Τι είδε ο ελεύθερος σκοπευτής...

Από press.gr

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου * 

Αυτό που είδε σήμερα ο ελεύθερος σκοπευτής στο κέντρο της Αθήνας, θα μείνει χαραγμένο για πάντα στην μνήμη του. Ο άνθρωπος με το μαύρο καμουφλάζ, με το ειδικό τουφέκι και την διόπτρα, η φωτογραφία του οποίου χθες πέρασε το μήνυμα της στρατοκρατούμενης Ελλάδας στην διεθνή κοινή γνώμη, σήμερα ένοιωσε να μετεωρίζεται σε ένα πολιτικό κενό. Η 25η Μαρτίου 2012 σηματοδοτεί την απόλυτη διάσταση κοινωνίας και κράτους.

Εκεί όπου το κράτος παρέλασε, η κοινωνία απείχε ή κρατήθηκε μακριά και απομονωμένη από το υποκείμενο της παρέλασης. Σε τέτοιο σημείο που να αναρωτιέται κανείς για ποιο λόγο πραγματοποιήθηκε η στρατιωτική παρέλαση. Όποια απάντηση και να δώσεις θα αντιφάσκει με την απάντηση που θα έδινες όλα τα προηγούμενα χρόνια σχετικά με το μήνυμα της παρέλασης. Για πρώτη φορά η στρατιωτική παρέλαση διεξήχθει για να δείξει την βούληση του καθεστώτος να προχωρήσει πολιτευόμενο ερήμην του λαού και σε απόλυτη διάκριση από αυτόν. Τα στρατιωτικά αποσπάσματα παρέλασαν, όχι για να δώσουν σύγχρονο νόημα στην ενότητα στρατού και λαού για την υπεράσπιση του εθνικού συμφέροντος, αλλά για να τονίσουν οτι το καθεστώς που παρέδωσε την λαϊκή κυριαρχία στην τρόικα, διατηρεί το προνόμιο και έχει την δύναμη επιβολής στην αντιμετώπιση του εσωτερικού εχθρού. Αυτός δεν είναι άλλος από τις λεγόμενες «αντιμνημονιακές δυνάμεις».

Η εικόνα που ίσως διατηρήσει στην μνήμη του για πολλά χρόνια ο ελεύθερος σκοπευτής, είναι τραγική. Το σόου της παρέλασης στην Αθήνα έγινε για να τιμηθούν οι θεσμοθετημένες ηγεσίες του κράτους και όχι ο Άγνωστος Στρατιώτης. Αν μάλιστα τυχαίνει ο ελεύθερος σκοπευτής να γνωρίζει την συμβολική διάσταση του Άγνωστου Στρατιώτη και την διαχρονική του σύνδεση με την δημοκρατική εξέλιξη του φαινομένου της κρατικής εξουσίας στην Ευρώπη και τοποθετήσει μέσα σ’ αυτήν την διάσταση την σημερινή εικόνα, κυριολεκτικά θα ανατριχιάσει. Ο Άγνωστος Στρατιώτης πέρασε από τον άγνωστο πολεμιστή στον «άγνωστο» πατριώτη που έπεσε για τα ιδανικά της δημοκρατίας σε μια κυρίαρχη, αυτοκυβέρνητη χώρα, για να καταλήξει γνωστός άγνωστος, απειλή για την σταθερότητα.

Μέσα από την διόπτρα του ελεύθερου σκοπευτή, ο συντάκτης αυτών των γραμμών, που πάντα πίστευε οτι οι στρατιωτικές παρελάσεις αποτελούν αναχρονισμό και έπρεπε να αντικατασταθούν με άλλες, πιο σοβαρές και «βαθιές» εκδηλώσεις που να φρεσκάρουν την μνήμη και να σφυρηλατούν την ενότητα λαού και διοίκησης πάνω σε μία πατριωτική βάση που θα αντικατοπτρίζει ένα ριζοσπαστικά δημοκρατικό και φιλελεύθερο αστικό εθνικισμό, δηλώνει οτι από την σημερινή συμβολική διάσταση διχασμού ανάμεσα στα κεντρικά όργανα του κράτους και τους πολίτες, νοιώθει έντονα θορυβημένος.

Το διαπλεκόμενο καθεστώς, που την τελευταία διετία πορεύεται μέσω μικρών ή μεγαλύτερων κοινοβουλευτικών πραξικοπημάτων και εμφανώς αποστασιοποιημένο από τις περισσότερες κοινωνικές ομάδες και δίχως αμφιβολία από τα δύο τρίτα της κοινωνίας, μοιάζει ολοένα και περισσότερο να χάνει τον κοινωνικό έλεγχο, δείχνοντας να αναπτύσσει ένα φοβικό σύνδρομο απέναντι στους πολίτες. Τούτο αποτελεί ένα πρώιμο σύνδρομο διάλυσης της πολιτείας, καθώς τα όργανα του κράτους δεν μοιάζει πλέον να ενδιαφέρονται για την άντληση λαϊκής νομιμοποίησης επί της εξουσίας που ασκούν. Έτσι, όμως, η διαπλεκόμενη ελληνική ηγεμονία χάνει τα στοιχεία εκείνα που της επιτρέπουν να ασκεί εξουσία στο πλαίσιο του Κράτους Δικαίου και όχι του Αστυνομικού Κράτους, της κοινωνικής συμφιλίωσης και ανοχής και όχι της κρατικής τρομοκρατίας και του καταναγκασμού. Από δημοκρατική ηγεμονία, μέσω ενός έστω νοθευμένου κοινοβουλευτισμού, καταλήγουμε στην αυθαίρετη ηγεμονία μίας πολιτικομεγαλοεπιχειρηματικής τάξης, η οποία σήμερα όπου μπόρεσε συγκεντρώθηκε εντός ενός αστυνομικού κλοιού για να χειροκροτήσει τα στρατευμένα παιδιά του ελληνικού λαού.

Είναι οξύμωρο, αλλά ενδεικτικό της οξύτητας που λαμβάνει η διάσταση πολιτικών και πολιτών. Αυτό που θέλησε να δείξει προς τα έξω το ελληνικό καθεστώς είναι οτι συνεχίζει να ελέγχει τον στρατό και την αστυνομία. Μπορεί, δηλαδή, να επιβάλει «τάξη και ασφάλεια», έστω και με ακροβολισμένους ελεύθερους σκοπευτές και πολλές χιλιάδες ετοιμοπόλεμους άνδρες και γυναίκες των σωμάτων ασφαλείας! Δεν έχει σημασία που δεν ελέγχει την στρατηγική και το περιεχόμενο των εξουσιαστικών σχέσεων στην Ελλάδα, το κρίσιμο γι’ αυτούς είναι οτι μπορούν ακόμα να εμφανίζονται ως εγγυητές των συμφερόντων που εξυπηρετεί η τρόικα και ως ικανοί μεσάζοντες στην ολοκλήρωση της μετάβασης της χώρας σε καθεστώς υποτέλειας υπό την μορφή ενός μεταμοντέρνου προτεκτοράτου – την οποία μου δόθηκε η ευκαιρία να αναλύσω μέσω διαδικτυακών σημειωμάτων (μου). 

Παρότι, όπως έχω εξηγήσει, δεν σκοπεύω να συνεχίσω να προσεγγίζω τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ελληνικής κρίσης και να προτείνω εις μάτην πολιτικές λύσεις, σημείωσα τις παραπάνω αράδες (ως εξαίρεση) όχι ασφαλώς για να ευαισθητοποιήσω το πολιτικό κατεστημένο και τους επικοινωνιακούς φορείς που το στηρίζουν, αλλά για να επισημάνω εμφατικά στους ευαίσθητους πολιτικούς δέκτες της χώρας μας – στον βαθμό που υπάρχουν – οτι η πολιτική κατάσταση διολισθαίνει στην διαμόρφωση ενός καθεστώτος πολιορκίας, δίχως προς το παρόν να υπάρχει ανάγκη ενεργοποίησης του άρθρου 48 του Συντάγματος. Βήμα-βήμα το καθεστώς συνηθίζει τον ελληνικό λαό στην αποδοχή – με την έννοια της ανοχής – μέτρων προληπτικής καταστολής. Το φαινόμενο θα τροφοδοτήσει μία διάσταση συντηρητικοποίησης της ελληνικής κοινωνίας και μεσοπρόθεσμα μία δεξιά στροφή της πολιτικής, η οποία ήδη παρατηρείται, άσχετα αν εκφράζεται υπέρ ή κατά του χρεοστασίου που επιβλήθηκε.

Η ιστορία έχει επανειλημμένως δείξει οτι σε «ανάλογες» καταστάσεις ενισχύονται μορφές φασισμού και μορφές αριστερισμού, ενώ στο τέλος αποκρυσταλλώνονται συνθήκες διαμόρφωσης δεξιού ολοκληρωτισμού με βίαιο αποκλεισμό των αριστερών και σοσιαλιστικά φιλελεύθερων δυνάμεων. Τούτο πραγματοποιείται με μηχανισμό την φτωχοποίηση μεγάλης μερίδας της απολιτικής μεσαίας τάξης. Μία τέτοια εξέλιξη θα μπορούσε όχι απλώς να γίνει αποδεκτή, αλλά να αποτελέσει επιθυμητή προοπτική από τις παλαιές και νέες προστάτιδες δυνάμεις της Ελλάδας. Αυτό το τελευταίο δυστυχώς οι προοδευτικοί πατριώτες στην Ελλάδα δεν μοιάζει να το καταλαβαίνουν κι έτσι αγνόησαν «εγκληματικά» για την δημοκρατία, την ευημερία και το γεωπολιτικό συμφέρον της χώρας, προτάσεις και παροτρύνσεις μας που κατέτειναν στην δημιουργία μιας ενιαίας, μεταμοντέρνας κοινοβουλευτικής αριστεράς. Με τον όρο «μεταμοντέρνα» θα πρέπει να εννοούμε την αντιδογματική αριστερά που δεν αγωνίζεται να επιβάλει κάποια ιδεολογία, αλλά παράγει μία σύγχρονη ιδεολογία που τοποθετεί την ελληνική κοινωνία στο υφιστάμενο σύστημα της παγκοσμιοποίησης, ανεβάζοντας το σημείο ισορροπίας μεταξύ ελευθερίας και ισότητας σε ένα ανώτερο επίπεδο, το οποίο ασφαλώς από μόνο του δεν καταργεί τον καπιταλισμό, περιορίζει όμως την αυταρχικότητα και την καπιταλιστική υπερσυσσώρευση του σύγχρονου μεταμοντέρνου, κεφαλαιοκρατικού κράτους. Αυτό θα έπρεπε να είναι στην συγκυρία και το στοίχημα των προοδευτικών – κοινωνικών δυνάμεων: ανάπτυξη, δηλαδή, μίας στρατηγικής διαφυγής από την παγίδα του μεταμοντέρνου προτεκτοράτου, που με σταθερά πλέον βήματα στήνει και εξελίσσει τεχνολογικά το πολυδιάστατο καθεστώς των διαπλεκομένων που διαπερνά τα όργανα του κράτους και διαμορφώνει την στάση και την συμπεριφορά τους.

Όσοι δεν έχουν την ικανότητα να αντιληφθούν το σύγχρονο πολιτικό διακύβευμα στην Ελλάδα και αναλώνονται σε αντικαπιταλιστικές κορώνες, εθνικοσοσιαλιστικές διακηρύξεις ή φασιστικά καμώματα, προτείνοντας ακόμα και την δημιουργία μιας φάρσας των ναζιστικών «Stahlhelm», αποτελούν – κατά την ταπεινή μου άποψη - φτηνά υποπροϊόντα του χρεοκοπημένου καθεστώτος που εμφανίστηκε με την μορφή της κεντροαριστεράς και κεντροδεξιάς κατά την μεταπολίτευση. Εάν δεν υπάρχουν πολίτες και κάποιοι, σχετικά ίσως ανεξάρτητοι από την διαπλοκή, πολιτικοί για να προσφέρουν μια νέα δημοκρατική πολιτική ποιότητα στην χώρα, σφυρηλατώντας την ενότητα στο πλαίσιο ενός δημοκρατικού πατριωτισμού με σοσιαλιστικές αρχές και διάθεση για ανεξάρτητη επαναδόμηση του εθνικού συμφέροντος της Ελλάδας, τότε ο ελεύθερος σκοπευτής είναι βέβαιο οτι μπορεί να σημαδέψει και με κλειστά μάτια. Όπου και να ρίξει θα βρει στόχο… στην καρδιά μιας σύγχρονης δημοκρατικής και ευημερούσας πολιτείας, φιλόδοξου κράτους στο παγκόσμιο σύστημα. 

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.