Οι «Σκουριές» της Αιθιοπίας

Του Μιχάλη Μιχελή από την ΚΑΛΥΒΑ μέσω antigoldgreece

«Στον τόπο μου, σε τούτο το ποτάμι, δεν έχω δικαίωμα να ζήσω.

Παρακαλώ κάνε κάτι. Πες στο διπλανό σου το πρόβλημά μου.

Βοηθήστε, όσο μπορείτε στον αγώνα μας.

Μας διώχνουν με το ζόρι, από την πατρίδα μας».

Απ’ εδώ ξεκινά η μετανάστευση. Από τούτο το γράμμα αρχίζει η «οδύσσεια», που καταλήγει στην Ελλάδα. Κι εμείς εδώ βλέπουμε αποσβολωμένοι τα παραλειπόμενα των απόκληρων. Καταχωνιασμένοι στα κέντρα υποδοχής, οι κατατρεγμένοι της Γής, αναζητούν μια ελπίδα ζωής, προβάλλοντας τη δικαιολογία του ξενιτεμού τους.

Πριν λοιπόν η αγανάκτηση και τ’ αδιέξοδα, θολώσουν των συντοπιτών μας την οργή, για το χάος με τους ξένους, που έχουν πλημμυρίσει την Ελλάδα. Πριν οι όποιες αοριστολογίες (για την έλλειψη ορθολογικής μεταναστευτικής πολιτικής της χώρας μας), πέσουν στις πολιτικάντικες αδιέξοδες συζητήσεις. Πριν αρχίζουμε να καταριόμαστε το «Δουβλίνο 2» και την αναλγησία των συν-Ευρωπαίων, με τα κλειστά σύνορα. Πριν συνάνθρωποί μας, καταλήξουν στην Ελλάδα, θύματα της φασιστικής βίας. Πριν λοιπόν βγάλουμε μια γνώμη, για το πώς διογκώνεται η μετακίνηση πληθυσμών, σε τόπους ξένους και αφιλόξενους, ας γυρίσουμε το χρόνο (ένα μήνα πριν), σ’ εκείνη την Παρασκευή της 28ης Δεκεμβρίου του 2012.

Στον οικισμό Μπαλέσα των Σούρι (οι ντόπιοι τον ονομάζουν Μπεγιαχόλα, δηλαδή άσπρη πέτρα), εκεί στα νότια υψίπεδα των Αιθιοπικών βουνών (που τα διασχίζει ο ποταμός Όμο), δεν είχε ξημερώσει για τα καλά η μέρα. Τα σκυλιά αλυκτούν χωρίς σταματημό. Η επιμονή στα γαβγίσματα τους, έφερε τους ντόπιους στο πόδι. Γούρλωσαν τα μάτια τους, παραξενεμένοι και φοβισμένοι, από την εικόνα που αντίκρισαν. Ήταν περικυκλωμένοι από στρατεύματα των κυβερνητικών δυνάμεων. Τα παρατεταμένα όπλα, ήταν η ένδειξη της απειλής, σε τούτο το φιλήσυχο τόπο. Η διαταγή ήταν σαφής. Σε μια ώρα, θα πρέπει να εγκαταλείψετε, το χωριό. Επιτρέπεται να πάρετε μόνο τα χρειαζούμενά σας. Θα μεταφερθείτε σε νέο τόπο. Αυτή η γη, δεν είναι πια δικιά σας. Πουλήθηκε!

Η απορία των Σούρι έγινε αγανάκτηση. Αρνήθηκαν να φύγουν. Επικαλέστηκαν την ιθαγενή τους σχέση με το συγκεκριμένο τόπο και την ενδημική τους μακρόχρονη παράδοση. Θεώρησαν προσβολή να εγκαταλείψουν τους τάφους των προγόνων τους. Τα ζώα τους, το ποτάμι τους, τα χωράφια τους, τα βοσκοτόπια τους.

Για τον στρατό, οι δικαιολογίες ήταν περιττές, δείχνοντας ότι οι όποιες αντιρρήσεις, δεν θα περάσουν. Οι εντολές ήταν συγκεκριμένες. Άμεση εκκένωση, γιατί η παρουσία τους ενοχλεί. Λόγο με το λόγο, τα πνεύματα οξύνθηκαν.

Τελικά από τους 154 του χωριού, οι 147 Σούρι εκτελέστηκαν! Μόνο 7 νεαροί πρόλαβαν και την κοπάνησαν. Τα πτώματα κάηκαν ομαδικά, για να μην μείνει ίχνος τους. Η κυβέρνηση της Αιθιοπίας επέβαλε λογοκρισία. Όμως τα νέα μαθεύτηκαν για το εν λόγω στυγερό έγκλημα.

Αυτή η ιστορία είναι ενδεικτική, στο τι σημαίνει ληστρική λεηλασία.

Το λάθος λοιπόν των Σούρι, ήταν ότι κατοικούσαν «άθελά τους», πάνω σε μια περιοχή, πλούσια σε αποθέματα χρυσού. Γι αυτό και πλήρωσαν με τη ζωή τους, το υψηλό κέρδος της επένδυσης στο ορυχείο. Αντέδρασαν λοιπόν στα συνεργεία, που πήγαν να σκάψουν. Κι έτσι εξελίχθηκε το μοιραίο περιστατικό.

Μια υπόθεση παραπλήσια με τη δικιά μας στην Χαλκιδική, που δείχνει ότι μπροστά στο κέρδος των πολυεθνικών, η υποκρισία ζυγίζει την απειλή της «τρομοκρατίας», με διαφορετικά σταθμά.

Οι πρωταγωνιστές Σούρι, είναι το κοινό όνομα τριών φυλών, που κατοικούν στον ποταμό Όμο (Τσάι, Τιρμάγκα, Μπαλέσα). Έχουν κοντινή συγγένεια με τους Μούρσι (τους λεγόμενους χρωματιστούς ανθρώπους, εξ αιτίας των χρωμάτων που στολίζουν το σώματα τους). Τα μέρη που κατοικούν είναι περιζήτητα για επενδύσεις (land grabbing), από την Ινδία, την Κίνα και τη Σαουδική Αραβία. Θα ξεριζώσουν την αυτοφυή βλάστηση και θα καλλιεργηθεί η γη, για να φτιάξουν εκτεταμένες κτηνοτροφικές μονάδες και για να καλλιεργήσουν λουλούδια. Το άφθονο νερό του ποταμού Όμο, θα γίνει ένα κομμάτι των πλουτοπαραγωγικών σχεδίων. Ιταλική επιχείρηση, ενισχυόμενη από κονδύλια της Ε.Ε. (που αφορούν τη βοήθεια στον τρίτο κόσμο), κατασκευάζει εκεί ένα τεράστιο φράγμα, για να παραχθεί ηλεκτρικό, που θα το πουλήσουν οι Αιθίοπες στη Κένυα.

Η χώρα που είναι βουτηγμένη στα χρέη, πιστεύει ότι έτσι θα ξεπληρώσει τα δάνεια που χρωστάει στο ΔΝΤ.

Ένα τεράστιο έργο που ολοκληρώνεται σε ένα χρόνο. Η τεράστια τεχνητή λίμνη θα πετάξει από τον τόπο τους, περίπου 20 χιλιάδες ιθαγενείς.

Κι έτσι αρχίζει ο φαύλος κύκλος της μετανάστευσης, των οικολογικών προσφύγων, των κοινωνικών αδιεξόδων, που γεννιούνται στην γειτονιά μας, στην πόλη μας, στον κόσμο ολάκερο, που έχει φέρει μια ανακατωσούρα. Που δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις κι εύκολα λόγια.

Μιχάλης Μιχελής