη τους και η διαπλοκή, τους χαρίζουν εδώ και πολύ καιρό τον νέο τους ρόλο!

Αποτελούν το μακρύ χέρι του κράτους απέναντι σε τέτοιου είδους κινητοποιήσεις. Το γεγονός ότι δεν μπορούν να παρέμβουν πουθενά σε όλη αυτή την διαμαρτυρία, είναι ένα από τα στοιχεία της μεγάλης ανησυχίας του συστήματος. Ανησυχία, διότι απλά δεν υπάρχει κανενός είδους έλεγχος στην αντίδραση του κόσμου. Για το λόγο αυτό το κράτος επιτίθεται και καταστέλλει με τόση αγριότητα. 

Πιστεύω, λοιπόν, ότι αυτό είναι μία σπουδαία νίκη για όλους μας. Και παρακαλώ, μακριά από μένα το απολιτίκ! Μιλάω, για τα κόμματα, που έχουν μετατραπεί σε μαγαζιά, ή παραμάγαζα.

Τέλος, ανανεώσαμε το ραντεβού για το πάρτι που θα γίνει όταν θα φύγει η εταιρία… Γιατί θα φύγει… Να είστε σίγουροι!

(Εννοείται, ότι ήταν παντελής η απουσία των βασικών μέσων μαζικής ενημέρωσης (εξημέρωσης). Φαντάζομαι ότι θα επιχειρήσουν να το περάσουν ως είδηση στα… ψιλά. Ενώ δεν ήταν είδηση για τα… ψιλά τους. Είναι πάρα πολύ σοβαρό αυτό που έγινε εκεί).

Η δραστηριοποίηση των γυναικών της Ιερισσού, είναι κάτι απίστευτο. Δεν μπορεί να το φανταστεί κανείς. Θα τολμήσω να πω, ότι έχουν κάνει απίστευτα βήματα χειραφέτησης στη μικρή τους κοινωνία. Μια κοινωνία, που δεν σου κρύβω ότι μέχρι πρότινος την αντιλαμβανόμουν ιδιαίτερα συντηρητική. Κι όμως, οι γυναίκες έχουν βγει μπροστά. Είναι απίστευτα μαχητικές και συνειδητοποιημένες.

Είναι μαχητικές, απέναντι σε μια αστυνομία, η οποία βρίζει πάρα πολύ άσχημα, δέρνει, προκαλεί, λοιδορεί. Δημιουργεί μια αισχρή συνθήκη.

Υπάρχουν στο σώμα πολλά παιδιά, που είναι δικά τους, δηλαδή Ιερισσιώτες ή Χαλκιδικιώτες. Δημιουργείται εμφυλιακή κατάσταση, την οποία εκμεταλλεύονται το κράτος με την εταιρία!

Οι αστυνομικοί μέσω των ενώσεών τους, αντιδράσανε, στην διατεταγμένη υπηρεσία φύλαξης των συμφερόντων της εταιρίας. Υπάρχει ένα παράπονο όμως για το επιμύθιο της ανακοίνωσής τους, από την πλευρά της συντονιστικής επιτροπής. Δήλωσαν πως είναι σε «κίνδυνο», «στοχοποιημένοι».

Αυτό ενόχλησε από ότι άκουσα, μιας και ο κόσμος αναρωτήθηκε από ποιους θεωρούν οι αστυνομικοί πως κινδυνεύουν; Κατά τα άλλα, η φύλαξη επάνω στις Σκουριές, με τα ΕΚΑΜ, τους συνοριοφύλακες και τα ΜΑΤ καλά κρατεί, τραβάνε κόσμο από όλη τη βόρεια Ελλάδα για υπηρεσίες μέσα στο δάσος.

Τώρα, από την πλευρά της η εταιρεία προσπαθεί να αγοράσει κόσμο συνεχώς, και υπάρχει πολλή φτώχεια εκεί πάνω. Λέγεται, ότι προσλαμβάνουν κόσμο, έτσι για να τον έχουν να κάθεται… Προκειμένου να τον ελέγχουν. Να τον έχουν σύμμαχο, από την δικιά τους τη μεριά. 

Η Χαλκιδική έχει ένα μεγάλο κομμάτι που αφορά τον τουρισμό. Η γεωργική, κτηνοτροφική παραγωγή, ουσιαστικά έχει καταδικαστεί, σχεδόν δεν υφίσταται πια, μέσα από αυτές τις επιλογές, ενώ έχει τρομερές δυνατότητες. 

Όσοι είναι κατά της εξόρυξης, έχουν αποφασίσει να πεινάσουν, με την έννοια ότι ρισκάρουν τις επιχειρήσεις τους, τα μαγαζιά τους, τις δουλειές τους. Γιατί, κακά τα ψέματα, ο κόσμος εκεί εργάζεται με βάση τον τουρισμό. Αλλά, όπως λένε και οι ίδιοι, δεν θα κάνουν πίσω, δεν θα αφήσουν με τίποτε να περάσει αυτό. 

Δεν θεωρούν πως η αντίστασή τους στο ξεπούλημα του τόπου τους, κάνει κακό στον τουρισμό! Αντίθετα. Η αγάπη για τον τόπο τους είναι το βαθύ κίνητρό τους. Αυτό ήθελαν επίσης, να αναδείξουν με αυτήν την εκδήλωση. Και το κατάφεραν διότι το ξαναλέω ήταν μια γιορτή σε μια εξεγερμένη περιοχή!

Η συντονιστική επιτροπή, πάει την υπόθεση στις Βρυξέλες, στο Ευρωπαϊκό δικαστήριο. Επίσης φεύγει και ένα κλιμάκιο μελών στον Καναδά, λόγω του ότι η εταιρεία είναι Καναδική, ώστε να ενημερώσουν και να ευαισθητοποιήσουν την κοινή γνώμη εκεί. 

Οι κινήσεις τους, έχουν ένα απόλυτα οργανωμένο κινηματικό χαρακτήρα, πλέον, ενώ οι κινήσεις του κράτους, με τόση βία, ουσιαστικά βοήθησαν το κίνημα να συσπειρωθεί, και να σαρκώσει μέσα στον κόσμο, που το στηρίζει συνειδησιακά. Κι αυτό είναι το σπουδαίο. Δηλαδή, ταυτίζει το όνειρό του, την καθημερινότητά του, με τον αγώνα του. Μικροί, μεγάλοι, παιδιά, όλοι μιλάνε και ζουν για το « ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΞΟΡΥΞΗ.»

Είναι συγκινητικό και τρομακτικό μαζί, διότι τα μικρά παιδιά που ακούν το όνομα «Μπόμπολας» το αντιλαμβάνονται σαν «Μπαμπούλας»! Από την άλλη έχει και μεγάλη πλάκα, γιατί όταν παίζουν μεταξύ τους, αντί να κάνουν τον κακό, ο ένας κάνει τον Πάχτα, η τον Μπόμπολα. Είναι ασύλληπτο αυτό που γίνεται! Κράζονταν μεταξύ τους οι πιτσιρικάδες και λέγανε: «Εσύ είσαι ο Πάχτας, ρε!», « Και εσύ είσαι ο Μπόμπολας!». Τρομερό… Κανονικοί Γαλάτες!

Δεν υπάρχει πιο σημαντικό πράγμα στη δουλειά και την τέχνη μας, από αυτό που ζήσαμε χτες. Σε κάτι τέτοιες στιγμές, νοιώθει κανείς την πραγματική «ανάταση» στην δημιουργία του! Όλα τα παιδιά, οι φίλοι ομότεχνοι, ήταν πολύ σαφείς, στις τοποθετήσεις τους. Εύγε σε όλους!

Γενικά ό,τι παίχτηκε εκεί, ήταν απολύτως «εναλλακτικό» αισθητικά. Έτσι λοιπόν σας λέω, πως χάρηκα για την συνεύρεσή μου με τους υπόλοιπους δημιουργούς – καλλιτέχνες, ιδιαίτερα με τον Γιάννη Αγγελάκα.

Η προηγούμενη φορά που «συνυπήρξαμε» καλλιτεχνικά με τον Γιάννη, ήταν στο γιγάντιο συλλαλητήριο εναντίον του πολέμου στην Σερβία. Χάρηκα λοιπόν που τον ξαναβρήκα στα «ίδια μέρη».

Για μένα είναι η άλλη Ελλάδα… Η άλλη Ελλάδα, που ποθούμε όλοι μας. Όχι η Ελλάδα της φτήνιας, του σκυλάδικου, της αμορφωσιάς, ή της απόλυτης ξευτίλας της συναλλαγής του χρήματος . Όχι, δεν τα κάνουμε όλα για τα λεφτά. Υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν γίνονται για τα λεφτά, η με τα λεφτά. Αυτό είναι αλήθεια.

Τώρα, το ότι η εταιρεία της εξόρυξης, προσπαθεί με τα λεφτά να εξαγοράσει συνειδήσεις, για να πετύχει να διασπάσει τον κόσμο, μοιράζοντας αυτή τη στιγμή χοντρά φράγκα, είναι αλήθεια.

Αλλά, δεν! Δεν το βλέπω να το καταφέρνει! Όχι. Οι άνθρωποι που αντιστέκονται ήδη νικούν! Κι αν τολμήσουν ξανά να ασκήσουν βία, το κράτος θα θερίσει αυτά που έσπειρε… 

Μας λένε… «Δεν μπορεί ο πρωθυπουργός να ψάχνει επενδυτές στην Κίνα, και από την άλλη να στήνονται διαμαρτυρίες με τέτοιον τρόπο.» Δεν κατάλαβα; Ποια επένδυση θίγεται; Το ότι έρχονται, αρπάζουν μια χούφτα χρυσό, και μας καταστρέφουν τον τόπο για μια ζωή; Βάζουν μπροστά 1200 οικογένειες και την επιβίωσή τους ως άλλοθι!

Και όλες αυτές οι οικογένειες του μέλλοντος, που δεν θα μπορέσουν να ζήσουν ποτέ; Και το κυάνιο με το αρσενικό που σκοτώνει;

Υπάρχει και ένα θέμα με το Άγιο Όρος, γιατί αργεί να πάρει θέση. Βέβαια, έχω μάθει, πως κάποια χωράφια που ζήτησε η εταιρεία πάνω στο όρος Κάκαβος, δεν τα έχουν δώσει. Επίσης, έχω μάθει ότι θέλουν να στήσουν μια ανεξάρτητη επιτροπή για το θέμα.

Είναι ασύλληπτο το μέγεθος της καταστροφής, και ο τρόπος της καταστροφής, ήδη. Στην περιοχή αυτή στην οποία ετοιμάζονται να κάνουν την εξόρυξη, ήδη έχει αποψιλωθεί ένα μεγάλο κομμάτι, από ένα βουνό με ζωή και βλάστηση χιλιάδων ετών, κάτι το οποίο είναι τρομακτικό. Είναι ασύλληπτο ήδη το μέγεθος και ο τρόπος της καταστροφής.

Ένα ολόκληρο βουνό, θα κονιορτοποιηθεί σε μορφή ταλκ, λένε οι επιστήμονες, για να πάρουν το χρυσό. Και όλο αυτό θα ξεπλυθεί με κυάνιο. Για να μπορέσουν να ξεχωρίσουν το χρυσάφι. (Παρεμπιπτόντως τον χαλκό που υπάρχει στο βουνό, τους τον κάνουν δώρο, λέγεται, με βάση τη σύμβαση που υπογράφηκε)

Κάνουν εγκλήματα αυτή τη στιγμή εκεί πάνω! Μιλάμε για έναν τεράστιο κρατήρα στην κορυφή του βουνού, του οποίου το βάθος θα είναι 220 μέτρα και το πλάτος 700 μέτρα! Απογυμνώνουν το αρχαίο δάσος, και ξεπατώνουν συνεχώς τα δέντρα, τα οποία θάβουν, για να μην πάρει χαμπάρι ο κόσμος, ότι κόβουν και άλλα συνεχώς! 

Εκτός όλων αυτών, θα πάρουν ότι νερό υπάρχει εκεί πάνω, το οποίο στη συνέχεια θα χρησιμοποιήσουν στην εξόρυξη και θα το επιστρέψουν πίσω μολυσμένο…

Το νερό αυτό θα καταλήξει σε όποιον υδροφόρο ορίζοντα απομείνει. Θα περάσει στη θάλασσα μέσω των βροχών, των μικρών ποταμών και των χείμαρρων, μαζί με τα διάφορα μολυσμένα φερτά υλικά (κυανιούχος σκόνη). Οι άνεμοι επίσης θα μεταφέρουν την σκόνη σε πραγματικά μεγάλες αποστάσεις… Δηλαδή, η ζημιά, είναι ανυπολόγιστη και ανήκουστη! Είναι τρελό αυτό που γίνεται! Κάνουν εγκλήματα αυτή τη στιγμή εκεί πάνω! Και πολλοί, το κάνουν… γαργάρα.

Μα, δεν υπάγεται όλο αυτό το δάσος χιλιετιών στις προστατευόμενες περιοχές σε διεθνές επίπεδο; Έχω την εντύπωση ότι κάτι υπάρχει μα δεν το γνωρίζω θετικά. Σε αυτό ίσως να βασίζεται και ένα μέρος της προσπάθειας όπως είπα στις Βρυξέλλες. Αν εσείς γνωρίζετε κάτι περισσότερο παρακαλώ διαφωτίστε με!

Στην περιοχή που ζω είναι ένας τόπος προστατευόμενος από τη Natura, που αφορά το ακρωτήριο της Επανομής. 

Η φύση εδώ και χιλιάδες χρόνια δημιουργεί τις λεγόμενες αμμοθίνες. Για να δημιουργηθεί μία αμμοθίνη, θέλει πολλά χρόνια, ώστε να φυτρώσουν κάποια ειδικά φυτά που χρειάζονται ανάλογες συνθήκες και στη συνέχεια να συγκρατούν την άμμο. Σας μιλώ για πανέμορφο τόπο που σφύζει από άγρια ζωή, πουλιά, μικρά ζώα κι ερπετά! Ε, λοιπόν, τις μεγαλύτερες αμμοληψίες, ο δήμος τις έκανε από εκεί.

Επιπλέον, κάποια στιγμή υπήρξε σχέδιο να γίνει εκεί, ελικοδρόμιο, γήπεδο γκολφ και ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις! Δηλαδή, μιλάμε για το άκρον άωτον του παραλόγου…

Η οικολογική μας αναισθησία έχει να κάνει με την γενική αμορφωσιά σε σχέση με τον φυσικό μας πλούτο. Σε αυτήν στηρίζονται για να υλοποιήσουν τα «αναπτυξιακά» τους σχέδια. Γι αυτό μπορούν να αγοράζουν και τον κόσμο! 

Ανησυχώ πραγματικά πολύ γι αυτή την ιστορία. Φοβάμαι για το μέλλον των παιδιών μας. Πιστεύω βαθειά μέσα μου, πως αν θα υπάρξει νίκη εδώ, (στη Χαλκιδική) θα αποτελέσει μία σοβαρή ποιοτική αλλαγή για όλη την Ελλάδα που στις μέρες μας ταλαιπωρείται και ξεπουλιέται! Ο αγώνας αυτός μας δείχνει πως το ανέφικτο μπορεί να είναι εφικτό! 

Ο περισσότερος κόσμος δεν πιστεύει ότι μπορεί να αλλάξει κάτι… για να έχει άλλοθι απραγίας.

Ο κόσμος έχει μάθει στην αφασία. Ο πολύς κόσμος βλέπει σαν άλλοθι τη δυσκολία να αλλάξουν τα πράγματα, για να μένει άπραγος… για να δικαιολογήσει την ακινησία του. Και ουσιαστικά την παθολογία του. Γιατί η αδιαφορία και η ακινησία, είναι ψυχικές διαταραχές. Όπως είναι και η επιθετική βία. 

Η αδιαφορία, μην ξεχνάμε, επίσης, ότι δημιουργεί τις ιδανικές συνθήκες για να γεννηθεί η βία. Αλλά πιστεύω ότι κινητοποιούνται δυνάμεις σιγά σιγά, απελευθερώνονται. Είναι πάρα πολύ δύσκολο. Μακάρι να γινόταν με πιο γρήγορο ρυθμό και πιο πλατιά.

Κλείνοντας. επιτρέψτε μου να μοιραστώ μαζί σας κάποιες τελευταίες σκέψεις των ημερών που πέρασαν…

«Την ώρα που σκάει ο κεραυνός θα τρομάξεις, όμως μην φοβηθείς! 

Την στιγμή που θα ακουμπήσουν τα όνειρά σου σε μια κυπαρισσοκορφή, θα μεθύσεις φίλε μου από το λίκνισμα, μα κρατήσου μην πέσεις! 

Όταν η βροχή θα χτυπάει το πρόσωπό σου, εσύ να βλέπεις φως!

Όταν η σκόνη γεμίσει τα μάτια σου, μην ντρέπεσαι φίλε μου, ...κλάψε!

Όταν νιώθεις την καρδιά σου να αλλάζει ρυθμό, είσαι μπροστά σε μια μεγάλη αλήθεια!

Όταν το μένος των ορκισμένων σου εχθρών ξεχειλίσει, τότε αναδύεται η αξιοσύνη σου...

Όταν πνίγεσαι στην χαρά της ομορφιάς, είσαι Άνθρωπος...

Μόλις το αδηφάγο ΕΓΩ αφήσει χώρο στο ΕΜΕΙΣ... τότε γράφεις Ιστορία φίλε μου! 

Από Δευτέρα θα λέμε... "ήμουν κι εγώ εκεί"...!»