Η σοβαρότητα μιας επένδυσης....

Διαβάσαμε ένα εκπληκτικό σχόλιο στο antinews που πραγματικά αξίζει να το διαβάσετε. 

Φίλοι, νεοφιλελεύθερος δεν ήμουνα ποτέ και φυσικά δεν πρόκειται άκριτα να ταχθώ στο πλευρό της οποιασδήποτε αρπαχτής που βαφτίζεται «επένδυση».

Από την άλλη στα 56 μου πια ξέρω καλά ότι για να φτιάξεις ομελέτα θα σπάσεις αυγά.

Και εδώ είναι η ουσία του προβλήματος διαχρονικά.

Ποτέ δεν συζητήσαμε σοβαρά και τεκμηριωμένα το λόγο κόστους – ωφέλειας, της κάθε επένδυσης ή και κρατικής δαπάνης.

Η όποια κουβέντα έχει γίνει, με τις συνθήκες που όλοι ξέρουμε, στη Βουλή, είτε στην ολομέλεια, είτε στις επιτροπές, είτε στα «αρμόδια» υπουργεία, είχε και έχει την ίδια χαμηλή ποιότητα που είχε και έχει και το πολιτικό μας προσωπικό.

Η όποια υποτιθέμενη «οικονομοτεχνική μελέτη» έρχονταν ή και έρχεται ακόμα και σήμερα για συζήτηση ήταν και είναι τόσο πρόχειρη, αποσπασματική και κατευθυνόμενη πού ούτε ψιλικατζής δεν θα δεχόταν να στήσει το μαγαζάκι του με βάση αυτό το κουρελόχαρτο.

Η κριτική του πολιτικού μας προσωπικού σχετικά με την όποια υποβαλλόμενη μελέτη ήταν αντίστοιχα, πρόχειρη, συνθηματολογική, απόλυτα δέσμια των ιδεολογικών και ιδεοληπτικών αγκυλώσεων και εκφράζοντας το δόγμα του πολιτικού κόστους πάνω από όλα.

Αν και θα μπορούσαμε με βάση το παραπάνω σκεπτικό να μιλήσουμε ουσιαστικά για κάθε θέμα για το οποίο προκύπτει δαπάνη έστω και μονόλεπτου από τον κρατικό προϋπολογισμό ή έστω και ενός χαμομηλιού από τον δημόσιο πλούτο σε γη – νερό και αέρα, ας γυρίσουμε στην Χαλκιδική.

Ας υποθέσουμε, για λόγους οικονομίας της συζήτησης, ότι η περιοχή έχει ένα σύνολο μεταλλευμάτων του οποίου η συνολική αξία είναι τόσο σημαντική που δεν μπορεί να αφήσει ασυγκίνητο το κράτος.

Ξέρουμε βέβαια ότι η κάθε εξορυκτική, λατομική και μεταλλευτική δραστηριότητα σημαίνει ταυτόχρονα και μικρότερη ή μεγαλύτερη βλάβη στο περιβάλλον αλλά και στην υγεία των εργαζομένων ή και των κατοίκων των γύρω περιοχών.

Ο σωστός δημόσιος λειτουργός θα ήθελε, μεταξύ άλλων, να ξέρει τις ποσότητες, την αξία τους, την δυνατότητά τους να μεταποιηθούν μέσα στην χώρα σε μέταλλο και να μην πουληθούν σαν χώμα, την διακύμανση των τιμών των εν λόγω μετάλλων, την στατιστική πιθανότητα βλάβης της υγείας των εργαζομένων και των περιοίκων πολιτών, τις πιθανές βλάβες του περιβάλλοντος και του οικοσυστήματος, πόσο χρήμα θα εισρεύσει στα δημόσια ταμεία, πόσο χρήμα θα εισρεύσει στην τοπική κοινωνία, αντίστοιχα στα ασφαλιστικά ταμεία, ποια θα είναι τα δημόσια έξοδα για πιθανά απαραίτητα έργα υποδομής, ποια θα είναι τα έξοδα των ασφαλιστικών ταμείων για την θεραπεία ή και την πρόωρη συνταξιοδότηση εργαζομένων και περιοίκων, ποιο θα είναι το κόστος αποκατάστασης του περιβάλλοντος κλπ, κλπ.

Θα ήθελε δηλαδή να ξέρει ότι και ο κάθε νοικοκύρης για την προσωπική του περιουσία και ίσως και ακόμα παραπάνω δεδομένου ότι διαχειρίζεται δημόσιο χρήμα.

Όλα τα παραπάνω και πολύ περισσότερα ακόμα, αλλά και κανονισμούς ασφαλείας και διαχείρισης, μπορούμε να τα ονομάσουμε απλά «Μελέτη» ή «Προδιαγραφές».

Ο σωστός δημόσιος λειτουργός οφείλει να ξέρει ότι και παντογνώστης να είναι αυτό δεν του δίνει το δικαίωμα να αποφασίσει αυτός, πρέπει να βάλει τους συνταγματικά διορισμένους τεχνικούς – επιστημονικούς συμβούλους του κράτους, τα αρμόδια επιμελητήρια, να μελετήσουν και να εισηγηθούν σχετικά.

Τέλος με όλα τα απαραίτητα χαρτιά, τόσο του υποψήφιου επενδυτή, όσο και του κάθε αρμόδιου τεχνοκράτη συμβούλου, αλλά και του κάθε πολίτη ή ένωσης πολιτών πού θέλει και μπορεί να παρέμβει επιστημονικά, ο φάκελος θα ξεκινήσει το μακρύ ταξίδι του στην τοπική κοινωνία αλλά και στην εθνική αντιπροσωπεία για την εξίσου σημαντική πολιτική του έγκριση.

Έχει κανείς από εμάς την εντύπωση ότι τα παραπάνω τηρήθηκαν έστω και στοιχειωδώς, ή απλά ο εθνικός μας «νταβατζής» κάνει μια ακόμα αρπαχτή, όπως έχει σχεδιάσει άλλωστε και για την Κερατέα και για την περισυλλογή των σκουπιδιών κλπ,κλπ.

Ο πρόεδρος έθεσε σωστότατα σαν προτεραιότητα την αξιοποίηση του ενεργειακού, λατομικού και μεταλλουργικού μας πλούτου.

Θέλω να πιστεύω ότι, άσχετα αν δεν το είπε ρητά, ότι θα δουλέψει σαν σωστός δημόσιος λειτουργός, ώστε να κινδυνέψει με εξοστρακισμό μόνο από εκείνους που «…θα βαριούνται να τον λένε δίκαιο».