ΕΝΑΡΚΤΗΡΙΑ ΔΙΑΛΕΞΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗ ΤΗΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ κ. Χαράλαμπο Ν. Λαζαρίδη, Καθηγητή Α.Π.Θ.

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΥ ΜΕ ΘΕΜΑ:

«Μεταλλεία και Μεταλλουργία Χρυσού: Εργαλεία Ανάπτυξης ή

Θανάσιμη Απειλή για το Περιβάλλον και τη Βιώσιμη Ανάπτυξη;»

ΑΡΝΑΙΑ, 13.2.2011

ΕΝΑΡΚΤΗΡΙΑ ΔΙΑΛΕΞΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗ ΤΗΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ

Χαράλαμπος Ν. Λαζαρίδης, Καθηγητής Α.Π.Θ.

Εκλεκτοί προσκεκλημένοι, αξιότιμες κυρίες και κύριοι, αγαπητοί συμπατριώτες,

Εκ μέρους των διοργανωτών θέλω να σας καλωσορίσω και να σας ευχαριστήσω για την συμμετοχή σας σε αυτή την Ανοιχτή Εκδήλωση Ενημέρωσης και Προβληματισμού με θέμα:

«Μεταλλεία και Μεταλλουργία Χρυσού: Εργαλεία Ανάπτυξης ή Θανάσιμη Απειλή για το Περιβάλλον και τη Βιώσιμη Ανάπτυξη;»

Είναι απολύτως βέβαιο ότι ο χρόνος που θα αφιερώσετε στην εκδήλωση αυτή θα είναι πολλαπλά παραγωγικός και ιδιαίτερα αποδοτικός για σας και τους δικούς σας, αφού η ενημέρωση που θα έχετε  θα σας βοηθήσει να πάρετε υπεύθυνα θέση απέναντι σε ένα πολύ σοβαρό θέμα, ένα θέμα που αφορά το μέλλον αυτού του τόπου, καθώς ένας ενημερωμένος πολίτης είναι υπεύθυνος και ενεργός πολίτης.

Οφείλουμε να ευχαριστήσουμε θερμά τους διακεκριμένους επιστήμονες - εισηγητές, που έκαναν τον κόπο να έρθουν στην Κωμόπολή μας για να μας ενημερώσουν υπεύθυνα, με επιστημονικά τεκμηριωμένο τρόπο, ο καθένας από τη σκοπιά της ειδικότητάς του για τις αναμενόμενες επιπτώσεις της προκείμενης μεταλλευτικής δραστηριότητας, καθώς και για εναλλακτικές μορφές βιώσιμης ανάπτυξης που προσφέρονται για τον τόπο μας..

Οφείλουμε επίσης να ευχαριστήσουμε θερμά τους διοργανωτές, έναν νεοσύστατο φορέα κοινωνικής παρέμβασης με την ονομασία: «Ενεργοί Πολίτες Δημοτικής Ενότητας Αρναίας» για την πρωτοβουλία αυτής της σημαντικής διοργάνωσης. Η αγάπη για τον τόπο τους και η αγωνία για το αναπτυξιακό μέλλον αυτής της περιοχής είναι τα μοναδικά κίνητρα  για την δυναμική παρέμβασή τους σε αυτά που κάποιοι δυστυχώς σχεδιάζουν για μας, χωρίς εμάς. Ο δυναμισμός μιας συμπαγούς ομάδας νέων, ανιδιοτελών ανθρώπων που λειτουργούν έξω από κόμματα και παρατάξεις με κοινό όραμα την ευημερία του τόπου τους, μαζί με την γενναιόδωρη στήριξη των συμπατριωτών τους υπόσχονται πολλά, θεαματικά και χρήσιμα για τον τόπο μας αποτελέσματα.

Θεωρώ μεγάλη τιμή την πρόσκλησή μου να συντονίσω την εκδήλωση αυτή και ευχαριστώ τους διοργανωτές που μου δίνουν την ευκαιρία να συνεισφέρω με την μετριότητά μου στον αγώνα αυτό.

Κυρίες και κύριοι,

Ζούμε σε μια μοναδικά προικισμένη περιοχή της Χαλκιδικής, του ομορφότερου Νομού της Ελλάδας, μιας χώρας που αποτελεί την κοιτίδα του Παγκόσμιου πολιτισμού. Ζούμε στον ομφαλό της γής, στη γενέτειρα του μεγαλύτερου φιλοσόφου όλων των εποχών, του Αριστοτέλη που πρώτος μίλησε για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη βιοποικιλότητα, την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος, τις αρχές της αειφορίας και της βιώσιμης ανάπτυξης.

Αειφορία και βιώσιμη ανάπτυξη: δύο όροι που κακοποιήθηκαν βάναυσα τα τελευταία χρόνια, καθώς ακόμα και αυτοί που συστηματικά βιάζουν και καταστρέφουν το περιβάλλον, τολμούν να μιλούν για βιώσιμη ανάπτυξη. Το θράσσος και η απάτη περισσεύουν. Αυτή η ίδια η καταστροφή του Κάκαβου, του ομορφότερου βουνού της Χαλκιδικής, έφτασε να προβάλεται ως βιώσιμη ανάπτυξη.

Για να ξέρουμε πόσο μας κοροϊδεύουν και τι μας σερβίρουν, ας δούμε τον ορισμό της αειφόρου ή βιώσιμης ανάπτυξης: Η αειφόρος ή βιώσιμη ανάπτυξη αναφέρεται στην οικονομική ανάπτυξη που σχεδιάζεται και υλοποιείται λαμβάνοντας υπόψη την προστασία του περιβάλλοντος και τη βιωσιμότητα. Γνώμονας της αειφορίας (από το αεί φέρω) είναι η μέγιστη δυνατή απολαβή αγαθών από το περιβάλλον, χωρίς όμως να θίγεται η φυσική ικανότητα παραγωγής αυτών των αγαθών σε ικανοποιητική ποσότητα και στο μέλλον. Με δυο λόγια, αυτά που παίρνουμε σήμερα εμείς θα πρέπει να είναι σε θέση να τα παίρνουν και οι επόμενες γενιές. Η βιωσιμότητα προϋποθέτει ότι οι φυσικοί πόροι υφίστανται εκμετάλλευση με ρυθμό μικρότερο από αυτόν με τον οποίον ανανεώνονται, διαφορετικά λαμβάνει χώρα περιβαλλοντική υποβάθμιση, που οδηγεί σε οικολογική κρίση. Ας έχουμε αυτούς τους ορισμούς στο μυαλό μας ως γνώμονα αξιολόγησης οποιασδήποτε δραστηριότητας μας προβάλλεται ως αειφόρος ή βιώσιμη..

Μετά από αυτή την διευκρινιστική παρένθεση, συνεχίζω υπογραμμίζοντας ότι, από τα αρχαία Στάγειρα, η Αριστοτελική φιλοσοφία και σκέψη ταξίδεψε και φώτισε τα πέρατα της οικουμένης. Αυτό σημαίνει ότι η ιστορία και ο πολιτισμός αυτού του τόπου είναι η σπουδαιότερη παρακαταθήκη, η πολυτιμότερη κληρονομιά που οφείλουμε να διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού για να την παραδώσουμε ακέραιη στις επόμενες γενιές.

Ζούμε ταυτόχρονα μπροστά στην πύλη της Αθωνικής Πολιτείας, το Άγιον Όρος, την κιβωτό της Ορθοδοξίας, όπου φυλάσσονται οι πνευματικοί θησαυροί και τα ιερά κειμήλια της Ορθοδοξίας, απ’ όπου άγιες μορφές προσεύχονται νυχθημερόν για τη σωτηρία του σύμπαντος κόσμου.

Ζούμε ακόμη σε ένα πανέμορφο φυσικό περιβάλλον, με ένα μοναδικό εδαφο-κλιματικό υπόβαθρο που ευνοεί την βιολογική γεωργία και κτηνοτροφία για παραγωγή «καθαρών» προϊόντων (χωρίς λιπάσματα και φάρμακα), τη μελισσοκομία, τον αγροτουρισμό και άλλες ήπιες μορφές βιώσιμης ανάπτυξης, που όχι μόνον θα διατηρούσαν, αλλά θα ανεδείκνυαν τα μοναδικά φυσικά προσόντα της περιοχής μας.

Είναι παγκοσμίως σπάνια η στενή συνύπαρξη βουνού και θάλασσας σε μια τόσο μικρή, ανθρώπινα προσπελάσιμη κλίμακα, έτσι ώστε το πρωϊ να κάνεις το μπάνιο σου σε μια πανέμορφη παραλία με κρυστάλλινα νερά και μετά από μια ευχάριστη διαδρομή μισής ώρας να απολαμβάνεις την υπόλοιπη ημέρα στη δροσιά, τον καθαρό αέρα και το καταπράσινο περιβάλλον που προσφέρει το βουνό σε υψόμετρο 650 μ.

Σε όλα τα παραπάνω (ιστορικό και πνευματικό κέντρο, συνδυασμός βουνού και θάλασσας) έρχεται να προστεθεί η πλούσια πολιτιστική μας παράδοση με ωραιότατα ήθη και έθιμα, μερικά από τα οποία έγιναν ήδη γνωστά στο Πανελλήνιο, με εξαιρετικά παραδοσιακά τρόφιμα και σπάνια λαϊκή τέχνη (υφαντά, χειροτεχνία, κλπ) που μπορούν να στηρίξουν αποδοτικές παραγωγικές δραστηριότητες.

Είναι γεγονός ότι αυτή η προικισμένη περιοχή, αυτός ο τεράστιος  θησαυρός έμεινε αναξιοποίητος για πολλές δεκαετίες, λόγω της βροντερής απουσίας της φροντίδας της πολιτείας και της ανεπάρκειας δομών και υπηρεσιών της τοπικής αυτοδιοίκησης. Χωρίς οικονομική δραστηριότητα και θέσεις εργασίας, οι νέοι με πόνο εγκατέλειψαν  τον τόπο τους και αναζήτησαν δουλειές στα μεγάλα αστικά κέντρα. Χωρίς τη ζωντάνια και την παραγωγική δραστηριότητα της νεολαίας, τα χωριά μας μαράζωσαν και μετατράπηκαν σε απέραντα ΚΑΠΗ. Όσοι δεν μπόρεσαν να φύγουν, απελπισμένα ψάχνουν να βρούν μια θέση δουλειάς, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, ακόμα και σε βάρος της υγείας τους (π.χ. μεταλλεία).

Σήμερα, σε μια περίοδο παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που πλήττει με ιδιαίτερη σφοδρότητα ανοργάνωτες, χρεοκοπημένες οικονομίες σαν τη δική μας, τα πράγματα άλλαξαν. Στα αστικά κέντρα κλείνουν συνεχώς επιχειρήσεις και χάνονται χιλιάδες θέσεις δουλειάς. Οι σπουδές δεν εξασφαλίζουν επάγγελμα, προσφέρουν όμως εκπαίδευση για προσωπικές επιχειρήσεις μικρής κλίμακας μέσα σε ένα φιλόξενο φυσικό, εφαδο-κλιματικό, πολιτιστικό περιβάλλον.

Αυτοί που χάνουν στις πόλεις τη δουλειά τους έχουν δύο επιλογές: είτε να φύγουν στην ξενιτιά (επιστροφή στη δεκαετία ’60, αλλά με μικρότερες πιθανότητες εύρεσης εργασίας) ή να επιστρέψουν στον τόπο τους για να αξιοποιήσουν κάποια δυνατότητα επαγγελματικής αποκατάστασης. Η δυνατότητα αυτή δεν θα έρθει μόνη της. Θα δημιουργηθεί με τη φροντίδα και τη συντονισμένη προσπάθεια όλων μας, αξιοποιώντας τις αυξημένες δυνατότητες που θα έχει ο νεοσύστατος, διευρυμένος Καλλικρατικός δήμος μας, σε αγαστή συνεργασία με τους άλλους δήμους της Χαλκιδικής.

Η περιοχή μας έχει δώσει στην κοινωνία και τον κόσμο δεκάδες, διακεκριμένους επιστήμονες όλων των επιστημών και όλων των ειδικοτήτων. Κάποιοι απ’ αυτούς με αγωνία και ενδιαφέρον συμμετέχουν στη σημερινή εκδήλωση. Αυτά τα φωτεινά μυαλά μπορούν και πρέπει να βοηθήσουν άμεσα στον αναπτυξιακό σχεδιασμό και να στηρίξουν τις προσπάθειες του Δήμου μας για ένα καλύτερο αύριο, για μια καλύτερη προοπτική για τους σημερινούς κατοίκους και τις επόμενες γενιές. Στην προσπάθεια για αναγέννηση και ευημερία του τόπου μας δεν υπάρχουν δεξιοί και αριστεροί, υπάρχουν μόνο πατριώτες που συνεργάζονται για έναν κοινό, ιερό σκοπό, την προκοπή της πατρίδας τους.

Μακάρι κάποτε  να καταφέρουμε να καταργήσουμε τα κομματικά ψηφοδέλτια και σε κοινό ψηφοδέλτιο να περιλάβουμε και να ψηφίσουμε τους πλέον ικανούς και κατάλληλους να βοηθήσουν τον τόπο μας. Το έκαναν σε ένα ερημονήσι που μαράζωνε, στους Λειψούς, και αναγέννησαν το νησί. Το έκαναν στην Κοινότητα Ανάβρας και μεταμορφώθηκε. Μπορούμε να το κάνουμε κι εμείς..

Αξίζει να αναφερθούμε στο παράδειγμα της Ανάβρας, για να καταλάβουμε τις πραγματικές δυνατότητές μας. Πριν δυο βδομάδες σε παρόμοια εκδήλωση της ενότητας Σταγείρων –Ακάνθου στη Θεσσαλονίκη ακούσαμε τον Κοινοτάρχη μιας υποβαθμισμένης, ορεινής περιοχής του Νομού Μαγνησίας, της κοινότητας Ανάβρας Αλμυρού, να μας εξιστορεί πως έφυγε από την Αθήνα και με μια χούφτα σωστούς ανθρώπους, πήραν ένα χωριό που «κοιμόταν πάνω στις κοπριές των ζώων» (συμβίωση ζώων και ανθρώπων στην ίδια ή διπλανή στέγη) και το μεταμόρφωσαν σε έναν πρότυπο παραδοσιακό οικισμό, έναν παράδεισο επιχειρηματικών δραστηριοτήτων γύρω από τη βιολογική κτηνοτροφία, το περιβάλλον και την πράσινη ανάπτυξη (κτηνοτροφικά, περιβαλλοντικά και αιολικά πάρκα, τηλεθέρμανση, κλπ). Μηδενική ανεργία για το χωριό και αυξανόμενη απασχόληση άνεργων από γειτονικές περιοχές, καθώς η ανάπτυξη φέρνει ανάπτυξη και νέες θέσεις δουλειάς. Τα έσοδα της κοινότητας είναι τόσα πολλά ώστε να περισσεύουν για νέες παραγωγικές επενδύσεις και μηδενικά δημοτικά τέλη. Μας προσκαλούν να τους επισκεφθούμε για να δούμε από κοντά πώς μπορούμε να επιτύχουμε τα ίδια ή και καλύτερα αποτελέσματα, αφού - όπως ο ίδιος ο ομιλητής επεσήμανε - η δική μας περιοχή έχει πολύ περισσότερα αναπτυξιακά προσόντα (βουνό και θάλασσα, ιστορία, Άγιον Όρος). Αν μια τέτοια κοινότητα κατάφερε να μετατρέψει την καθυστέρηση σε ανάπτυξη, τι άραγε μπορούμε να πετύχουμε εμείς;

Εμείς, δηλαδή οι άρχοντές μας, εθνικοί και τοπικοί δεν πιστεύουν σε μια τέτοια ανάπτυξη. Γιαυτό, ενάντια σε κάθε λογική και σε κάθε αρχή προστασίας του δημόσιου συμφέροντος, χωρίς ίχνος σεβασμού στο δικαίωμα της τοπικής κοινωνίας να αποφασίζει για το μέλλον της, αποφάσισαν να παραδώσουν αυτό τον ευλογημένο τόπο άνευ όρων στους χρυσοθήρες με την απατηλή υπόσχεση «χιλιάδων θέσεων εργασίας», που δεν προκύπτουν από καμιά μελέτη και κανένα επιχειρηματικό σχεδιασμό (θα μας το αποδείξουν οι επόμενοι ομιλητές). Βλέπετε είναι τόσο βαρύ το φάσμα της ανεργίας στο οποίο μας καταδίκασαν, τόσο μεγάλη η δίψα για δουλειά, που εύκολα πείθονται πλέον οι απελπισμένοι άνεργοι ότι ήρθε η ώρα να λύσουν το πρόβλημά τους.

Η ίδια η πολιτεία με την ανοχή και την συνεργασία (δυστυχώς) της τοπικής μας αυτοδιοίκησης καταδικάζει τον ομορφότερο, τον πλουσιότερο περιβαλλοντικά και πολιτιστικά νομό της χώρας σε μια περιβαλλοντική καταστροφή βιβλικών διαστάσεων, που θα τον μετατρέψει σε σεληνιακό τοπίο, σε μια σύγχρονη Χιροσίμα. Ξεκοιλιασμένα βουνά, αέρας μολυσμένος με βαριά μέταλλα, μολυσμένα εδάφη και νερά, μολυσμένα τρόφιμα, τοξικά απόβλητα, λειψυδρία, μολυσμένες θάλασσες, καταστροφή κάθε οικονομικής δραστηριότητας περιγράφουν πιστά το τοπίο που θα  αφήσει πίσω της η εξορυκτική και μεταλλευτική δραστηριότητα την επόμενη μέρα. Μιλάμε για μια ληστρική δραστηριότητα από την οποία οι «επενδυτές» θα κερδίσουν δισεκατομμύρια Ευρώ, η περιοχή μας θα καταστραφεί και οι κάτοικοι θα πρέπει να μετακινηθούν σε άλλα μέρη, ενώ το «γενναιόδωρο τριτοκοσμικό κράτος μας» δεν θα ωφεληθεί απολύτως τίποτα (το τέλειο ξεπούλημα!).

Το επιχειρηματικό σχέδιο (αρνούμαι να το αποκαλέσω επενδυτικό, αφού δεν πρόκειται για επένδυση, αλλά για καταλήστευση) δημιουργεί σοβαρότατα ερωτηματικά από τη σύλληψη του μέχρι την τελική ευθεία της υλοποίησής του. Ξεκινά με τη σκανδαλώδη παραχώρηση από την πολιτεία μιας τεράστιας έκτασης 317.000 στρεμμάτων της ΒΑ Χαλ/κής μαζί με υποδομές έναντι του ευτελούς ποσού των 11 εκατ. Ευρώ παραμονές του 2004. Είχε προηγηθεί η απαλλαγή με υπουργική απόφαση του αποχωρήσαντα «επενδυτή» (της γνωστής TVX) από κάθε υποχρέωση αποκατάστασης της περιβαλλοντικής ζημιάς που είχε επιφέρει, γεγονός που μας προϊδεάζει για την «ευγενική», την δουλοπρεπή (ακριβέστερα) μεταχείριση από την πολιτεία των σημερινών «επενδυτών». Η ιστορία  συνεχίζεται με τη βεβιασμένη έγκριση της ογκώδους Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων-ΜΠΕ (μιας μελέτης μερικών χιλιάδων σελίδων) από το απερχόμενο Νομαρχιακό Συμβούλιο ομόφωνα, παραμονές αυτοδιοικητικών εκλογών (τρέξτε να προλάβουμε!) και ολοκληρώνεται (μέχρι στιγμής) με την αναιτιολόγητη ακύρωση των προγραμματισμένων διημερίδων ανοιχτής διαβούλευσης από το ίδιο το υπουργείο (ΥΠΕΚΑ), το οποίο τις προγραμμάτισε.

Τα ερωτηματικά είναι πολλά. Θα αναφέρουμε μερικά εν συντομία:

1.      Γιατί αυτή η σκανδαλώδης παραχώρηση και η μεθόδευση έγκρισης της ΜΠΕ ερήμην του λαού; Τον χρυσό θα τον πάρει η εταιρεία. Το σεληνιακό τοπίο θα μείνει σε μας. Το κράτος τι θα ωφεληθεί; Τα 11 εκ. Ευρώ; Τόσο άραγε αξίζει ο τόπος μας, όταν μάλιστα προσφέρεται ως αγαθό μιας χρήσης;

2.      Οι κυβερνώντες καθημερινά μιλούν για πράσινη ανάπτυξη, για βιώσιμη ανάπτυξη. Πώς εντάσσεται το έργο αυτό στη στρατηγική της πράσινης ανάπτυξης; Πώς μπορείς να βαπτίζεις την περιβαλλοντική καταστροφή, πράσινη ανάπτυξη;

3.      Ας αφήσουμε όμως τους άλλους που ζουν στην Αθήνα και υπηρετούν αλλότρια συμφέροντα, οι δικοί μας δημοτικοί και νομαρχιακοί άρχοντες πώς δέχονται να παραδώσουν τον τόπο τους, το σπίτι τους στους χρυσοθήρες; Πού και πώς (με ποια συνείδηση) θα μπορέσουν να ζήσουν μετά την καθολική καταστροφή;;;

4.      Όταν ολόκληρη η φύση και τα σπίτια μας θα καλυφθούν από σκόνη με βαρέα μέταλλα, τι αέρα θα αναπνέουμε, ποια γεωργο-κτηνοτροφική δραστηριότητα  θα μπορεί να γίνει; Πόσο θα αντέξουν τα δένδρα και τα σπαρτά μας στην όξινη βροχή;

5.      Όταν τα πηγάδια και οι σήραγγες των μεταλλείων στραγγίσουν τα πολύτιμα αποθέματα νερού του Κάκαβου, τι νερό θα πιούμε και με τι θα γεμίσουν τα φράγματα του Χαβρία και του Πετρένια που τόσα χρόνια σχεδιάζαμε; Με βιτριόλι;

6.      Όταν δηλητηριαστούν τα υπόλοιπα νερά μας από τα κυανιούχα σύμπλοκα, πού θα βρούμε πόσιμο νερό για να πιούμε και να πλυθούμε;

7.      Όταν οι θάλασσες δηλητηριαστούν και νεκρωθούν, ποιο θα είναι το μέλλον για την αλιεία και τον τουρισμό μας;

8.      Αν είναι τόσο βέβαιοι ότι δεν θα κάνουν ζημιές και δεν θα γίνουν ατυχήματα για τα οποία θα κληθούν να πληρώσουν, γιατί αδυνατούν να ασφαλίσουν  την επιχειρηματική τους δράση; Μετά τα ατυχήματα που έγιναν στο Στρατώνι, στη Ρουμανία, στην Τουρκία, στη Γκάνα και σε πολλές άλλες περιοχές, ποια ασφαλιστική εταιρεία θα δεχόταν να τους ασφαλίσει έναντι οιουδήποτε ασφαλίστρου;

9.      Σε ένα μολυσμένο και ρημαγμένο περιβάλλον, όταν τελειώσει η μεταλλευτική δραστηριότητα, τι είδους οικονομική δραστηριότητα μπορεί να αναπτυχθεί;

Και ένα ερώτημα για τους απελπισμένους άνεργους συμπατριώτες μας που άκουσαν τις σειρήνες των «χιλιάδων θέσεων εργασίας» και προσδοκούν να λύσουν το πρόβλημα της ανεργίας τους μέσα από τη δραστηριότητα αυτή, χωρίς να γνωρίζουν πόσες ακριβώς θέσεις και τι αμοιβές προβλέπει το συγκεκριμένο σχέδιο:

Αλήθεια, θα δεχόσασταν ποτέ να απασχοληθείτε με αμοιβή στην κατεδάφιση του σπιτιού σας; Πώς τότε θα δεχθείτε μια θέση απασχόλησης που θα συμβάλει στην καταστροφή του τόπου σας; Πώς θα ζήσουν τα παιδιά σας δίπλα στα τοξικά απόβλητα, χωρίς γή να καλλιεργήσουν, χωρίς νερό να πιούν και να ποτίσουν, μετά την ολοκλήρωση του εγκλήματος αυτού;

Αγαπητοί συμπατριώτες,

Η στάση μας απέναντι σε ένα τόσο σοβαρό θέμα με τόσο ξεκάθαρο διακύβευμα χαρακτηρίζει τις αρχές και τις αξίες τις οποίες ταχθήκαμε να υπηρετήσουμε. Ποιοι είμαστε τελικά και πού πάμε; Είμαστε απόγονοι του Αριστοτέλη που αγωνίζονται για σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των αρχών της βιώσιμης ανάπτυξης; Είμαστε ενεργοί πολίτες, πατριώτες που θα αγωνιστούμε για να κατακτήσουμε την πραγματικά βιώσιμη ανάπτυξη της περιοχής και του Νομού μας; Ή μήπως είμαστε «Ελληνόφωνοι απάτριδες των Νοτίων Βαλκανίων» (κατά Γιανναρά); Γιατί μόνον ένας άπατρις θα δεχόταν να συνεργήσει στο ξεπούλημα και στην καταστροφή του τόπου του.

Φίλες και φίλοι,

Είμαστε αναγκασμένοι να παλέψουμε για το αυτονόητο, την προστασία της πατρίδας μας από τη βέβαιη καταστροφή που επέλεξαν οι άρχοντές της. Αυτή η μάχη είναι μάχη για τη δημοκρατία και το δικαίωμα αυτοδιάθεσης μιας τοπικής κοινωνίας. Αυτή η μάχη πρέπει να δοθεί μέχρι την τελική δικαίωση. Και σε αυτή τη μάχη δεν είμαστε μόνοι. Επιτροπές αγώνα έχουν δημιουργηθεί σε κάθε κωμόπολη της Χαλκιδικής, της Θράκης και όπου αλλού στοχεύουν να «επενδύσουν» οι χρυσοθήρες. Ένα διεθνές κίνημα έχει αναπτυχθεί, σε παγκόσμια κλίμακα ενάντια σε "εγκληματικές επενδύσεις". Στο περιθώριο του  Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ του Νταβός που έγινε πριν από μερικές  εβδομάδες, το κίνημα αυτό έκανε δυναμική εμφάνιση, όχι βέβαια με πορείες ή ¨καταλήψεις", αλλά με δημόσιες εκδηλώσεις άκρως επικοινωνιακού χαρακτήρα.

Οι ελληνικές εφημερίδες και τα blogs, αποσιώπησαν το γεγονός. Η εφημερίδα Le Monde, αντίθετα, αφιέρωσε κύριο άρθρο στις εκδηλώσεις  του κινήματος αυτού. Το συντονίζει μια ελβετική ΜΚΟ. Αυτή οργάνωσε μέσα στο  2010 ένα παγκόσμιο δημοψήφισμα, για τις "χειρότερες" και πιο  "εγκληματικές" επιχειρήσεις. Συνολικά 38.500 άτομα απ' όλο τον κόσμο πήραν μέρος  στο ηλεκτρονικό δημοψήφισμα. Καταρτίστηκε ένας πίνακας με τις 10 "χειρότερες επιχειρήσεις" του πλανήτη. Αυτός ανακοινώθηκε και  δημοσιοποιήθηκε στο Νταβός. Πρώτευσε βέβαια η ΒΡ, αλλά δεύτερη (κι αυτό ενδιαφέρει άμεσα εμάς) ήρθε η νοτιο-αφρικανική πολυεθνική AngloGold Ashanti. Το δεύτερο "βραβείο" της δόθηκε επειδή με τις εξορύξεις χρυσού που έκανε δηλητηρίασε το υπέδαφος μιας μικρής αφρικανικής χώρας, της Γκάνα, και προκάλεσε τη  βίαιη μετακίνηση πληθυσμού 12.000 ανθρώπων. Αυτό θα θέλαμε να ζήσουμε κι εμείς;

Υπάρχουν σημαντικές νομικές δυνατότητες και Ευρωπαϊκή Νομοθεσία που προστατεύει το περιβάλλον από τέτοιες καταστροφικές επεμβάσεις. Εδώ θέλω να αναφερθώ στο πρόσφατο «Ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου σχετικά με τη Γενική απαγόρευση της εφαρμογής τεχνικών εξόρυξης με χρήση κυανιδίων στην Ευρωπαϊκή Ένωση». Ψηφίστηκε με 488 ψήφους υπέρ και 48 κατά. Ένα από τα 15 επιχειρήματα στα οποία στηρίζεται η απαγόρευση αυτή λέει κατά λέξη τα εξής:

…ΙΑ. λαμβάνοντας υπόψη ότι η μεταλλεία με τη χρήση κυανιδίων δημιουργεί λίγες θέσεις εργασίας και μάλιστα διάρκειας μόνο 8 έως 16 ετών, ενώ ενέχει κίνδυνο τεράστιων διασυνοριακών οικολογικών καταστροφών, το κόστος των οποίων δεν βαρύνει συνήθως τις υπεύθυνες επιχειρήσεις εκμετάλλευσης, που ως επί το πλείστον εξαφανίζονται ή κηρύσσουν πτώχευση, αλλά το κράτος, δηλαδή τους φορολογούμενους,…

Αγαπητοί συμπατριώτες,

Κάθε κρίση κρύβει μέσα της μια ευκαιρία (κάθε εμπόδιο για καλό, λέει ο λαός μας). Αυτή η κρίση μας δίνει μια μοναδική ευκαιρία αυτό-οργάνωσης και συνεργασίας για βιώσιμη ανάπτυξη που θα αναβαθμίζει συνεχώς και θα αναδεικνύει τη μοναδικότητα του μαγικού μας τοπίου με όρους και μέσα που σέβονται την Αριστοτελική φιλοσοφία και σκέψη για βιώσιμη ανάπτυξη. Είναι επείγουσα ανάγκη να οργανώσουμε  δομές, θεσμούς και τρόπους εναλλακτικών μορφών βιώσιμης ανάπτυξης σε επίπεδο Δήμου και Νομού, έτσι ώστε στην πρόταση της ληστρικής εκμετάλλευσης που οδηγεί στη βέβαιη καταστροφή να απαντήσουμε με συγκεκριμένες αντιπροτάσεις βιώσιμης ανάπτυξης, που σέβονται και αναδεικνύουν το περιβάλλον, την ιστορία και την παράδοσή μας. Αυτή τη στιγμή όμως, προέχει η προστασία της περιοχής μας από όσους και όποιους την επιβουλεύονται.

Στην απαίτηση των αρχόντων μας να παραδώσουμε την πατρίδα μας στα ξένα συμφέροντα και την καταστροφή, ας απαντήσουμε με τον τρόπο που απάντησε ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου, Κων/νος Παλαιολόγος, όταν απόλυτα περικυκλωμένος και σίγουρα χαμένος κλήθηκε από τον Μωάμεθ τον Πορθητή να παραδώσει την Πόλη:

 ''Τό δέ τήν Πόλιν σοι δούναι, ουτ' εμόν εστί ούτε άλλου τών κατοικούντων εν αυτή... Κοινή γάρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν καί ού φεισόμεθα τής ζωής ημών....»

Το να παραδώσουμε την πατρίδα μας (στους κερδοσκόπους) δεν είναι δικαίωμα κανενός μας. Είμαστε έτοιμοι να πεθάνουμε γιαυτήν, χωρίς να λυπηθούμε τη ζωή μας.

Κλείνοντας την εισαγωγή αυτή, θάθελα να τονίσω αυτό που έχει αποδειχθεί δια μέσου των αιώνων: Αυτό που δεν αγαπούμε και δεν υπερασπιζόμαστε με την ίδια μας τη ζωή, δεν είναι δικό μας, δεν μας ανήκει και είμαστε καταδικασμένοι να το χάσουμε. Μάλλα λόγια έχουμε και θα έχουμε αυτό που μας αξίζει, τίποτα παραπάνω. Αν μας αξίζουν ξεκοιλιασμένα βουνά και θάνατος από τα δηλητήρια και τη λειψυδρία, αυτά θα έχουμε.

 

Η Χαλκιδική δεν ανήκει στους χρυσοθήρες, αλλά στην Ιστορία και τους κατοίκους της

Θέλουμε τα δάση μας, τη γή μας, το νερό

Δεν θέλουμε τον τάφο μας φτιαγμένο από χρυσό!