Η παρέλαση και ο Κάρολος Παπούλιας

Από Ελληνοφρένεια

Η ματαίωση της παρέλασης στη Θεσσαλονίκη και η αποχώρηση του προέδρου της Δημοκρατίας κ. Κάρολου Παπούλια δεν μπορεί παρά να αποτελεί μια ακόμη μαύρη σελίδα της σύγχρονης ιστορίας μας. Η Eλληνοφρένεια είναι συγκλονισμένη από τις εξελίξεις και γι΄αυτό τον λόγο δεν θα αναφερθεί στη δράση της μειοψηφίας που αμαύρωσε την εθνική επέτειο.

Δικό μας χρέος δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ηθική (και ιστορική) αποκατάσταση του προέδρου της Δημοκρατίας, του Αγωνιστή της Εθνικής αντίστασης Κάρολου Παπούλια, φέρνοντας στο φως κάποιες άγνωστες πτυχές της ζωής και της δράσης του.

Ο Κάρολος Παπούλιας γεννήθηκε στο χωριό Μολυβδοσκέπαστρο Ιωαννίνων στις 4 Ιουνίου το 1929 και είναι γιος του υποστράτηγου Γρηγόριου Παπούλια. Αγωνιστικό πνεύμα, από τα παιδικά του ακόμα χρόνια (σε ηλικία μόλις 5 ετών) οργάνωσε με επιτυχία την αντίσταση στο μόλυβδο κατασκευάζοντας σκέπαστρο από κεραμίδια –κατασκευή ανθεκτικότερη, μετονομάζοντας έτσι το χωριό του σε Κεραμιδοσκέπαστρο -κερδίζοντας έτσι την εκτίμηση των συγχωριανών του.

Το 1937 και σε ηλικία μόλις 7 ετών καταπίνει μια μύγα, ένα πτώμα που βρέθηκε (ακόμα και σήμερα δεν έχει δώσει απαντήσεις στο αν έγινε από λάθος) στο ποτήρι με το γάλα του. Αυτή ήταν και η αφορμή για τον μικρό Κάρολο να ξεκινήσει μια άτυπη αντιπαράθεση με τα σιχαμένα αυτά έντομα. Όμως, το μίσος του προς τις μύγες δεν εκτονώνεται με την απλή δολοφονία τους με τις μυγοσκοτώστρες. Οπλισμένος με σφεντόνες, σπαθιά, και τόξα ο μικρός Κάρολος γίνεται ο φόβος και ο τρόμος κάθε μύγας του χωριού.

Η δράση του, θεωρήθηκε άκρως επαναστατική και αντιστασιακή από τους συγχωριανούς του, οι οποίοι από τότε τον φωνάζουν με το παρατσούκλι “Κάρολος το Τσακάλι”.

Τέσσερα χρόνια αργότερα (σε ηλικία 11 ετών), το βράδυ της 30ης Μαΐου του 1941, μαζί με άλλους δύο φοιτητές, τον Μανώλη Γλέζο και τον Αποστόλη Σάντα σκαρφαλώνουν στον ιερό βράχο απ΄τη βορειοδυτική πλευρά, και χωρίς να γίνουν αντιληπτοί από την γερμανική φρουρά πλησιάζουν τον ιστό και κατεβάζουν τη σβάστικα.

Η φλόγα της επανάστασης σιγοκαίει στην καρδιά του αγωνιστή. Δεκαπέντε χρόνια μετά την συμμετοχή του στην εθνική αντίσταση, τα ίχνη του χάνονται για να έρθει στο φως της δημοσιότητας η παρακάτω φωτογραφία και να λύσει το μυστήριο της εξαφάνισης...

Πεπεισμένος πως ο Κάστρο είχε τις προϋποθέσεις να αποτελέσει ένα χαρισματικό ηγέτη της κουβανικής επανάστασης, ο Παπούλιας μαζί με τον Γκεβάρα συμμετείχαν στο κίνημα της 26ης Ιουλίου με στόχο την ένοπλη δράση για την ανατροπή του κουβανικού καθεστώτος. Ο Παπούλιας συμφώνησε να τους συνοδεύσει με την ιδιότητα του δικηγόρου για να ακολουθήσει την ίδια «γραμμή» ο Γκεβάρα με την ιδιότητα του γιατρού.

Αρκετά χρόνια αργότερα, και ενώ η επανάσταση είχε πετύχει στη Κούβα, αποχωρεί για τη Βολιβία με σκοπό την αναζήτηση της αυτοκρατορίας των Ίνκας. Ο Τσε ακολουθεί, μη γνωρίζοντας τις προθέσεις του Καρόλου και ρίχνεται κατευθείαν στο αντάρτικο με αποτέλεσμα την δολοφονία του, το 1967. Συντετριμμένος ο Κάρολος μαθαίνει πως η αυτοκρατορία των Ινκας τελείωσε κάποιους αιώνες πριν, και αποφασίζει να γυρίσει στην Ευρώπη.

Ο Απρίλης του 1968 τον βρίσκει στο Παρίσι. Η επαναστατικότητα του “έμπειρου” πλέον Παπούλια δυναμιτίζει την ατμόσφαιρα. Ένα μήνα μετά, τον Μάη του ΄68, ξεσπά κοινωνική εξέγερση και απεργίες διαρκείας. Ο Κάρολος στοχοποιείται απ΄τον Ντε Γκωλ, ως ο βασικός υποκινητής της εξέγερσης και αναγκάζεται να γυρίσει στην Ελλάδα.

Στην Ελλάδα δεν κάνει φυλακή. Κάνει όμως πολυτεχνείο με μεγάλη επιτυχία. Αργότερα, συμμετέχει στις κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου, δίνοντας σκληρές μάχες για την πραγμάτωση της ουτοπίας. Ο σοσιαλισμός είναι πλέον πραγματικότητα στην Ελλάδα αλλά ο Παπούλιας δεν εφησυχάζετε στιγμή.

Σήμερα, ως γνήσιος αγωνιστής συνεχίζει τη δράση του -από τη βαρυσήμαντη θέση του προέδρου της Δημοκρατίας, στηρίζοντας το μεταρρυθμιστικό έργο του σοσιαλιστή ηγέτη Γιώργου Παπανδρέου.

Είναι λοιπόν πραγματικά λυπηρό, στους καιρούς της βαρβαρότητας, να αμαυρώνονται σύμβολα που τιμούν το ήθος και το αγωνιστικό φρόνημα του ελληνικού, του γαλλικού και του κουβανικού λαού.