Λαθρο-Μεταλλεία Χρυσού Χαλκιδικής: Θέμα πολιτικό και υπαρξιακό, μα προπαντός σκάνδαλο εγκληματικό. (Μέρος έβδομο)

1.      Η λυσιτελής έκβαση βρίσκεται στο τρίπτυχο ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, ΑΝΑΤΡΟΠΗ, ΑΝΟΡΘΩΣΗ. 
Στην υπόθεση «Λαθρο-Μεταλλεία Χρυσού Χαλκιδικής» συμπυκνώνεται σε μικρογραφία η εθελόδουλη μνημονιακή πολιτική των τελευταίων χρόνων όπως και η μεταπολιτευτική πορεία του δικομματικού αστικού κράτους προς την πλαστική ευμάρεια, τη χρεοκοπία και τα μνημόνια.  Η λύση του προβλήματος δεν μπορεί -αναγκαστικά- να ξεφύγει από τη πολιτική λύση του συνολικού προβλήματος της χώρας. 

Από τα παραπάνω έγιναν αντιληπτές οι πολιτικές παράμετροι του θέματος μέχρι το επίπεδο της συνολικής απόρριψής του.  Έγινε αντιληπτό ότι με τους όρους που επιδιώκεται να πραγματοποιηθεί η εν λόγω δραστηριότητα δεν αποτελεί ούτε επένδυση ούτε καν ανάπτυξη ακόμα και με την κλασσική έννοια των όρων (πριν υιοθετηθεί ο όρος της βιώσιμης ανάπτυξης).  Πρόκειται απλά για μια σκανδαλώδη αρπαχτή της στιγμής που επενδύεται και με όρους καταστροφής ανθρώπινου και φυσικού κεφαλαίου, όπως επιχειρείται να γίνει σήμερα και σε άλλες περιπτώσεις κατ’ επιταγή της τρόικα και των μνημονίων.  Γη, νερό, δάση, θάλασσα, αέρας όπως και οι υπόλοιπες πλην της μεταλλίας δραστηριότητες γίνονται ολοκαύτωμα στο βωμό ενός τεράστιου κλοπιμαίου κέρδους μιας ξένης εταιρείας, με πρόσχημα μερικές πρόσκαιρες, κακοαμοιβόμενες και υποκείμενες σε θανασιμους κινδύνους θέσεις εργασίας και με το δημόσιο να «μένει στον άσο» με παθητικό εθνικών διαστάσεων.  Και για το λόγο αυτό, το πρόβλημα και η λύση του ξεφεύγουν απ’ το στενό χώρο της δραστηριότητας -τη ΒΑ Χαλκιδική- και αποκτούν εμβέλεια πανελλαδική και εθνική.  Βασικό ζητούμενο, όπως και για όλη τη χώρα, είναι η επιστροφή στη νομιμότητα.  Η οποιαδήποτε λύση θα πρέπει να έχει προέκταση και να «βλέπει» στο μέλλον, να είναι δηλαδή συνολικά βιώσιμη για το δημόσιο συμφέρον, τον άνθρωπο και το περιβάλλον.  Η λύση δεν μπορεί παρά να είναι ταυτόχρονα κινηματική και θεσμική (νομοθετική).  Κατά τη γνώμη μας η λύση πρέπει να εστιάζει σε τέσσερις άξονες:  

α) Διατήρηση των υφιστάμενων θέσεων εργασίας με συνέχιση των σημερινών δραστηριοτήτων αλλά και με ταυτόχρονη αποκατάσταση των υπαρχουσών βλαβών στο περιβάλλον που θα περιλαμβάνει μεταξύ των άλλων την αποκατάσταση του υδροφορέα που υπέστη ταπείνωση λόγω των διερευνητικών γεωτρήσεων, την απομάκρυνση των τελμάτων της Ολυμπιάδας, τον έλεγχο των όξινων απορροών του Στρατωνίου, τη χρήση «μετροπόντικα» στη Στρατονίκη κλπ.  

β) Επείγουσα καταγραφή και κατά προτεραιότητα προώθηση των αναπτυξιακών δυνατοτήτων της περιοχής.  Δημιουργία φορέα -και με συμβολή της τοπικής αυτοδιοίκησης- για εύρεση και ένταξη δραστηριοτήτων σε προγράμματα χρηματοδότησης με στόχο την άμεση δημιουργία βιώσιμων θέσεων εργασίας.  Θέσπιση κινήτρων από την κεντρική διοίκηση για προσέλκυση επενδύσεων σε τομείς με μηδενική και ήπια επίδραση στο περιβάλλον.  Επιδότηση νέων επαγγελματιών -του πρωτογενούς τομέα συμπεριλαμβανομένου- για ανάπτυξη επιχειρηματικότητας στην περιοχή.  

γ) Διερεύνηση/καταγγελία σε κοινοβουλευτικό και δικαστικό επίπεδο των σκανδαλωδών παραχωρήσεων, συμβάσεων, εγκρίσεων κλπ και απονομή ευθυνών.   Νομοθετική δραστηριότητα που θα καταργεί τους φωτογραφικούς «νόμους» στους οποίους στηρίχθηκε το δαιδαλώδες και διαχρονικό αυτό σκάνδαλο.  Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν τετελεσμένα και οι νόμοι καταργούνται με νόμους.  Αλλαγή του μεταλλευτικού κώδικα και κατάργηση του νόμου περί μεταλλειοκτησίας.  

δ) Αξιοποίηση από μηδενική βάση του ορυκτού πλούτου της περιοχής.  Αξιοποίηση κάθε δυνατού επιστημονικού, τεχνικού και κοινωνικού μέσου για το «τι και πως μπορεί να αξιοποιηθεί στην περιοχή» με όρους ισορροπημένης προς το περιβάλλον και τον άνθρωπο επέμβασης, δημόσιου και τοπικού οφέλους και κυρίως αειφορίας για όλες τις δραστηριότητες.  Πέρα από τα άμεσα οικονομικά οφέλη που θα πρέπει να έχει το ελληνικό δημόσιο από την περιουσία του, κύριο μέλημα θα πρέπει να είναι η διασφάλιση σταθερών και επαρκώς αμοιβόμενων θέσεων εργασίας.  (Σημ.:  οι σφετεριστές της δημόσιας περιουσίας που μας διαφεντεύουν μέχρι στιγμής μας έφεραν στο σημείο να τονίζουμε τα αυτονόητα, όπως το δημόσιο όφελος που πρέπει να υπάρχει από δημόσια περιουσία!).  Η τοπική αυτοδιοίκηση θα πρέπει να έχει ενεργό και ουσιαστικό ρόλο, και σαν οικονομικός μέτοχος στη δραστηριότητα αλλά και σαν θεματοφύλακας μιας ουσιαστικής δημόσιας διαβούλευσης (ακόμα και με δημοψηφισματικό χαρακτήρα) και της τήρησης των όποιων όρων -αληθινών τώρα- προκύψουν από την -αληθινή τώρα- διαβούλευση.  Οι εκτάσεις που δεν θα αποτελέσουν αντικείμενο εκμετάλλευσης με τους παραπάνω όρους αποχαρακτηρίζονται άμεσα από μεταλλευτικές και αποδίδονται σε άλλες δραστηριότητες που επιτρέπουν τα πολλά φυσικά και ανθρωπογενή πλεονεκτήματα της περιοχής.

 

v  Ποιος;   Για να απαντηθεί το ερώτημα ποιος θα πράξει τα παραπάνω, πρέπει πρώτα να ερευνηθεί αν είναι σε θέση να το πράξει η σημερινή πολιτική εξουσία έστω και με πίεση από το λαϊκό κίνημα.  Αν κρίνουμε από την έφεση με την οποία η σημερινή πολιτική εξουσία συνεχίζει να εκποιεί δημόσια περιουσία, να διασπαθίζει δημόσιο χρήμα σε «εθνικούς εργολάβους, μιντιάρχες και ευεργέτες» και παράλληλα να παρεμποδίζει τη διέλευση κατοίκων από δημόσιους χώρους με σφαίρες, χημικά και συρματοπλέγματα τύπου Ιράκ, τότε πολύ εύκολα συμπεραίνουμε ότι στην πρόθεσή της είναι μάλον να συγκαλύψει τα σκάνδαλα (των δικών της ανθρώπων), να συνεχίσει και να εντείνει την παράνομη διασπάθιση δημόσιας περιουσίας με νέα σκάνδαλα, και ας τα επενδύει όλα αυτά με κορώνες και παχιά λόγια περί εκσυγχρονισμού και μικρότερου κράτους (που θα το λυμαίνονται πιο εύκολα οι κρατικοδίαιτοι εθνικοί εργολάβοι, μιντιάρχες και τραπεζίτες).  Είδαμε ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση βρίσκεται σε εξέλιξη η δημιουργία του παράνομου και ανεξέλεγκτου «κράτους εν κράτει» του «εθνικού» εργολάβου/μιντιάρχη Μπόμπολα και της Eldorado/Ελληνικός Χρυσός, και με συνεπικούρηση του Χρήστου Πάχτα, μέσα σε ένα τεράστιο δημόσιο χώρο.  Η κοινωνική αντίσταση απέναντι σε αυτά τα σκάνδαλα και τις θηριώδεις παρανομίες πρέπει να θεωρείται αυτονόητη και μπορεί να αποφέρει μικρές ή μεγάλες νίκες, αλλά δεν θα μπορέσει να πετύχει την τελική δικαίωση και επιστροφή στη νομιμότητα  χωρίς να απομακρυνθούν οι φαύλοι από τα κέντρα λήψης αποφάσεων. 

v  Με ποιον τρόπο;  Η απάντηση είναι απλή:  με τον τρόπο που μπορούν να αντιμετωπιστούν όλα τα μεγάλα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας και του ελληνικού κράτους με κριτήριο το πλειοψηφικό -και όχι το ολιγαρχικό- όφελος.  Είναι στο χέρι των πολιτικών δυνάμεων -κοινοβουλευτικών και εξωκοινοβουλευτικών- που σέβονται το περιβάλλον, επιζητούν δικαιοσύνη και ανθρωποκεντρική ανάπτυξη και έχουν στοιχειώδες αίσθημα πατριωτικής ευθύνης να αναδείξουν το θέμα στη βουλή και στην κοινωνία.  Μέχρι όμως να υπάρξει τελική πολιτική και πατριωτική δικαίωση το μόνο μέσο που απομένει είναι η αλληλέγγυα ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ από τις επάλξεις -μακρυά από τον καναπέ που είναι το βασίλειο του Μπόμπολα- γιατί όσο μικρότερο το κακό τόσο πιο εύκολα θα μπορεί να επουλωθεί.  Άρα ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ -μαζική, κοινοβουλευτική, εξωκοινοβουλευτική, ανένδοτη, θεσμική, εξωθεσμική, υπερασπιστική της απούσας νομιμότητας- είναι η πρώτη πτυχή.  Κανένας βουλευτής -από όπου κι αν προέρχεται- δε μπορεί να αγνοήσει μια τέτοια σκανδαλώδη και αντεθνική τραγωδία για κανένα μα για κανένα απολύτως λόγο.  Φυσικό επακόλουθο πρέπει να είναι η ΑΝΑΤΡΟΠΗ της σημερινής φαύλης πολιτικής εξουσίας  που υπερασπίζεται στην πράξη τα σκάνδαλα και το ξεπούλημα της λαϊκής περιουσίας και που επουδενί θα μπορούσε να δώσει τελεσφόρο λύση.  Με τους φαύλους και οσφυοκάμπτες στα κέντρα αποφάσεων -που δεν θέλουν, παρά δεν μπορούν, να συγκρουστούν με τη διαπλοκή, τη διαφθορά και την παραβατική ασυλία- δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει δικαίωση.  Θα ήταν εξάλλου οξύμωρο σχήμα οι ίδιοι οι αρχιερείς της διαπλοκής να τα βάλουν με τη διαπλοκή.  Αυτό που φυσικά επιδιώκουν είναι η συγκάλυψη και η ατιμωρησία.  Και φυσικά μια τσακισμένη κοινωνία και μια βιασμένη χώρα -δις βιασμένη Χαλκιδική- χρειάζονται ΑΝΟΡΘΩΣΗ από μια νέα υγιή και φερέγγυα πολιτική εξουσία που εκτός από το «πόθεν έσχες» θα υλοποιήσει και το «πως έπραξες» για την πραγματική απόδοση δικαιοσύνης και χωρίς αναγνώριση τετελεσμένων.  Με το τέλος του πάρτι πρέπει η νέα πολιτική ηγεσία να αρχίσει να στέλνει τους λογαριασμούς για τα σπασμένα και να ασχοληθεί με το καθάρισμα από το φαγοπότι και με το νοικοκύρεμα του «σπιτιού».  Τα κεντρικά σημεία της συνολικής αυτής προσπάθειας είναι ταυτόσημα -καθόλου τυχαία- με το καθάρισμα της «κόπρου του Αυγεία» από το σκάνδαλο/έγκλημα που λέγεται Λαθρο-Μεταλλεία Χρυσού Χαλκιδικής, όπως:   

*της αναδιανομής του συσσωρευμένου πλούτου -κυρίως παράνομου και προϊόντος διαπλοκής- και διάχυσής του προς την κοινωνία 

*του καθολικού πόθεν έσχες μέσα από καθολικό περιουσιολόγιο 

*της κατάργησης νόμων και διατάξεων που εκχωρούν προνόμια και ασυλία και προάγουν τη διαπλοκή

*της χρησιμοποίησης της δημόσιας περιουσίας σαν μοχλό ανάπτυξης και ανασυγκρότησης της χώρας  με οικονομικά, κοινωνικά και περιβαλλοντικά κριτήρια 

*της αξιοπρέπειας σε μισθούς, συντάξεις και παροχές κοινωνικού κράτους 

*της εμπέδωσης της δημοκρατίας παντού 

*της ανάκτησης της εθνικής κυριαρχίας σε όλη την επικράτεια της χώρας με πρώτο και καλύτερο το δικαίωμα στην επιλογή εθνικά βιώσιμης ανάπτυξης 

v  Οι παγίδες και τα διλήμματα.  Η τήρηση των περιβαλλοντικών όρων αποτελεί το «βαρύ» επιχείρημα για τους υποστηρικτές της «άνευ όρων και πάση θυσία» μεταλλίας και μεταλλουργίας χρυσού.  Λογής-λογής γυρολόγοι της εταιρείας, του δήμου και των υπουργείων κατακεραυνώνουν τους «οικολόγους» και τους «αντιδρώντες» ότι θα είναι και οι ίδιοι αντίθετοι με την υλοποίηση του έργου αν δεν τηρηθούν αυστηρά (παρακαλώ!) οι περιβαλλοντικοί όροι.  Αυτοί οι εγκάθετοι σίγουρα γνωρίζουν ότι δεν υπάρχουν όροι για να τηρηθούν και να διασφαλίσουν την περιβαλλοντική βιωσιμότητα -όπως επισημάναμε αρκετά επίμονα παραπάνω.  Το κάνουν για να ρίξουν στάχτη στα μάτια και να πιάσουν άτομα στην παγίδα της τήρησης των ανύπαρκτων όρων.  Υπάρχουν όμως και τα αφελή ή ελλιπώς ενημερωμένα άτομα που αναμασούν το ίδιο επιχείρημα επειδή έπεσαν στην παγίδα που έστησαν εταιρεία-δήμος-υπουργείο, ότι τάχα υπάρχουν όροι που αν τηρηθούν τότε «τη γλίτωσαν το περιβάλλον και η περιοχή».  Σ’ αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση είναι ενταγμένη η συσταθείσα από το ΥΠΕΚΑ «Επιτροπή Παρακολούθησης Περιβαλλοντικών Όρων» όπως και η άτυπη «συνεργασία» δήμου-εταιρείας για παρακολούθηση των όρων.  Σ’ αυτήν ακριβώς την παγίδα δεν πρέπει να πέσει επουδενί το κίνημα αντίστασης.  Το δίλημμα της τήρησης ή όχι των «όρων» της «επένδυσης» είναι έωλο, επίπλαστο και τελικά ανύπαρκτο.  Το πραγματικό δίλημμα επομένως είναι:  Ακύρωση της «επένδυσης» και του συνολικού πλαισίου που την περιβάλλει ή υλοποίησή της μέσα από μια επίπλαστη και τελικά καταστροφική «νομιμότητα».  Αυτό σε καμια περίπτωση δεν σημαίνει ότι όπου υπάρχουν αποδείξεις ή ενδείξεις αθέτησης ενεργειών - «όρων» της ΑΕΠΟ και των επιμέρους αδειοδοτήσεων πρέπει το κίνημα να σιωπήσει ή να ολιγωρήσει, το αντίθετο οφείλει να τις χρησιμοποιήσει σαν εφαλτήριο για να καταγγείλλει την υποκρισία της εταιρείας και να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο για την ακύρωσή τους. 

Επομένως το τρίπτυχο αλληλέγγυα ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, ΑΝΑΤΡΟΠΗ, ΑΝΟΡΘΩΣΗ μπορεί να φέρει ΑΥΡΙΟ τη συνολική και λυσιτελή πολιτική λύση του προβλήματος.    Γιατί σε τελική ανάλυση:  ΑΝΑΤΡΟΠΗ δεν γίνεται χωρίς ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, ΑΝΟΡΘΩΣΗ δεν νοείται χωρίς ΑΝΑΤΡΟΠΗ και το ΑΥΡΙΟ δεν έρχεται χωρίς ΑΝΟΡΘΩΣΗ. 

Διαβάστε το όγδοο και τελευταίο μέρος "ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ"