Τι δεν καταλαβαίνουν

Από antigoldgreece

Του Σαράντη Δημητριάδη, Ομότιμου καθηγητή, Τμήμα Γεωλογίας ΑΠΘ

Το ακούσαμε και αυτό. Όχι πως και πριν δεν το έλεγαν, τώρα πια όμως βγάλαν τα μεγάφωνα.

Οι αντιδρώντες λέει στα χρυσορυχεία και οι “περιφερόμενοι” διαδηλωτές δεν μπορεί, από κάπου θα τα “πιάνουν”. Κάποιος θα τους χρηματοδοτεί. Πού βρίσκουν τα λεφτά να κινούνται μια εδώ και μια εκεί. Είναι δυνατό να τρέχει ο Κιλκισιώτης στην Αλεξανδρούπολη και τις Σκουριές, ο Θρακιώτης στις Σκουριές και στο Κιλκίς και ο Χαλκιδικιώτης μια στο Κιλκίς και μια στην Αλεξανδρούπολη. Δεν μπορεί, κάποια άλλα συμφέροντα που θίγονται από τις εξορύξεις τους χρηματοδοτούν.

Οι “περιφερόμενοι” δεν θιγόμαστε από τέτοιες κατηγορίες. Απλά βεβαιωνόμαστε ότι πράγματι ανήκουμε σε άλλο κόσμο από τους κατηγόρους μας. Αυτοί δεν μπορούν καν να διανοηθούν πως κάποιος μπορεί για μια ιδέα, για την αίσθηση ότι υπηρετεί ένα δίκαιο αγώνα, ότι υπερασπίζεται στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα που θίγονται βάναυσα, που παλεύει για να κρατήσει τη φυσική κληρονομιά του τόπου του αμόλυντη, που τον πνίγει η αίσθηση ότι του στερούν το στοιχειώδες -να έχει λόγο για τη μοίρα του τόπου του-, πως μπορεί για όλους αυτούς τους λόγους να θυσιάσει όχι μόνο τα λιγοστά του άλλωστε χρήματα ή χρόνο ή κόπους, αλλά να ξεχάσει την ηρεμία του, την καθημερινή ανέμελη επαφή με την οικογένειά του, να κακοκαρδίσει φίλους που τον ψάχνουν και ρωτούν πού χάνεται, να πνίγεται απ’ το δίκιο του πιο πολύ απ’ ό,τι τον πνίγουν τα ασφυξιογόνα, να παλεύει για να μη συλληφθεί ενώ δεν έχει κάνει τίποτα παράνομο, να στερείται και τον ύπνο του παλεύοντας με τη σκέψη του να βρει τρόπους να διώξει τη χολέρα από τον τόπο του. Που λαχταράει πότε θα ξανασμίξει με τους συναγωνιστές του, όπου η ανάγκη το καλέσει, σ’ όποιο μέρος αυτού του δύσμοιρου τόπου που έχει στοχοποιηθεί από άπληστους μεταλλοθήρες. Αυτά όλα είναι γι’ αυτούς εντελώς ακατανόητα.

Και είναι φυσικό. Γι’ αυτούς όλα κινούνται με το χρήμα και για το χρήμα. Έτσι έμαθαν, έτσι πράττουν και έτσι νομίζουν ότι πράττουν όλοι. Δεν τους μοιάζουμε σε τίποτα. Και τους ευχαριστούμε που κάθε τόσο μας το υπενθυμίζουν.