Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός

Από Antigoldgreece

Του Νίκου Χαραλαμπίδη, διευθυντή του ελληνικού γραφείου της Greenpeace, από το www.protagon.gr. Πιο κάτω κι ένα παλαιότερο άρθρο του ιδίου, για τον χρυσό στο Άγκιστρο Σερρών (ναι, εκείνο το μαγικό μέρος με τα χαμάμ, κοντά στα ελληνο-βουλγαρικά σύνορα).

Δεν μπορώ πια τόσο χρυσάφι. Facadoro παντού. Και λεφτά από το Κατάρ για τα πάντα. Για να κάνουμε πάρκα, να φτιάξουμε ομάδες και γήπεδα, να καίμε για να παράγουμε ενέργεια, να εκτρέφουμε φύκια και – γιατί όχι – για να βγάλουμε το χρυσάφι από τη στέρφα γη μας.

Ο πρωθυπουργός της πράσινης ανάπτυξης, με μια θεαματική στροφή (U-turn), επαναπροσδιόρισε την ανάπτυξη στην Ελλάδα και της έδωσε άλλο νόημα.  Με την εμπιστοσύνη που δείχνουν στη χώρα μας οι εμίρηδες του Κατάρ θα επανακτήσουμε τη θέση που μας αρμόζει στο διεθνές στερέωμα, θα επανέλθουμε στις αγορές, θα δημιουργήσουμε χιλιάδες θέσεις εργασίας.

Να είναι άραγε τυχαίο ότι ενίοτε (συχνά) τα νέα επενδυτικά σχέδια, προέλευσης Κατάρ, κρύβουν ή συνοδεύονται από μια επικίνδυνη μπίχλα; Στον Αστακό ήταν η πρωτοφανής για τα διεθνή δεδομένα μονάδα παραγωγής ενέργειας με καύσιμο τα αζήτητα υγραέρια του Κατάρ. Στη Χαλκιδική, όπως και σε όλο τον κόσμο, η εξόρυξη του χρυσού θα αφήσει πίσω της λίμνες με τοξικό κυάνιο και άλλες επικίνδυνες ουσίες. Κι εμείς, ως χώρα, ζητωκραυγάζουμε και υποσχόμαστε ότι θα σταθούμε αντάξιοι των περιστάσεων! Αυτό, μεταφράζεται σε «απλοποιημένες» διαδικασίες περιβαλλοντικής αδειοδότησης, fast track κοκ. Λες και οι μικρές επενδύσεις πρέπει να πηγαίνουν με τον αραμπά…

Αναζητώ μάταια κάποιο στρατηγικό σχέδιο, κάποιο κατάλογο επιθυμητών επενδύσεων για τις οποίες έχουμε προσκαλέσει το διεθνές ενδιαφέρον. Πέρα από την απελπισία του «χρήμα νάναι κι ότι νάναι» δε βρίσκω κάτι. Τι να είναι άραγε αυτό που μας κάνει ελκυστικούς – ως χώρα – σε προτάσεις του τύπου να καίμε τα σκουπίδια της (μαφίας της) Νάπολης και να παράγουμε ενέργεια; Είναι άραγε κάτι άλλο πέρα από την απελπισία μας, την έλλειψη οράματος και σχεδίου (ίσως και τη διαστροφή μας να επιδοτούμε την καύση σκουπιδιών ως «πράσινη ενέργεια»; Ερωτήσεις, απορίες…

Η εξόρυξη του χρυσού απαιτεί εξορύξεις τεράστιας ποσότητας πετρωμάτων, άλεση των πετρωμάτων, εκχύλιση και διαλυτοποίηση του χρυσού σε «μπάνια» κυανίου. Απαιτεί τεράστιες ποσότητες νερού και αφήνει πίσω της νεκρή γη. Ψυχραιμία λοιπόν κύριοι της χρυσοπράσινης ανάπτυξης.  Ότι λάμπει δεν είναι χρυσός. Η ίδια η παραγωγή του χρυσού είναι μια εξαιρετικά βρώμικη, τοξική και επικίνδυνη διαδικασία. Το μόνο γυαλιστερό στοιχείο της είναι τα κέρδη των επενδυτών. Αναζητείστε την προστιθέμενη αξία για την τοπική κοινωνία και οικονομία στα χρυσορυχεία του πλανήτη που σήμερα είναι τοξικά σεληνιακά τοπία. Ρωτήστε τις τοπικές κοινωνίες αν θα ξανάκαναν σήμερα τις ίδιες επιλογές,  μπροστά στις υποσχέσεις των επενδυτών για ανάπτυξη, χιλιάδες θέσεις εργασίας και ευημερία …

Ελντοράντο: ανοίξαμε και σας περιμένουμε

29/01/2011
Ο πανικός είναι πολύ κακός σύμβουλος. Ιδίως όταν υποκρίνεσαι ότι «τόχεις» και την ελέγχεις την κατάσταση, όταν δεν έχεις συναίσθηση της πραγματικότητας. Τότε κάνεις συνήθως τις μεγαλύτερες χοντράδες. Ψυχραιμία παιδιά λοιπόν.

Στην αρχή ήταν ο Αστακός και η απίθανη μονάδα παραγωγής ενέργειας (με καύσιμο υγραέριο) που σημειωτέον ήρθε να παραγκωνίσει μια ακόμη πιο λαμπρή πρόταση: εργοστάσιο καύσης των σκουπιδιών της Νάπολι. Μετά ήρθε το κυνήγι του πετρελαίου και η (επανα)προκήρυξη διεθνούς διαγωνισμού για έρευνες για πετρέλαιο στο ελληνικό υπέδαφος. Συνέχεια έχει ο χρυσός, η πρόσκληση στη Διεθνή των σύγχρονων χρυσοθήρων και το «καπάρωμα» έκτασης 10.000 στρεμμάτων στις Σέρρες για αντίστοιχες έρευνες.

Είναι αλήθεια ότι η συγκεκριμένη περιοχή κρύβει στο υπέδαφος ένα σημαντικό και ελάχιστα αξιοποιημένο θησαυρό: τη γεωθερμία. Ο συνδυασμός αναψυχής, λουτροθεραπείας, τουρισμού, γεωργίας, οικιακής χρήσης ζεστού νερού και παραγωγής ενέργειας μπορεί να εγγυηθεί εκατοντάδες θέσεις εργασίας στην περιοχή, σπαρμένες ισορροπημένα, χωρίς καταστροφή του περιβάλλοντος και χωρίς κυάνιο και λόφους αποβλήτων. Αν καθίσουμε να δούμε ψύχραιμα και τους αριθμούς, είμαι βέβαιος ότι το οικονομικό όφελος είναι μεγαλύτερο, χωρίς παράπλευρες απώλειες και – κυρίως – κοινωνικά δίκαια κατανεμημένο.

Την επόμενη φορά λοιπόν που θα πέσει στο τραπέζι κάποια φαεινή ιδέα/πρόσκληση για ασήμι, ουράνιο ή δεν ξέρω τι άλλο καλούδι ίσως κρύβει στα σπλάχνα η στοργική μάνα γη, ας πάρουμε πρώτα μια ανάσα, ας κρατήσουμε την ψυχραιμία μας και ας σκεφτούμε πριν ανάψουμε το καινούργιο βεγγαλικό ελπίδας που θα σβήσει την επαύριον, κύριοι υπουργοί μας. Βλέπετε, ο πνιγμένος προσπαθεί να σωθεί τραβώντας τα μαλλιά του και, μέσα στον πανικό του, δε βλέπει τι βρίσκεται κάτω από τη μύτη του.

Ας αφήσουμε κατά μέρος το κυνήγι του μαγικού Γκράαλ και ας δούμε τις αναξιοποίητες πραγματικές ευκαιρίες που μπορούμε να αξιοποιήσουμε εδώ και τώρα. Δεν ονειρεύομαι να γίνουμε ούτε Σαουδική Αραβία ούτε Νότια Αφρική. Μια καλύτερη Ελλάδα όμως, μπορούμε και πρέπει να γίνουμε. Χωρίς φανφάρες και βεγγαλικά. Με λογική και ψυχραιμία. Και τα δυο φαίνεται ότι είναι σπάνια στις μέρες μας.