Από Αναγνώστη
ένας «Αριστερός» χτυπάει το
καμπανάκι στην «Αριστερά»
«Αριστερά» ήρθε η ώρα σου, ακούς;
δώσε τώρα
στην κοινωνία μια μοναδική ευκαιρία!
παίξε στο
γήπεδο, φτάνει η προπόνηση!
P Αν δεν ακούς, κάτσε στην
εξέδρα ενώ οι «άλλοι» θα παίζουν χωρίς αντίπαλο
P Στο τέλος μην ξεχάσεις να
συμμαζέψεις τα κομμάτια σου και τα οράματά σου
_______________________________________________________________________________
μια μικρή
συμβολή στη μεγάλη υπόθεση της συμπαραταγμένης εξουσιαστικής «Αριστεράς»
_______________________________________________________________________________
ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ
στο μνημονιακό ασκέρι: όποιος από εσάς χρησιμοποιεί τη λέξη ΧΩΡΑ (ή πατρίδα
ή έθνος κλπ) να διευκρινίζει τι ακριβώς εννοεί, για να ξέρουμε τι ακριβώς σώζει,
όταν λέει ότι το σώζει. Εμείς δηλώνουμε
καθαρά και ξάστερα ότι η ΧΩΡΑ δεν είναι για εμάς μια λέξη συρμού αλλά έχει
συγκεκριμένο και σαφές περιεχόμενο: ΧΩΡΑ
είναι ο λαός, η περιουσία του και η αξιοπρέπειά του: ατομική, οικογενειακή,
εργασιακή, κοινωνική και εθνική. Αν
τολμάτε δηλώστε το και εσείς!
_______________________________________________________________________________
με τίτλους
µ οι
αφορμές
1) Ο φόβος του Καρατζαφέρη για μια
«Αριστερά» που θα είναι μέσα στα πράγματα
2) Οι απαντήσεις που δίνουν αυθόρμητα οι
πολίτες σε μερικά απλά ερωτήματα
3) Ένα πολύ απλό γεγονός αυτό τον καιρό
της «κρίσης»
µ οι
προθέσεις και τα οράματα
µ το «καλό»
των μνημονίων
Τα
μνημόνια μας έκαναν και ένα -μοναδικό- «καλό»:
μας δίνουν σήμερα ένα αλάνθαστο κριτήριο για την ταυτοποίηση των
προθέσεων του πολιτικού κόσμου απέναντι στην κοινωνία διαχωρίζοντάς τον
οριστικά σε «Δεξιά» και «Αριστερά». Η
ένταξη -χωρίς δεύτερη σκέψη- της χώρας στη διεθνή χρηματοπιστωτική μαφία -την
πιο επικίνδυνη μορφή του οργανωμένου εγκλήματος στην ιστορία της ανθρωπότητας-
μαρτυράει αδυσώπητα τις κακουργηματικές προθέσεις της «Δεξιάς» προς την
κοινωνία.
µ τα
λιοντάρια και η αγελάδα
µ κρίσιμοι
στόχοι και προτεραιότητες
1) η βίαιη αναδιανομή του πλούτου
2) η αποικιοποίηση της χώρας και η υποστολή της εθνικής κυριαρχίας
3) η περιστολή (μέχρι και καταστολή) της (ίδιας της αστικής)
δημοκρατίας
4) η διαμόρφωση του ακραία ταξικού και άνισου κράτους
µ τα
διλλήματα, οι κόκκινες γραμμές και οι παγίδες
μερικά
κρίσιμα ερωτήματα για τους «εντός των τειχών»
® Ποιοί
συμμετέχουν; Πως συμμετέχουν;
® Ποιος θα στηρίξει
το εγχείρημα;
® Θα
καταργηθούν νόμοι; Θα γίνει διαχείριση
του σημερινού κράτους;
® Τι είδους
ανάπτυξη;
® Θα
υπάρχει καπιταλιστική ιδιοκτησία;
® Με ποιο
νόμισμα;
® Με ποιο
διεθνή προσανατολισμό;
µ Το δια
ταύτα στην κάλπη
® Οι
συναγερμοί και τα βαρόμετρα της «Αριστεράς»
® Το εκβιαστικό
δίλημμα και τα προεκλογικά ταξίματα της «Δεξιάς»
® Το
εκλογικό δίλημμα ΓΙΑ την «Αριστερά»:
Θα αφήσει
η «Αριστερά» τους υποψήφιους ψηφοφόρους της βορά στο δίλημμα της «Δεξιάς»: «Σταθερότητα ή Χάος» / «Μνημόνια ή Εξαθλίωση»
/ «Ευρώ ή Δραχμή»; Θα τους αφήσει, για
μια ακόμα φορά, αβοήθητους μπροστά στην κάλπη για να συνεχίσουν οι «άλλοι»
«αυτοδύναμα» το «έργο» τους; Ή θα τους
βοηθήσει να δρομολογήσουν μαζί τις εξελίξεις;
î Η απέλπιδα πράξη του συναγωνιστή
Δημήτρη Χριστούλα στο Σύνταγμα δεν ήταν μόνο πολιτική καταγγελία αλλά και κραυγή αγωνίας προς τη
«Αριστερά»: ΔΩΣΕ ΕΛΠΙΔΑ!
Το εκλογικό
πρόσταγμα-δίλημμα ΑΠΟ την «Αριστερά»:
Είναι η
ώρα της «Αριστεράς»! Ανατροπή με
Αλληλεγγύη! Αποδέσμευση από Χρέος και Μνημόνια για Βιώσιμη Ανάπτυξη και Αξιοπρέπεια! Καμια Πολιτική Σταθερότητα χωρίς Κοινωνική Σταθερότητα!
¯ Το
δίλημμα κυματοθραύστης των εκβιασμών από τους αγύρτες του «Δεξιού» Μνημονιακού
Συνασπισμού ΠΑΣΟΚ-ΝΔ δεν μπορεί να είναι άλλο από: «ή με τη Αριστερά για αξιοπρέπεια ή με τη Δεξιά
για νέα μέτρα, νέα μνημόνια, νέα απάτη, περισσότερη εξαθλίωση». Η «Αριστερά» πρέπει όμως να πείσει τους
ψηφοφόρους ότι θέλει και ότι μπορεί να κάνει το δίλημμά της ΠΡΑΞΗ.
¯ Η
διαχείριση των μνημονίων και του χρέους, θελητά ή αθέλητα, από πρόθεση ή όχι,
είναι αδιέξοδη διαχείριση κοινωνικής μιζέριας.
Στο ίδιο αποτέλεσμα οδηγεί και η μόνο ρητορική και αντιστασιακή
καταγγελία τους. Η «Αριστερά» πρέπει να
πείσει ότι θέλει και μπορεί να διαχειριστεί αξιοπρέπεια και όχι εξαθλίωση,
ξηλώνοντας τα μνημόνια και στήνοντας κοινωνική εξουσία.
¯ Η
περίπτωση της Ισλανδίας πρέπει να αποτελέσει σημαντικό επιχείρημα για την
«Αριστερά» τουλάχιστον για το ό,τι δεν υπάρχουν μονόδρομοι σε κοινωνίες που
θέλουν, αρκεί να αναδείξουν πολιτικές και πολιτικούς που θέλουν και μπορούν.
¯ Οι
ψηφοφόροι θα ταχτούν -και στην κάλπη- με την «Αριστερά» μόνο αν τους πείσει ότι
είναι η ίδια δύναμη ευθύνης και ανατρεπτικής δημιουργίας, όχι μόνο αντίστασης
και διαμαρτυρίας. Οι ψηφοφόροι θέλουν
από την «Αριστερά» στις εκλογές που έρχονται πρόγραμμα διακυβέρνησης και
διαχείρισης εξουσίας με πειστήρια για διέξοδο και εγγύηση για αξιοπρέπεια.
¯ Οι
ψηφοφόροι θέλουν να ακούσουν από την «Αριστερά» τον πειστικό λόγο: «Κύριοι μνημονιακοί, το καθεστώς σας, το
καθεστώς του δικομματισμού, της ρεμούλας, της υποτέλειας, της εξαθλίωσης και της
υπανάπτυξης τα έφαγε τα ψωμιά του. Κύριοι
μνημονιακοί, το πάρτι σας τελείωσε, ήρθε η ώρα να αποχωρήσετε, να παραδόσετε σε
εμάς και να περάσετε απ’ το ταμείο για τα σπασμένα».
Πως θα περάσει το θετικό
πρόσταγμα-δίλημμα της «Αριστεράς» ώστε να διαποτίσει την κοινωνία και να
απασχολήσει τους ψηφοφόρους περισσότερο από το τρομοκρατικό δίλημμα του Δεξιού Μνημονιακού
Μετώπου;
Το πρώτο και καθοριστικό ράπισμα
των μνημονίων και της υποτέλειας θα είναι η αδυναμία της «Δεξιάς» να φέρει νέα
μνημόνια και πάρει νέα «μέτρα» μετά τις εκλογές, δηλαδή να μην μπορεί να
ασκήσει διακυβέρνηση. Στη συνέχεια, το
ξήλωμα του φαύλου κράτους της και η ανασυγκρότηση της κοινωνίας μπορούν να
συμβούν μόνο με μια πλειοψηφούσα εξουσιαστική «Αριστερά».
Το
πρακτέον
¯ Συγκρότηση
συνασπισμού διακυβέρνησης με πυρήνα την «Αριστερά»
¯ Κατάθεση
τεκμηριωμένου προγράμματος διακυβέρνησης και διαχείρισης εξουσίας
διαβαθμισμένου ουσιαστικά και χρονικά
¯ Ανοιγμα κρίσιμων
μετώπων κοινωνικής δράσης στην προεκλογική περίοδο
¯ Δημιουργία
πολιορκητικού κριού στα ΜΜΕεξαπάτησης
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
ΓΙΑ:
ΤΑ
ΜΕΤΑΛΛΕΙΑ ΧΡΥΣΟΥ
Οι εκβιασμοί
και τα παραμύθια των μνημονιακών και των χρυσοθήρων προς τις τοπικές κοινωνίες
αλλά και τους πολίτες όλης της χώρας
Τα σχέδια τροϊκανών-μνημονιακών για εκποίηση και λεηλασία περνάνε
αναγκαστικά από τις ΣΚΟΥΡΙΕΣ της Χαλκιδικής από όπου θα δοθεί και το γενικό
πρόσταγμα για όλη τη χώρα! Για την εξουσιαστική
«Αριστερά» και την κοινωνία οι Σκουριές πρέπει να γίνουν «Θερμοπύλες».
οι αφορμές
1) Ο φόβος του Καρατζαφέρη για μια «Αριστερά»
που θα είναι μέσα στα πράγματα και θα «παίζει μπάλα» είναι γνωστός από
καιρό. Τελευταία όμως στα «χωράφια» της «Αριστεράς»
αρχισε να ανακετεύεται και ο εξωτερικός
παράγοντας (π.χ. ο γερμανικός που προσπαθεί να συνδέσει προβοκατόρικα την
«Αριστερά» με την τρομοκρατία -όπως την εννοούν-, βλέπε τον περιβόητο Γιούνγκερ
που απειλεί για αντίμετρα στην περίπτωση που η «Αριστερά» θα έχει λόγο σε
μελλοντικές πολιτικές εξελίξεις).
Επιπλέον ο εσωτερικός αντι-«Αριστερός» παράγοντας «Καρατζαφέρης»
ενισχύθηκε τελευταία και από τον «Βενιζελικό-Σαμαρικό» που απειλεί το λαό ότι με μια «Αριστερά» στα
πολιτικά πράγματα θα προκύψουν σεισμοί, λιμοί και καταποντισμοί, ο Σαμαράς
μάλιστα το πήγε και πολύ παραπέρα ότι δηλαδή η «Αριστερά», αν και δεν κυβέρνησε
μέχρι τώρα, είναι η βασική υπεύθυνη για τη σημερινή κατάντια και πρέπει να
τιμωρηθεί γι’ αυτό με «μη διακυβέρνηση», ενώ το κόμμα του, όπως και το
συγκυβερνόν ΠαΣοΚ, έχουν αμελητέες ευθύνες και πρέπει όχι μόνο να μείνουν
ατιμώρητα αλλά να (συν)κυβερνήσουν ξανά!
Να μη ξεχνάμε και τις «φιλότιμες» προσπάθειες των μνημονιακών
ΜΜΕξαπάτησης να παρουσιάσουν την «Αριστερά» σύμφωνα με τα δικά τους πρότυπα,
όπως δηλαδή θα την ήθελαν αυτοί να είναι, απλά διαμαρτυρόμενη και ενσωματωμένη
στα δόγματά τους «τα δανεικά και τα
κέρδη ιδιωτικά, τα χρέη εθνικά» και «Dura
lex sed lex - σκληρός νόμος, αλλά νόμος». Τι να φοβούνται άραγε όλοι αυτοί και θέλουν
την «Αριστερά» εκτός γηπέδου ή θέλουν
στο γήπεδο μια «δική τους» «Αριστερά» κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους;
2) Οι απαντήσεις που δίνουν αυθόρμητα οι
πολίτες σε μερικά απλά ερωτήματα. Σήμερα
στο ερώτημα «ποιος φταίει;» ακόμη
και οι πέτρες απαντάνε «όσοι μας κυβέρνησαν, με τον τρόπο που μας κυβέρνησαν
και μας κυβερνούν». Στο ερώτημα «τι έγιναν τα δανεικά;» ακόμα και τα
μωρά παιδιά απαντάνε «τάφαγαν μαζί όσοι μας κυβέρνησαν και οι τριγύρω
τους». Οι περισσότεροι έλληνες θεωρούν
ότι «το παιγνίδι είναι στημένο και γίνεται βάσει σχεδιασμού για να σωθούν οι
τροϊκανοί και οι τραπεζίτες και να αρπάξουν κοψοχρονιά τον πλούτο της πατρίδας
τους». Η συντριπτική πλειοψηφία των
πολιτών θεωρούν «τα μέτρα άδικα και ταπεινωτικά». Σε ένα τέτοιο καθαρό τοπίο θα περίμενε κανείς
ότι η επικράτηση της «Αριστεράς» θα ήταν ένας περίπατος σε δρόμο στρωμένο με
ροδοπέταλα. Ο δρόμος αυτός όμως γεμίζει με
αγκάθια και το τοπίο θολώνει όταν μπαίνει το ερώτημα «υπάρχει λύση; ποιος, πως και
πότε θα τη δόσει;» Οι απαντήσεις
είναι ασαφείς, μισές, απονευρωμένες και ακούγονται περισσότερο σαν ψέλισμα παρά
σαν φωνή. Σ’ αυτά ακριβώς τα θολά νερά
ρίχνουν δόλωμα οι μνημονιακοί
ψαράδες, στην έλλειψη δηλαδή της καθαρής και συνολικής εναλλακτικής πρότασης
διεξοδου -από το βόθρο που μας έριξαν οι ίδιοι.
Εκεί ακριβώς ετοιμάζονται και οι εφεδρείες τους, ίσως με άλλα ονόματα
αλλά με την ίδια ουσία. Δεν σημαίνει
όμως ότι η όποια «αντιμνημονιακή» πολιτική που προτάσσεται τίμια και χωρίς
«προθέσεις» από άλλες πολιτικές δυνάμεις, εκτός «Αριστεράς», είναι απορριπτέα. Ο
συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε όλες αυτές τις «αντιμνημονιακές» δυνάμεις δεν
μπορεί να είναι τίποτα άλλο παρά η καθαρή, ειλικρινής και συνολική πρόταση
διεξόδου στην κατεύθυνση πρώτα της ανάκτησης και μετά της διεύρυνσης της αξιοπρέπειας
της κοινωνίας και της χώρας.
3) Ένα πολύ απλό γεγονός αυτό τον καιρό της «κρίσης»,
όταν ένας γνωστός συγχωριανός του «μεσαίου χώρου» (ο Σ...) με σταμάτησε στο
δρόμο, χωρίς άλλη αφορμή, και με ρώτησε στα ίσια: «εσείς
στην αριστερά πότε θα ενωθείτε, να κάνετε κυβέρνηση σαν τους άλλους και να σας
αγκαλιάσει ο κόσμος; Οι άλλοι θα μας
καταστρέψουν». Ήταν η εποχή που
κυβερνούσε η δοτή εγχώρια τρόικα (οι «άλλοι»).
Είμαι στο χώρο μου γνωστός γενικά σαν άνθρωπος της «Αριστεράς» και η
ερώτηση δεν με ξάφνιασε αυτή καθ’ αυτή -οι συζητήσεις για ενότητα της «Αριστεράς»
γίνονταν ήδη αυτόν τον καιρό- κάτι θα άκουσε ο Σ..., αλλά με ξάφνιασε το άτομο
από το οποίο προέρχονταν η ερώτηση, πως δηλαδή να νοιάζεται τόσο για την
ενότητα της «Αριστεράς» ένα άτομο που πάντα ήταν έξω από το «γίγνεσθαι» της «Αριστεράς». Απάντησα αυθόρμητα: «Θα γίνει και αυτό ρε Σ..., αρκεί να μην είναι
τότε αργά». «Αμήν και πότε» είπε ο Σ...
και έφυγε βιαστικά. Τον είδα αργότερα να
περνάει διακριτικά από εκδήλωση κοινωνικής αλληλεγγύης της «Αριστεράς», χωρίς
οστόσο να παρευρεθεί (προφανώς από το φόβο της στάμπας)...Λίγο αργότερα την
ερώτηση την ερμήνευσα σαν τι άλλο, σαν ελπίδα...
οι προθέσεις και τα οράματα
Οι φιλοτροϊκανοί
μνημονιακοί «σωτήρες» (εφεξής οι
«άλλοι») προσπαθούν να κουκουλώσουν με κάθε τρόπο τις προθέσεις τους για
την καταστροφή της κοινωνίας και το γενικό ξεπούλημα της χώρας με κορώνες περί σωτηρίας,
περί αναγκαίων μονόδρομων και περί πατρίδας (δεν είναι ηλίθιοι, είναι
πανέξυπνοι, και κανένας έξυπνος δεν παραδέχεται ότι εφαρμόζει σχέδια
καταστροφής, αντίθετα προτιμά να το παίζει άγγελος σωτηρίας). Το πιο θρασύ είναι ότι οι «άλλοι» προσπαθούν
να αποποιηθούν ευθυνών για τη σημερινή κατάντια -φυσικά για να μείνουν ατιμώρητοι
για μια ακόμα φορά, όπως πάντα- παριστάνοντας τους εξωγήινους και τις μωρές
παρθένες για τις πολιτικές τους και τις πράξεις τους. Μερικές φορές μιλούν υποκριτικά και για την
«κακιά τρόικα» που δήθεν αυτή τους βάζει στους πειρασμούς της καταστροφής, αν
και οι ίδιοι την έφεραν τόσες φορές νύκτωρ από την πίσω πόρτα, ενώ οι ίδιοι
έχουν δήθεν καλές προθέσεις. Δέχονται
δηλαδή τουλάχιστον ότι είναι «δούρειοι ίπποι» στη χώρα και στην κοινωνία
και ότι τα έργα τους, εκτός από δικής τους «έμπνευσης», είναι και προϊόν λογοδοσίας. Το πιο δόλιο όμως είναι ότι προσπαθούν να
βγάλουν φταίχτη για όλα όσα ανοσιούργησαν και εγκληματούν σε βάρος της χώρας
και της κοινωνίας, ποιον; την «Αριστερά» (λέγοντας ότι «μπορεί να μην κυβέρνησε
αλλά υπαγόρευσε πολιτικές»!). Το
τελευταίο το κάνουν θέλοντας να θολώσουν τα νερά και να αφοπλίσουν την
«Αριστερά» από τη μητέρα όλων των επιχειρημάτων ότι δηλαδή «τα (αρρωστημένα)
μυαλά που δημιούργησαν και συντηρούν σήμερα σκόπιμα το πρόβλημα, δεν μπορεί να
είναι και τα ίδια που θα δόσουν και τη λύση του» ή αλλιώς ότι «οι κλεπτοκράτες
και οι απατεώνες δεν μπορεί να έγιναν ξαφνικά μητέρες Τερέζες». Σήμερα οι «άλλοι» προσπαθούν απεγνωσμένα να
παίξουν -άχαρα- το ρόλο του σωτήρα, ενώ αποπέμπουν έντονα τη οσμή του εκτελεστή
συμβολαίων που υπέγραψαν γνωρίζοντας ότι αυτά είναι συμβόλαια θανάτου της
κοινωνίας και της χώρας. Δεν νοιάζονται
για κανένα κοινωνικό κόστος γιατί στοχοποίησαν την ίδια την κοινωνία με αναλγησία
και τομαρισμό, και καθ’ υπόδειξη αλλά και με δική τους επιλογή. Η δεύτερη επιδίωξή τους, ίσως πιο σημαντική, είναι
να ξεχαστεί το παρελθόν τους για να «βγούν λάδι» στην κοινωνία χωρίς να
πληρώσουν τίμημα. Γι’ αυτό, μαζί με
τα ΜΜΕξαπάτησης, προσπαθούν να πείσουν ότι «περασμένα, ξεχασμένα». Ότι τάχα «κάποιοι άλλοι» έκλεψαν, ρήμαξαν τα
ασφαλιστικά ταμεία, βόλεψαν την πελατεία τους, χάρισαν δις ολόκληρα στη ρεμούλα
και στη διαπλοκή ενώ εξουσίαζαν οι ίδιοι.
Ότι τάχα «τα φάγαμε όλοι μαζί» και όχι μια κάστα μερικών εκατοντάδων
λαμόγιων. Αφού λοιπόν τα φάγαμε όλοι
μαζί, να μην τιμωρηθεί κανείς. Πρόθεσή
τους είναι να φανούν άσπιλοι και αμόλυντοι για να συνεχίσουν την καταστροφή
που άρχισαν και δεν πρόλαβαν να την τελειώσουν. Αυτά για τις προθέσεις και τα «οράματα» των «άλλων». Για την «Αριστερά», όχι μόνο δεν μπαίνει θέμα
συνδιαλλαγής με τους «αλλους» αλλά ούτε καν θέμα συζήτησης μαζί τους -με
οποιαδήποτε υποκριτική συγγνώμη τους.
Μπαίνει μόνο θέμα αντιπαράταξης, αντιπαράταξης και μόνο αντιπαράταξης. Μπαίνει μόνο θέμα δεν ξεχνάμε, δεν
ξεχνάμε και μόνο δεν ξεχνάμε.
Εσύ «Αριστερά» διαλαλείς δυνατά ότι θέλεις να ανακόψεις την καταστροφή, να δώσεις φρέσκο αέρα στο λαό για να μην πεθάνει από ασφυξία και να αρχίσεις ΚΑΠΟΤΕ την ανασυγκρότηση της χώρας και της κοινωνίας, δηλαδή και να ανατρέψεις και να δημιουργήσεις. Πολύ σωστά, και τα δυο πάνε μαζί! Το μόνο σίγουρο είναι ότι και εσύ, όπως και «οι άλλοι», θα κριθείτε από το αποτέλεσμα, όχι από τις προθέσεις σας. Η ειλικρίνεια των προθέσεων κρίνεται, που αλλού, στο στίβο της αναμέτρησης με την πραγματικότητα. Οι προθέσεις κρύβονται σχετικά εύκολα με χίλιους δυο τρόπους, ενώ το αποτέλεσμα των πράξεων όχι. Εσύ «Αριστερά» κάνεις μια ζωή προπόνηση για τη «μεγάλη αναμέτρηση» που ΚΑΠΟΤΕ θάρθει -και που ακόμα βρίσκεται σε σχέδια επί χάρτου, σε εκατομμύρια σελίδες με κοινωνικά σενάρια και κοινωνικές «εξισώσεις». Εσύ «Αριστερά», πολυδιασπασμένη από τις -δίκαιες- ιδεολογικές και οραματικές σου ανησυχίες, και καταϊδρωμένη μετά από τις πολλές προσπάθειες χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα (το δείχνει το σημερινό αποτέλεσμα), αλλά ακόμα προς το παρόν με ικμάδα, έτσι τουλάχιστον λένε οι δημοσκόποι, πρέπει πρώτα να καταλάβεις ότι το ΚΑΠΟΤΕ ήρθε και ότι πρέπει να κάνεις μερικά απλά πράγματα ΣΗΜΕΡΑ, αν θέλεις τα οράματα και οι ανησυχίες σου να έχουν μια πιθανότητα να γίνουν πράξη ΑΥΡΙΟ. Το πρώτο είναι να πείσεις (αφού πρώτα πειστείς καλά και η ίδια) για τις καταστροφικές προθέσεις -και όχι για τα καταστροφικά λάθη- των «άλλων» και για την προσπάθειά τους να εξαγνιστούν σε κολυμπήθρες του Σιλωάμ (φαίνεται εύκολο, αλλά δεν είναι, γιατί ένα ολόκληρο διαπλεκόμενο σύστημα από Μ.Μ.Εξαπάτησης μέχρι πράκτορες ξένων συμφερόντων, δουλεύει προς την αντίθετη κατεύθυνση διαστρεβλώνοντας, τρομοκρατώντας και επιβάλλοντας σιγή ασυρμάτου στις καθαρές ενάντιες φωνές). Το δεύτερο, και βασικότερο, είναι να πείσεις ΣΗΜΕΡΑ για την ειλικρίνεια της δικής σου βούλησης, ότι έχεις δηλαδή πρόθεση και επιθυμία να αρχίσεις κάποια στιγμή να πραγματώνεις τα οράματά σου και όχι μόνο να τα διαλαλείς δεξιά και αριστερά κατακεραυνώνοντας τις επιλογές των «άλλων» (φαίνεται δύσκολο, αλλά ευτυχώς σήμερα γίνεται πιο εύκολο γιατί η πλειοψηφική απαίτηση της κοινωνίας είναι η αλλαγή ρότας στη διακυβέρνηση και στην άσκηση εξουσίας στη χώρα). Πώς όμως; Μα πολύ απλά επιχειρώντας «Αριστερά» να πραγματώσεις τις δικές σου επιλογές ΣΗΜΕΡΑ που ευνοούνται από κάθε άποψη και που δικαιώνονται καθημερινά. Το ΑΥΡΙΟ ίσως να είναι αργά και μπορεί να αποδειχτεί σαν μια ακόμα φόυσκα, όπως θα φανεί παρακάτω, και που ο λαός το λέει απλά «μην αφήνεις για αυριο ό,τι μπορείς να κάνεις σήμερα», ποτέ δεν ξέρεις...Δες το και λίγο πιο «φιλοσοφικά»: ποιός είναι ο λόγος της ύπαρξής σου σήμερα «Αριστερά» στην πραγματικότητα του άγριου νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού; Όλοι, ακόμα και υποστηρικτές του, «βαρυγκωμούν» με τα αποτελέσματά του. Μήπως αλλάζει τίποτα πρακτικά μόνο με καταγγελίες, κοινωνική αντίσταση και σκληρή αντι-νεοφιλελέυθερη και αντι-καπιταλιστική ρητορεία;
Εσύ «Αριστερά» διαλαλείς δυνατά ότι θέλεις να ανακόψεις την καταστροφή, να δώσεις φρέσκο αέρα στο λαό για να μην πεθάνει από ασφυξία και να αρχίσεις ΚΑΠΟΤΕ την ανασυγκρότηση της χώρας και της κοινωνίας, δηλαδή και να ανατρέψεις και να δημιουργήσεις. Πολύ σωστά, και τα δυο πάνε μαζί! Το μόνο σίγουρο είναι ότι και εσύ, όπως και «οι άλλοι», θα κριθείτε από το αποτέλεσμα, όχι από τις προθέσεις σας. Η ειλικρίνεια των προθέσεων κρίνεται, που αλλού, στο στίβο της αναμέτρησης με την πραγματικότητα. Οι προθέσεις κρύβονται σχετικά εύκολα με χίλιους δυο τρόπους, ενώ το αποτέλεσμα των πράξεων όχι. Εσύ «Αριστερά» κάνεις μια ζωή προπόνηση για τη «μεγάλη αναμέτρηση» που ΚΑΠΟΤΕ θάρθει -και που ακόμα βρίσκεται σε σχέδια επί χάρτου, σε εκατομμύρια σελίδες με κοινωνικά σενάρια και κοινωνικές «εξισώσεις». Εσύ «Αριστερά», πολυδιασπασμένη από τις -δίκαιες- ιδεολογικές και οραματικές σου ανησυχίες, και καταϊδρωμένη μετά από τις πολλές προσπάθειες χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα (το δείχνει το σημερινό αποτέλεσμα), αλλά ακόμα προς το παρόν με ικμάδα, έτσι τουλάχιστον λένε οι δημοσκόποι, πρέπει πρώτα να καταλάβεις ότι το ΚΑΠΟΤΕ ήρθε και ότι πρέπει να κάνεις μερικά απλά πράγματα ΣΗΜΕΡΑ, αν θέλεις τα οράματα και οι ανησυχίες σου να έχουν μια πιθανότητα να γίνουν πράξη ΑΥΡΙΟ. Το πρώτο είναι να πείσεις (αφού πρώτα πειστείς καλά και η ίδια) για τις καταστροφικές προθέσεις -και όχι για τα καταστροφικά λάθη- των «άλλων» και για την προσπάθειά τους να εξαγνιστούν σε κολυμπήθρες του Σιλωάμ (φαίνεται εύκολο, αλλά δεν είναι, γιατί ένα ολόκληρο διαπλεκόμενο σύστημα από Μ.Μ.Εξαπάτησης μέχρι πράκτορες ξένων συμφερόντων, δουλεύει προς την αντίθετη κατεύθυνση διαστρεβλώνοντας, τρομοκρατώντας και επιβάλλοντας σιγή ασυρμάτου στις καθαρές ενάντιες φωνές). Το δεύτερο, και βασικότερο, είναι να πείσεις ΣΗΜΕΡΑ για την ειλικρίνεια της δικής σου βούλησης, ότι έχεις δηλαδή πρόθεση και επιθυμία να αρχίσεις κάποια στιγμή να πραγματώνεις τα οράματά σου και όχι μόνο να τα διαλαλείς δεξιά και αριστερά κατακεραυνώνοντας τις επιλογές των «άλλων» (φαίνεται δύσκολο, αλλά ευτυχώς σήμερα γίνεται πιο εύκολο γιατί η πλειοψηφική απαίτηση της κοινωνίας είναι η αλλαγή ρότας στη διακυβέρνηση και στην άσκηση εξουσίας στη χώρα). Πώς όμως; Μα πολύ απλά επιχειρώντας «Αριστερά» να πραγματώσεις τις δικές σου επιλογές ΣΗΜΕΡΑ που ευνοούνται από κάθε άποψη και που δικαιώνονται καθημερινά. Το ΑΥΡΙΟ ίσως να είναι αργά και μπορεί να αποδειχτεί σαν μια ακόμα φόυσκα, όπως θα φανεί παρακάτω, και που ο λαός το λέει απλά «μην αφήνεις για αυριο ό,τι μπορείς να κάνεις σήμερα», ποτέ δεν ξέρεις...Δες το και λίγο πιο «φιλοσοφικά»: ποιός είναι ο λόγος της ύπαρξής σου σήμερα «Αριστερά» στην πραγματικότητα του άγριου νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού; Όλοι, ακόμα και υποστηρικτές του, «βαρυγκωμούν» με τα αποτελέσματά του. Μήπως αλλάζει τίποτα πρακτικά μόνο με καταγγελίες, κοινωνική αντίσταση και σκληρή αντι-νεοφιλελέυθερη και αντι-καπιταλιστική ρητορεία;
το «καλό» των μνημονίων
Τα
μνημόνια μας έκαναν και ένα -μοναδικό- «καλό»:
μας δίνουν σήμερα ένα αλάνθαστο κριτήριο για την ταυτοποίηση των
προθέσεων του πολιτικού κόσμου απέναντι στην κοινωνία διαχωρίζοντάς τον
οριστικά σε «Δεξιά» και «Αριστερά». Η
ένταξη -χωρίς δεύτερη σκέψη- της χώρας στη διεθνή χρηματοπιστωτική μαφία -την
πιο επικίνδυνη μορφή του οργανωμένου εγκλήματος στην ιστορία της ανθρωπότητας-
μαρτυράει αδυσώπητα τις κακουργηματικές προθέσεις της «Δεξιάς» προς την
κοινωνία.
Τα
κόμματα και οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας φυσικά είχαν πάντα την ταυτότητά
τους, άσχετα αν κάποιοι προσπαθούσαν να κρύψουν επιμελώς τις πραγματικές
προθέσεις τους προσχηματικά -με ψεύτικα ή ωραία λόγια- για να μην πέσουν στην
υπόληψη των ψηφοφόρων τους και να μπορούν έτσι να υφαρπάζουν σταθερά την ψήφο
τους. Οι προθέσεις τους τον καιρό της
τεχνητής κοινωνικής ευμάρειας περνούσαν σχετικά απαρατήρητες από την πλειοψηφία
της κοινωνίας -γίνονταν ακόμα και λαϊκοί ήρωες ενώ έσκαβαν τον τάφο της. Φυσικά και δεν χρειάζονταν τα μνημόνια για να
γίνουν γνωστές αυτές οι προθέσεις, αλλά μια τόσο επιτακτική ανάγκη για λήψη
μέτρων -και κανείς δεν αμφιβάλλει ότι έπρεπε να ληφθούν μέτρα- φέρνει
εξίσου επιτακτικά τη στιγμή που πρέπει ο πολιτικός να επιλέξει το στρατόπεδο
της προτίμησής του, δηλαδή τι μέτρα θα εφαρμόσει και ποιος θα «πληρώσει το
μάρμαρο». Επιπλέον σε τόσο κρίσιμες
στιγμές το παρόν φέρνει στην επιφάνεια αναγκαστικά και το παρελθόν, ειδικά όταν
το παρόν δεν είναι μόνο προϊόν συγκυρίας αλλά και απότοκος αμαρτιών του παρελθόντος. Έτσι ξεχωρίζει πιο εύκολα «η ήρα απ’ το
στάρι» και «κάθε κατεργάρης κάθεται στον πάγκο του». Η στάση των πολιτικών δυνάμεων της χώρας
απέναντι στα μνημόνια και στις πολιτικές που τα έφεραν, βοηθά να τις
κατατάξουμε και να τις κατηγοριοποιήσουμε πιο εύκολα όσον αφορά στην αντίληψη
και στην πρόθεσή τους απέναντι στην κοινωνία, έστω σχηματικά αλλά και με αρκετή
δόση πραγματισμού. Τη μια παράταξη την
αποτελούν αυτοί που ενώ είχαν στη διάθεσή τους εναλλακτικές ενέργειες
και κινήσεις -που τις γνωρίζαν καλά- επέλεξαν χωρίς δεύτερη σκέψη τη μια και
μοναδική κίνηση: την ένταξη στη διεθνή
χρηματοπιστωτική μαφία ώστε να «πληρώσει τη νύφη» η κοινωνία και να μείνουν
αλώβητοι οι διαπλεκόμενοι φίλοι τους -που θα τους στηρίξουν φυσικά αργότερα,
και πελατειακά και οικονομικά. Όχι ότι
οι άνθρωποι είναι γονιδιακά σαδιστές και θέλουν σώνει και καλά να βλέπουν την
κοινωνία και τον άνθρωπο να σφαδάζουν από πόνο, αλλά οι «ιδεολογικές» τους
αγγυλώσεις δεν τους αφήνουν ούτε κάν να σκεφτούν ότι θα μπορούσαν να πονέσουν
στο ελάχιστο και οι οικονομικοί τους φίλοι -οι ολιγάρχες του πλούτου. Όταν όμως γνωρίζεις -και δεν ενεργείς από
άγνοια- τότε αυτό σίγουρα λέγεται πρόθεση. Η άνευ όρων αποδοχή των μνημονίων
οριοθετεί την αντιλαϊκή και κοινωνικά επίβουλη «Δεξιά» που με όσες
κυβιστήσεις και να κάνει για λόγους αντιπερισπασμού, δεν μπορεί να κρύψει ότι πουλάει
οριστικά την κοινωνία προκειμένου να σώσει τη δική της «χώρα», δηλαδή τους
οικονομικούς ολιγάρχες. Για την παράταξη
αυτή δεν υπάρχουν κοινωνικά συγχωροχάρτια για λάθη ή παραλείψεις με όσες
συγγνώμες και να ζητήσει ή με όσα νέα ξεκινήματα και να κάνει, παρά μόνο η
στάμπα της κακουργηματικής πρόθεσης προς την κοινωνία. Όλοι οι υπόλοιποι -εξαιρουμένων κάποιων
πατριδοκάπηλων φασιζόντων κύκλων- συγκροτούν δυνητικά το χώρο της ευρύτερης κοινωνικής
«Αριστεράς» και των συμμάχων της που -και γι’ αυτό τον λόγο- έχουν σήμερα
προϋποθέσεις κοινής δράσης. Για το
χώρο αυτό οι προθέσεις απέναντι στην κοινωνία είναι φυσικά φιλικές αλλά -όπως
πάντα τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα- οι προσεγγίσεις είναι τόσο πολλές όσοι
και οι τρόποι απόρριψης των μνημονίων.
Μια «Αριστερά», που με την προσέγγιση ότι τα μνημόνια αποτελούν σχέδιο
και μέσο για εξόντωση της κοινωνίας, να προτείνει να βρεθεί λύση έξω από αυτά
και χωρίς αυτά. Μια άλλη «Αριστερά» που
αν και κρατάει σοβαρές επιφυλάξεις σε βασικά σημεία των μνημονίων, να θεωρεί
ότι μπορούν να βρεθούν κοινωνικά ωφέλιμες λύσεις χωρίς απαλλαγή από αυτά. Και φυσικά μπορούν να βρεθούν παραλλαγές με
όσες αποχρώσεις μπορεί κανείς να φανταστεί.
Σαν συμπέρασμα, τα μνημόνια και η «προϊστορία» τους βοήθησαν να φανεί η πραγματική κατάτμηση του
ελληνικού πολιτικού κόσμου: «Δεξιά - Αριστερά»
σε όλο της το μεγαλείο, με τον «μεσαίο» χώρο να έχει αντικειμενικά εκμηδενιστεί. Μια «Δεξιά» που έχει όλα τα χαρακτηριστικά
της «Παραδοσιακής Ελληνικής Δεξιάς» των παλαιότερων χρόνων (από διαπλοκή,
πελατεία και κρατισμό μέχρι παρακράτος, εκτροπή και υποτέλεια), και επιπλέον έχει
τώρα στους κόλπους της και την ελληνική σοσιαλδημοκρατική εκδοχή -την
ΠΑΣΟΚική- που όχι μόνο προσχώρησε σε αυτήν άνευ όρων αλλά προδοτικά και
δοσιλογικά για το λαό και τη χώρα.
τα λιοντάρια και η αγελάδα
Τα
λιοντάρια, «Αριστερά», αναμετρούνται με την πραγματικότητα έξω από το κλουβί
τους, αλλιώς ο βρυχηθμός τους γίνεται αξιοθέατο στο τσίρκο. Στην κατάσταση που φέρνουν οι «άλλοι» σήμερα το
λαό και την κοινωνία, και που φαίνεται από τις προθέσεις τους ότι δεν θα έχει
τελειωμό αν δεν φύγουν μια ώρα αρχύτερα (πάντως όχι μόνοι τους), τα πολλά
χρώματα άλλων εποχών φαίνονται πολυτέλεια.
Σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές (όπως στη συγκρίσιμη εποχή της κατοχής και
της αντίστασης) οι επιλογές γίνονται μάλλον μεταξύ άσπρου-μαύρου γιατί «έρχεται
η στιγμή για ν’ αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις», επειγόντως
και χωρίς δεύτερη σκέψη. Ο λαός και η κοινωνία χρειάζονται ΤΩΡΑ μερικά αποκούμπια
στήριξης: 1) να μην πέσουν ξανά
από τρικλοποδιά στα χέρια της κλεπτοκρατίας και των απατεώνων (που
συνεχίζουν να ζουν και να βασιλεύουν χάρη στα μνημόνια και τη συνέχιση του
φαύλου κράτους τους), 2) να διατηρήσουν ζωντανή την ελπίδα ότι μπορούν
να έχουν (και να διώξουν την απογοήτευση ότι δεν μπορούν να έχουν) μια θετική -όχι
κατ’ ανάγκη εύκολη- διέξοδο που θα οδηγήσει σε μια, έστω και φτωχική αξιοπρέπεια
στο ορατό, και όχι στο αόρατο μέλλον και 3) να βρουν δικαίωση (άρα
και δύναμη) γιατί ξέρουν ότι δεν έφταιξαν οι ίδιοι, τουλάχιστον για την
τραγικότητα της σημερινής κατάστασης. Στο
αόρατο μέλλον, θα είναι μάλλον αργά να γίνουν αυτά τα τρία απλά πράγματα, για
τον απλούστατο λόγο ότι η ανασυγκρότηση από τις στάχτες είναι μια πορεία ελάχιστα
αναστρέψιμη, αφού οι φιλοτροϊκανοί εμπρηστές φαίνεται ότι καταφέρνουν μέρα με
τη μέρα να καταστρέφουν το δάσος. Θα
είναι αργά γιατί οι συστημικές εφεδρείες έχουν τη δυνατότητα να ανασυνταχθούν
και να βγάλουν τους ενόχους «λάδι» εκμεταλλευόμενοι τους εκβιασμούς και τη
λησμονιά αλλά και τη δύναμη της συνήθειας.
Θα είναι αργά γιατί, εκτός από τις αντικειμενικές δυσκολίες, η εξαθλιωμένη
κοινωνία δεν είναι απαραίτητο ότι θα είναι πιο πρόθυμη να σε ακολουθήσει «Αριστερά»
στο μέλλον (και για το λόγο ότι δεν έκανες ό,τι χρειάζονταν για να μην εξαθλιωθεί). Αλλιώς όλες οι εξαθλιωμένες κοινωνίες θα
είχαν σήμερα όχι μόνο αντιδράσει αλλά θα είχαν κιόλας επαναστατήσει,
δεν το κάνουν όμως για λόγους προφανείς, με προφανέστατο ότι μπορεί η
αλληλεγγύη της κοινωνίας να είναι δεδομένη, όχι όμως και η μετατροπή του φόβου της
σε οργή και θέληση για αλλαγή. Σε
τέτοιες καταστάσεις, και με δεδομένο τον παγκόσμιο περίγυρο, συνήθως η κοινωνία
συμβιβάζεται -εκβιαστικά- με τη λογική του μικρότερου κακού. Το καμμένο δάσος δεν ξαναγίνεται εύκολα,
μερικά όμως κομμένα δέντρα εύκολα ξαναφυτεύονται ή αυτοδημιουργούνται. Μέχρι πότε «Αριστερά» θα τρέχεις κάθε μέρα να
σώσεις ένα δέντρο από τις χιλιάδες που καταστρέφονται καθημερινά; Το δάσος ολόκληρο πρέπει να σώσεις «Αριστερά»,
και αυτό γίνεται μόνο με εισβολή και περιφρούρηση στο δάσος, δηλαδή στα
κέντρα λήψης των αποφάσεων, στη διακυβέρνηση και, γιατί όχι, στην ίδια την
εξουσία, αν καταφέρεις φυσικά να την πάρεις και να τη στεριώσεις με άμεση λαϊκή-δημοκρατική
εντολή και συγκατάθεση. Σήμερα
«Αριστερά» θάπρεπε να γνωρίζεις ότι η κοινωνία είναι φοβισμένη -ξέρει πως με
φωνές και ξόρκια δεν φεύγει ο φόβος- και ότι θέλει να διώξει τα αγριόσκυλα
που μυρίζουν το φόβο και της επιτίθενται ξανά και ξανά. Αλλά μέχρι πότε, αφού η κοινωνία έχει και τα
όρια αντοχής της και γίνεται ευάλωτη; Η
κοινωνία θέλει και απαιτεί ελπίδα για αξιοπρέπεια γιατί εσύ με τις
διακηρύξεις σου της έδωσες αυτό το δικαίωμα να ελπίζει και πρέπει να
δείξεις συνέπεια λόγων και πράξεων ΣΗΜΕΡΑ!
Να μην την απογοητεύσεις ώστε να γίνει έρμαιο, ειδικά σήμερα, σε
παραπειστικούς και καιροσκόπους καλοθελητές.
Σήμερα «Αριστερά» θάπρεπε να γνωρίζεις (οι «άλλοι» το ξέρουν πολύ καλά
-αυτό είναι το πρώτο πράγμα που τους μαθαίνουν στο σχολειό τους) ότι η
καταστροφή της κοινωνίας είναι η βασική προϋπόθεση για να υλοποιηθεί χωρίς
πολλές αντιστάσεις ο τελικός στόχος που είναι η γενική λεηλασία του πλούτου της
χώρας. Οι πλιατσικολόγοι
πιάνουν εύκολα δουλειά σε μια εξαθλιωμένη κοινωνία που ψάχνει ξεροκόμματα για
την επιβίωσή της (Πλιατσικολόγος (λεξικό): Αυτός που εκμεταλλεύεται έκρυθμες καταστάσεις
για να λεηλατήσει ξένες περιουσίες). Στον πάτο όμως αυτού του βαρελιού χάνεται
σχεδόν κάθε ελπίδα για ευημερία επειδή η κοινωνία δεν έχει πλέον να
εκμεταλλευτεί τίποτα παρά μόνο τη μιζέρια της.
Σήμερα «Αριστερά» έχεις μια ιστορική πρόκληση να αρπάξεις την
ευκαιρία από τα «κέρατα» πριν προλάβουν οι μνημονιακοί -τώρα που και αυτοί φοβούνται
και ψάχνονται- να ανασυνταχθούν, να θολώσουν τα νερά, να βρούν εφεδρείες και ενισχύσεις,
να σπείρουν περισσότερο φόβο και να φέρουν περισσότερη καταστροφή. Αυτό μπορεί να γίνει παντού και ταυτόχρονα,
και στο χώρο δουλειάς, και στο δρόμο, και στην κάλπη, και στη διακυβέρνηση, και
στην εξουσία! Όλα μαζί! Αλλά σε καμια περίπτωση «όλα ή τίποτα»! Είναι σαν αυτό που λέει ο λαός ότι «όποιος
δεν θέλει να ζυμώσει...». Τα υπόλοιπα
είναι λόγια «βερεσέ» και τουλάχιστον έλλειψη πολιτικής ευθύνης. Το να κλωτσάς την καρδάρα με το γάλα σαν
ηλίθια αγελάδα, την πιο κρίσιμη στιγμή που το χρειάζεσαι, είναι τουλάχιστον
αυτοκτονικό, χώρια που οι ιστορικοί του μέλλοντος μπορεί να το καταγράψουν και
σαν ύποπτο...
κρίσιμοι στόχοι και
προτεραιότητες
Τέσσερεις
είναι σήμερα οι βασικοί στόχοι του μνημονιακού μπλοκ εξουσίας που θα καθορίσουν
και την όποια αντιπαράθεση με την πολιτική του αλλά και την πρόταση διεξόδου
της «Αριστεράς», όχι γιατί η «Αριστερά» πρέπει να δράσει σαν αντιρρησίας που
ετεροκαθορίζεται, αλλά γιατί αυτό που προέχει σε πρώτη φάση είναι η ανακοπή της
καταστροφικής πορείας και η θεμελίωση μιας νέας:
1) η βίαιη αναδιανομή του πλούτου (του δημιουργημένου, αυτού που παράγεται και του φυσικού πλούτου της χώρας) για να κατευθύνεται πιο εύκολα σε τεράστιες πυραμίδες χλιδής μέσα σε μια έρημο κοινωνικής εξαθλίωσης. Ό,τι αρπάζει το ένα χέρι των «άλλων» -ανήθικα και βάρβαρα- από τη ζωή της κοινωνίας το δίνει με το άλλο χέρι, στο όνομα της σωτηρίας της, στο ψήλωμα των πυραμίδων μιας αδηφάγου και κρατικοδίαιτης ολιγαρχίας και μιας ίδιας κάστας τραπεζιτών-τοκογλύφων. Σημαντικό είναι ότι στο στόχαστρο των πλιατσικολόγων βρίσκεται σε πρώτη προτεραιότητα και η δήμευση-εκποίηση μέρους της μικρής προσωπικής ιδιοκτησίας των ελλήνων πολιτών (αυτό φαίνεται από το πογκρόμ ενάντια στη μικρή ιδιοκτησία με τα χαράτσια, φόρους κλπ). Ταυτόχρονα η εξαθλίωση της κοινωνίας αποτελεί και μέσο εκφοβισμού της, ότι δηλαδή υπάρχουν και χειρότερα γι’ αυτό προσέξτε τις αντιδράσεις σας! Παράλληλα, η σκόπιμη συντήρηση του υψηλού δημόσιου χρέους είναι ένας βασικός (και εκβιαστικός) μηχανισμός για την άκρατη κερδοφορία αυτής της ελίτ-ολιγαρχίας σε βάρος της κοινωνίας. Επομένως οποιαδήποτε πολιτική διάχυσης (ανα-αναδιανομής) του πλούτου προς την κοινωνία θα έχει αντικειμενικά -και πέρα από υποκειμενικές/ιδεολογικές θεωρήσεις- δυο βασικά χαρακτηριστικά: α) θα είναι δράση αντι-καπιταλιστική αφού θα αντιστρατεύεται τα θεμέλια του νεοφιλελεύθερου άγριου καπιταλισμού δηλαδή την ανάλγητη συγκεντροποίηση του πλούτου και του κέρδους β) θα απαιτεί τη δραστική μείωση του δημόσιου χρέους, με οποιοδήποτε πρόσφορο τρόπο, ακόμα και με επιθετική επαναδιαπραγμάτευσή του με τους δανειστές, ώστε αυτό να μην αποτελεί στο μέλλον τροχοπέδη και θηλειά στο λαιμό για αναπτυξιακή προσπάθεια και οικονομική ανόρθωση. Το βασικό -ηθικό και νομικό- επιχείρημα μιας νέας διακυβέρνησης για το εγχείρημα αυτό είναι ότι το δημόσιο χρέος δεν είναι ούτε αποτέλεσμα φιλικού δανεισμού ούτε δανεισμού επ’ ωφελεία του λαού, για να το επωμιστεί ο ίδιος ο λαός, είναι δηλαδή επαχθές και πρέπει να αποτιναχτεί με κάθε τρόπο.
2) η αποικιοποίηση της χώρας και η υποστολή της εθνικής κυριαρχίας, τόσο ακραία, ώστε να νιώθουν «σαν στο σπίτι τους» οι πλιατσικολόγοι της λαϊκής και εθνικής περιουσίας χωρίς να αποκλείεται και η εξύφανση σχεδίων για την ίδια την εδαφική ακεραιότητα της χώρας. Τα μνημόνια Ι και ΙΙ επέμειναν ιδιαίτερα στο στόχο της εκποίησης δημόσιας περιουσίας στους δανειστές (επιπλέον, όλως «περιέργως», ανακαλύφτηκε η ύπαρξη κοιτασμάτων ορυκτών καυσίμων μόνο μετά την υπογραφή των μνημονίων -για να μπουν στον ειδικό λογαριασμό- και σύμφωνα με τους αρχιπροδότες -τουλάχιστον στη συνείδηση της πλειοψηφίας του λαού- ΓΑΠ και ΠΑΠ -ναι, οι ίδιοι που παραποίησαν ακόμα και τα στατιστικά στοιχεία για να φέρουν την τρόικα- πριν δυο χρόνια δεν υπήρχαν κοιτάσματα!) (για τα κοιτάσματα χρυσού βλέπε στο τέλος). Ο στόχος αυτός καθορίζει και την εθνικο-πατριωτική πτυχή της αντιμνημονιακής δράσης. Η «Αριστερά» ούτως ή άλλως βρίσκονταν πάντα στην πρώτη γραμμή της υπεράσπισης της εθνικής κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας, συμμαχώντας ακόμα και με το «διάβολο», δηλαδή με δυνάμεις χωρίς έντονες ταξικές «ανησυχίες», ώστε λογικά δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να συμμετάσχει και πάλι σε μια τέτοια αποστολή που σήμερα -αναγκαστικά- δεν μπορεί παρά να έχει δυνατά ταξικά και κοινωνικά νεύρα, εκτός και αν η «Αριστερά» θέλει να προβάλλει προσχήματα απουσίας.
3) η περιστολή (μέχρι και καταστολή) της (ίδιας της αστικής) δημοκρατίας για την οποία οι «άλλοι» καμαρώνουν σαν «γύφτικα σκεπάρνια» και τη θεωρούν σαν τον ακρογωνιαίο λίθο του πολιτεύματος. Ήδη η ανομία τους άρχισε με πλαστές κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες, δοτές κυβερνήσεις, άκρατη καταστολή, δημιουργία παρακράτους προβοκατόρων-κουκουλοφόρων και γενικά κλίματος ανωμαλίας που δημιουργεί φοβίες στο λαό για να «κάτσει στα αβγά του». Η περιστολή-καταστολή της δημοκρατίας σίγουρα θα ενταθεί στο μέλλον όσο θα εντείνεται η στόχευση της κοινωνίας. Είναι σίγουρο ότι με τους «άλλους» στις καρέκλες τους θα εμφανιστούν «σημεία και τέρατα» δημοκρατίας. Είναι γνωστή -και διεθνώς- η νομοτέλεια ότι ο ακρωτηριασμός της δημοκρατίας συμπορεύεται με αντιλαϊκά-αντικοινωνικά μέτρα, ακριβώς για να φιμώνεται η κοινωνική κατακραυγή. Ο άλλος λόγος της αντιδημοκρατικής εκτροπής πηγάζει από την προσπάθεια των «άλλων» να συγκαλύψουν και να μην υποστούν τιμωρία για όλα τα «μικρά» ή μεγάλα σκάνδαλα που οδήγησαν στη σημερινή κατάντια, με πρώτο και καλύτερο το δόλιο και καταχρηστικό δημόσιο υπερδανεισμό. Τον υπερδανεισμό αυτό τον καρπώθηκε -σχεδόν αποκλειστικά- μια κρατικοδίαιτη οικονομική και κομματική ολιγαρχία με τρόπο αντιαναπτυξιακό και σκανδαλώδη (και μέχρι σήμερα ατιμώρητο) -ο λαός το λέει «πεταμένα λεφτά» -ο Πάγκαλος το είπε «τα φάγαμε μαζί». Στο τεράστιο αυτό σκάνδαλο παίχτηκε η γνωστή συμπαιγνία ανάμεσα σε δανειζόμενους και δανειστές όπου, ενώ και οι δυο γνώριζαν τις μελλοντικές συνέπειες αυτής της συναλλαγής, οι μεν έπαιρναν τα δάνεια με ευχαρίστηση για να ικανοποιήσουν τους οικονομικούς φίλους τους, οι δε άλλοι σφύριζαν αδιάφορα προσδοκώντας τη στιγμή του πλιάτσικου -και να που ήρθε!. Η συνέχεια αυτού του τερατώδους σκανδάλου, που σήμερα για την ελληνική κοινωνία παίρνει μορφή δράματος, δόθηκε με τα συνομωτικά μνημόνια όπως αναφέρθηκε παραπάνω. Η παραδειγματική τιμωρία και η απόδοση ευθυνών στους ενόχους είναι υπεράσπιση της νομιμότητας στη χώρα και του κοινού περί δικαίου αισθήματος στην κοινωνία. Η φύλαξη από τους ίδιους τους υποτιθέμενους φύλακες είναι ουσιαστικός τρόπος προάσπισης και διεύρυνσης της δημοκρατίας και σε καμια περίπτωση προσπάθεια αντεκδίκησης.
4) η διαμόρφωση του ακραία ταξικού και άνισου κράτους -που υποκριτικά και προσχηματικά (και με νοσηρή φαντασία) οι «άλλοι» το ονοματίζουν σαν «εκσυγχρονισμένο και αποτελεσματικό»- ώστε αυτό να εξυπηρετεί με τον καλύτερο τρόπο τους παραπάνω στόχους. Στην πραγματικότητα πρόκειται για το νέο υπερ-αντικοινωνικό κράτος που ο ρόλος του δεν είναι η εξυπηρέτηση και η στοργή προς τον πολίτη και την κοινωνία αλλά η καταδυνάστευσή τους. Το κράτος αυτό ήδη δείχνει την αμέριστη «στοργή» του, με πραγματική αποτελεσματικότητα και «χουβαρνταλίκι», σε μερικές κάστες αρπαχτικών και κρατικοδίαιτων κομματικών βολεμένων, με κάθε είδους απαλλαγές και διευκολύνσεις. Το κράτος αυτό εκποιεί την ίδια την περιουσία του -ακόμα και την κερδοφόρα- για να ικανοποιήσει τους διαπλεκόμενους πελάτες του (όπως τραπεζίτες, μιντιάρχες, εθνικούς εργολάβους κλπ), ενώ αντίθετα στην κοινωνία δείχνει τη μέγιστη σκληρότητα με μέτρα που την εξοντώνουν και την διαλύουν. Είναι το «εκσυγχρονισμένο και αποτελεσματικό» κράτος που για την κοινωνία στέκεται ανάποδα. Είναι χειρότερο από τον «κρατισμό» τον οποίο εξορκίζουν οι μνημονιακοί. Η «Αριστερά» -και από θέση αρχής- γνωρίζει ότι το κράτος δεν μπορεί να στέκεται «ουδέτερο» ή «θεατής» ανάμεσα στην κοινωνία και στα μεγάλα συμφέροντα επειδή γνωρίζει ότι σ’ αυτή την περίπτωση «ισχύει το δίκαιο του ισχυροτέρου» ή αλλιώς «το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό», δηλαδή η κοινωνία χρειάζεται κράτος δίκαιου συμπαραστάτη. Επομένως η παρεμβατικότητα του κράτους (με ισορροπίες και αναπόφευκες συγκρούσεις) υπέρ της κοινωνίας των πολιτών (σε καμια όμως περίπτωση κατά δικαίων και αδίκων -στο όνομα της κοινωνίας) πρέπει να θεωρείται δεδομένη σε περίοδο που συνυπάρχουν τάξεις -και συντεχνίες- με σφοδρά αντικρουόμενα συμφέροντα όπως αυτή που διανύουμε ή θα διανύσουμε (με την «Αριστερά» ίσως στα κέντρα λήψης αποφάσεων). Στη σημερινή ευνοϊκή για αυτήν συγκυρία, η «Αριστερά» πρέπει να ποντάρει -και να πείσει το λαό σαν μελλοντικός κυβερνήτης- για το «εκσυγχρονισμένο και αποτελεσματικό» κράτος που όμως θα στέκεται όρθιο. Για να γίνει αυτό πρέπει η «Αριστερά» να προσθέσει πλάι στο «εκσυγχρονισμένο και αποτελεσματικό» και το «κοινωνικό, αξιοκρατικό και διάφανο» κράτος. Έτσι ο «κρατισμός» με την έννοια του «μεγάλου, σπάταλου και αναποτελεσματικού κράτους» θα εξοβελιστεί μια και καλή και θα αντικατασταθεί με το κριτήριο «τόσο μεγάλο κράτος όσο χρειάζεται για να ασκηθεί αποτελεσματική κοινωνική, αναπτυξιακή και εθνική πολιτική». Το τραπεζικό σύστημα και οι δημόσιες επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας θα αποτελέσουν αναγκαστικά εργαλεία για την άσκηση αυτής της πολιτικής με τους όρους και τις προϋποθέσεις που τέθηκαν παραπάνω. Οι ισορροπίες που θα πρέπει να κρατηθούν θα είναι πολλές, με πιο σημαντικές αυτές της δίκαιης φορολόγησης πλούτου και εισοδημάτων όπως και τους όρους των «αμοιβαία επωφελών και ισόρροπων» επενδύσεων, όχι δηλαδή αποικιοκρατικών (και που πρέπει οπωσδήποτε να υπάρξουν τέτοιες). Πρώτη επομένως προτεραιότητα του διαμορφούμενου δίκαιου κράτους είναι να καταπατηθεί άμεσα το άβατο της ασυδοσίας του κραυγαλέου πλούτου και των «μαύρων-κρυφών-άνομων» εισοδημάτων περιλαμβανομένης και της εισφορο-φορο-διαφυγής (που πρέπει να αποσαφηνιστούν καθαρά, διάφανα και «με ονομετεπώνυμο»). Ας αφήσει η «Αριστερά» το όραμα της πλήρους ταξικής ανατροπής του κράτους να έρθει, όταν έρθει, σαν ώριμο φρούτο αργότερα μαζί με την εξουσία και τον σοσιαλισμό, αρκεί να πετύχει ώριμους στόχους και να μην χαϊδέψει αυτιά. Ούτως ή άλλως το εγχείρημα για ανακοπή της κατηφόρας και για αναδιανομή του πλούτου σε όφελος της κοινωνίας είναι από μόνο του ταξικό, θέλουμε δεν θέλουμε...
Να σημειωθεί καθαρά και σε κάθε τόνο ότι και οι τέσσερεις στόχοι «πηγαίνουν πακέτο» που πολύ απλά σημαίνει ότι οποιαδήποτε πρόταση διεξόδου και ανατροπής, για να είναι ολοκληρωμένη, θα πρέπει να είναι τετραδιάστατη, αν όχι πολυδιάστατη, αν λάβουμε υπ’ όψη και τις παράπλευρες επιδιώξεις. Επιπλέον αυτό σημαίνει ότι η οποιαδήποτε πολιτική δύναμη που θα ήθελε να δράσει «αντιμνημονιακά» είναι εκ των πραγμάτων υποχρεωμένη να αντιπαρατεθεί και να προτείνει σε όλες τις διαστάσεις, ακόμα και αν «ήθελε», υποθετικά, να σταθεί μόνο σε μια.
1) η βίαιη αναδιανομή του πλούτου (του δημιουργημένου, αυτού που παράγεται και του φυσικού πλούτου της χώρας) για να κατευθύνεται πιο εύκολα σε τεράστιες πυραμίδες χλιδής μέσα σε μια έρημο κοινωνικής εξαθλίωσης. Ό,τι αρπάζει το ένα χέρι των «άλλων» -ανήθικα και βάρβαρα- από τη ζωή της κοινωνίας το δίνει με το άλλο χέρι, στο όνομα της σωτηρίας της, στο ψήλωμα των πυραμίδων μιας αδηφάγου και κρατικοδίαιτης ολιγαρχίας και μιας ίδιας κάστας τραπεζιτών-τοκογλύφων. Σημαντικό είναι ότι στο στόχαστρο των πλιατσικολόγων βρίσκεται σε πρώτη προτεραιότητα και η δήμευση-εκποίηση μέρους της μικρής προσωπικής ιδιοκτησίας των ελλήνων πολιτών (αυτό φαίνεται από το πογκρόμ ενάντια στη μικρή ιδιοκτησία με τα χαράτσια, φόρους κλπ). Ταυτόχρονα η εξαθλίωση της κοινωνίας αποτελεί και μέσο εκφοβισμού της, ότι δηλαδή υπάρχουν και χειρότερα γι’ αυτό προσέξτε τις αντιδράσεις σας! Παράλληλα, η σκόπιμη συντήρηση του υψηλού δημόσιου χρέους είναι ένας βασικός (και εκβιαστικός) μηχανισμός για την άκρατη κερδοφορία αυτής της ελίτ-ολιγαρχίας σε βάρος της κοινωνίας. Επομένως οποιαδήποτε πολιτική διάχυσης (ανα-αναδιανομής) του πλούτου προς την κοινωνία θα έχει αντικειμενικά -και πέρα από υποκειμενικές/ιδεολογικές θεωρήσεις- δυο βασικά χαρακτηριστικά: α) θα είναι δράση αντι-καπιταλιστική αφού θα αντιστρατεύεται τα θεμέλια του νεοφιλελεύθερου άγριου καπιταλισμού δηλαδή την ανάλγητη συγκεντροποίηση του πλούτου και του κέρδους β) θα απαιτεί τη δραστική μείωση του δημόσιου χρέους, με οποιοδήποτε πρόσφορο τρόπο, ακόμα και με επιθετική επαναδιαπραγμάτευσή του με τους δανειστές, ώστε αυτό να μην αποτελεί στο μέλλον τροχοπέδη και θηλειά στο λαιμό για αναπτυξιακή προσπάθεια και οικονομική ανόρθωση. Το βασικό -ηθικό και νομικό- επιχείρημα μιας νέας διακυβέρνησης για το εγχείρημα αυτό είναι ότι το δημόσιο χρέος δεν είναι ούτε αποτέλεσμα φιλικού δανεισμού ούτε δανεισμού επ’ ωφελεία του λαού, για να το επωμιστεί ο ίδιος ο λαός, είναι δηλαδή επαχθές και πρέπει να αποτιναχτεί με κάθε τρόπο.
2) η αποικιοποίηση της χώρας και η υποστολή της εθνικής κυριαρχίας, τόσο ακραία, ώστε να νιώθουν «σαν στο σπίτι τους» οι πλιατσικολόγοι της λαϊκής και εθνικής περιουσίας χωρίς να αποκλείεται και η εξύφανση σχεδίων για την ίδια την εδαφική ακεραιότητα της χώρας. Τα μνημόνια Ι και ΙΙ επέμειναν ιδιαίτερα στο στόχο της εκποίησης δημόσιας περιουσίας στους δανειστές (επιπλέον, όλως «περιέργως», ανακαλύφτηκε η ύπαρξη κοιτασμάτων ορυκτών καυσίμων μόνο μετά την υπογραφή των μνημονίων -για να μπουν στον ειδικό λογαριασμό- και σύμφωνα με τους αρχιπροδότες -τουλάχιστον στη συνείδηση της πλειοψηφίας του λαού- ΓΑΠ και ΠΑΠ -ναι, οι ίδιοι που παραποίησαν ακόμα και τα στατιστικά στοιχεία για να φέρουν την τρόικα- πριν δυο χρόνια δεν υπήρχαν κοιτάσματα!) (για τα κοιτάσματα χρυσού βλέπε στο τέλος). Ο στόχος αυτός καθορίζει και την εθνικο-πατριωτική πτυχή της αντιμνημονιακής δράσης. Η «Αριστερά» ούτως ή άλλως βρίσκονταν πάντα στην πρώτη γραμμή της υπεράσπισης της εθνικής κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας, συμμαχώντας ακόμα και με το «διάβολο», δηλαδή με δυνάμεις χωρίς έντονες ταξικές «ανησυχίες», ώστε λογικά δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να συμμετάσχει και πάλι σε μια τέτοια αποστολή που σήμερα -αναγκαστικά- δεν μπορεί παρά να έχει δυνατά ταξικά και κοινωνικά νεύρα, εκτός και αν η «Αριστερά» θέλει να προβάλλει προσχήματα απουσίας.
3) η περιστολή (μέχρι και καταστολή) της (ίδιας της αστικής) δημοκρατίας για την οποία οι «άλλοι» καμαρώνουν σαν «γύφτικα σκεπάρνια» και τη θεωρούν σαν τον ακρογωνιαίο λίθο του πολιτεύματος. Ήδη η ανομία τους άρχισε με πλαστές κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες, δοτές κυβερνήσεις, άκρατη καταστολή, δημιουργία παρακράτους προβοκατόρων-κουκουλοφόρων και γενικά κλίματος ανωμαλίας που δημιουργεί φοβίες στο λαό για να «κάτσει στα αβγά του». Η περιστολή-καταστολή της δημοκρατίας σίγουρα θα ενταθεί στο μέλλον όσο θα εντείνεται η στόχευση της κοινωνίας. Είναι σίγουρο ότι με τους «άλλους» στις καρέκλες τους θα εμφανιστούν «σημεία και τέρατα» δημοκρατίας. Είναι γνωστή -και διεθνώς- η νομοτέλεια ότι ο ακρωτηριασμός της δημοκρατίας συμπορεύεται με αντιλαϊκά-αντικοινωνικά μέτρα, ακριβώς για να φιμώνεται η κοινωνική κατακραυγή. Ο άλλος λόγος της αντιδημοκρατικής εκτροπής πηγάζει από την προσπάθεια των «άλλων» να συγκαλύψουν και να μην υποστούν τιμωρία για όλα τα «μικρά» ή μεγάλα σκάνδαλα που οδήγησαν στη σημερινή κατάντια, με πρώτο και καλύτερο το δόλιο και καταχρηστικό δημόσιο υπερδανεισμό. Τον υπερδανεισμό αυτό τον καρπώθηκε -σχεδόν αποκλειστικά- μια κρατικοδίαιτη οικονομική και κομματική ολιγαρχία με τρόπο αντιαναπτυξιακό και σκανδαλώδη (και μέχρι σήμερα ατιμώρητο) -ο λαός το λέει «πεταμένα λεφτά» -ο Πάγκαλος το είπε «τα φάγαμε μαζί». Στο τεράστιο αυτό σκάνδαλο παίχτηκε η γνωστή συμπαιγνία ανάμεσα σε δανειζόμενους και δανειστές όπου, ενώ και οι δυο γνώριζαν τις μελλοντικές συνέπειες αυτής της συναλλαγής, οι μεν έπαιρναν τα δάνεια με ευχαρίστηση για να ικανοποιήσουν τους οικονομικούς φίλους τους, οι δε άλλοι σφύριζαν αδιάφορα προσδοκώντας τη στιγμή του πλιάτσικου -και να που ήρθε!. Η συνέχεια αυτού του τερατώδους σκανδάλου, που σήμερα για την ελληνική κοινωνία παίρνει μορφή δράματος, δόθηκε με τα συνομωτικά μνημόνια όπως αναφέρθηκε παραπάνω. Η παραδειγματική τιμωρία και η απόδοση ευθυνών στους ενόχους είναι υπεράσπιση της νομιμότητας στη χώρα και του κοινού περί δικαίου αισθήματος στην κοινωνία. Η φύλαξη από τους ίδιους τους υποτιθέμενους φύλακες είναι ουσιαστικός τρόπος προάσπισης και διεύρυνσης της δημοκρατίας και σε καμια περίπτωση προσπάθεια αντεκδίκησης.
4) η διαμόρφωση του ακραία ταξικού και άνισου κράτους -που υποκριτικά και προσχηματικά (και με νοσηρή φαντασία) οι «άλλοι» το ονοματίζουν σαν «εκσυγχρονισμένο και αποτελεσματικό»- ώστε αυτό να εξυπηρετεί με τον καλύτερο τρόπο τους παραπάνω στόχους. Στην πραγματικότητα πρόκειται για το νέο υπερ-αντικοινωνικό κράτος που ο ρόλος του δεν είναι η εξυπηρέτηση και η στοργή προς τον πολίτη και την κοινωνία αλλά η καταδυνάστευσή τους. Το κράτος αυτό ήδη δείχνει την αμέριστη «στοργή» του, με πραγματική αποτελεσματικότητα και «χουβαρνταλίκι», σε μερικές κάστες αρπαχτικών και κρατικοδίαιτων κομματικών βολεμένων, με κάθε είδους απαλλαγές και διευκολύνσεις. Το κράτος αυτό εκποιεί την ίδια την περιουσία του -ακόμα και την κερδοφόρα- για να ικανοποιήσει τους διαπλεκόμενους πελάτες του (όπως τραπεζίτες, μιντιάρχες, εθνικούς εργολάβους κλπ), ενώ αντίθετα στην κοινωνία δείχνει τη μέγιστη σκληρότητα με μέτρα που την εξοντώνουν και την διαλύουν. Είναι το «εκσυγχρονισμένο και αποτελεσματικό» κράτος που για την κοινωνία στέκεται ανάποδα. Είναι χειρότερο από τον «κρατισμό» τον οποίο εξορκίζουν οι μνημονιακοί. Η «Αριστερά» -και από θέση αρχής- γνωρίζει ότι το κράτος δεν μπορεί να στέκεται «ουδέτερο» ή «θεατής» ανάμεσα στην κοινωνία και στα μεγάλα συμφέροντα επειδή γνωρίζει ότι σ’ αυτή την περίπτωση «ισχύει το δίκαιο του ισχυροτέρου» ή αλλιώς «το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό», δηλαδή η κοινωνία χρειάζεται κράτος δίκαιου συμπαραστάτη. Επομένως η παρεμβατικότητα του κράτους (με ισορροπίες και αναπόφευκες συγκρούσεις) υπέρ της κοινωνίας των πολιτών (σε καμια όμως περίπτωση κατά δικαίων και αδίκων -στο όνομα της κοινωνίας) πρέπει να θεωρείται δεδομένη σε περίοδο που συνυπάρχουν τάξεις -και συντεχνίες- με σφοδρά αντικρουόμενα συμφέροντα όπως αυτή που διανύουμε ή θα διανύσουμε (με την «Αριστερά» ίσως στα κέντρα λήψης αποφάσεων). Στη σημερινή ευνοϊκή για αυτήν συγκυρία, η «Αριστερά» πρέπει να ποντάρει -και να πείσει το λαό σαν μελλοντικός κυβερνήτης- για το «εκσυγχρονισμένο και αποτελεσματικό» κράτος που όμως θα στέκεται όρθιο. Για να γίνει αυτό πρέπει η «Αριστερά» να προσθέσει πλάι στο «εκσυγχρονισμένο και αποτελεσματικό» και το «κοινωνικό, αξιοκρατικό και διάφανο» κράτος. Έτσι ο «κρατισμός» με την έννοια του «μεγάλου, σπάταλου και αναποτελεσματικού κράτους» θα εξοβελιστεί μια και καλή και θα αντικατασταθεί με το κριτήριο «τόσο μεγάλο κράτος όσο χρειάζεται για να ασκηθεί αποτελεσματική κοινωνική, αναπτυξιακή και εθνική πολιτική». Το τραπεζικό σύστημα και οι δημόσιες επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας θα αποτελέσουν αναγκαστικά εργαλεία για την άσκηση αυτής της πολιτικής με τους όρους και τις προϋποθέσεις που τέθηκαν παραπάνω. Οι ισορροπίες που θα πρέπει να κρατηθούν θα είναι πολλές, με πιο σημαντικές αυτές της δίκαιης φορολόγησης πλούτου και εισοδημάτων όπως και τους όρους των «αμοιβαία επωφελών και ισόρροπων» επενδύσεων, όχι δηλαδή αποικιοκρατικών (και που πρέπει οπωσδήποτε να υπάρξουν τέτοιες). Πρώτη επομένως προτεραιότητα του διαμορφούμενου δίκαιου κράτους είναι να καταπατηθεί άμεσα το άβατο της ασυδοσίας του κραυγαλέου πλούτου και των «μαύρων-κρυφών-άνομων» εισοδημάτων περιλαμβανομένης και της εισφορο-φορο-διαφυγής (που πρέπει να αποσαφηνιστούν καθαρά, διάφανα και «με ονομετεπώνυμο»). Ας αφήσει η «Αριστερά» το όραμα της πλήρους ταξικής ανατροπής του κράτους να έρθει, όταν έρθει, σαν ώριμο φρούτο αργότερα μαζί με την εξουσία και τον σοσιαλισμό, αρκεί να πετύχει ώριμους στόχους και να μην χαϊδέψει αυτιά. Ούτως ή άλλως το εγχείρημα για ανακοπή της κατηφόρας και για αναδιανομή του πλούτου σε όφελος της κοινωνίας είναι από μόνο του ταξικό, θέλουμε δεν θέλουμε...
Να σημειωθεί καθαρά και σε κάθε τόνο ότι και οι τέσσερεις στόχοι «πηγαίνουν πακέτο» που πολύ απλά σημαίνει ότι οποιαδήποτε πρόταση διεξόδου και ανατροπής, για να είναι ολοκληρωμένη, θα πρέπει να είναι τετραδιάστατη, αν όχι πολυδιάστατη, αν λάβουμε υπ’ όψη και τις παράπλευρες επιδιώξεις. Επιπλέον αυτό σημαίνει ότι η οποιαδήποτε πολιτική δύναμη που θα ήθελε να δράσει «αντιμνημονιακά» είναι εκ των πραγμάτων υποχρεωμένη να αντιπαρατεθεί και να προτείνει σε όλες τις διαστάσεις, ακόμα και αν «ήθελε», υποθετικά, να σταθεί μόνο σε μια.
τα διλλήματα, οι κόκκινες γραμμές
και οι παγίδες
μερικά κρίσιμα ερωτήματα για τους
«εντός των τειχών»
Ποιοί
συμμετέχουν; Πως συμμετέχουν;
Το ζητούμενο σήμερα είναι η δημιουργία ενός αντίπαλου
πλειοψηφικού δέους απέναντι στη μνημονιακή μειοψηφία που θα βάζει προοπτικές ανατροπής
και ανασυγκρότησης αλλά θα έχει και στόχους «εφήμερους», όπως εκλογικούς, για
την είσπραξη και διατήρηση της λαϊκής εντολής (η συστημική
ψυχολογική-εκβιαστική πίεση στο εκλογικό σώμα είναι γνωστό ότι αλλάζει εύκολα
τη συμπεριφορά του τελευταίου, ακριβώς λίγο πριν την κάλπη, βλέπε επόμενο
κεφάλαιο). Ειλικρίνεια απέναντι στο λαό
που ελπίζει σήμερα στην «Αριστερά», σημαίνει ότι τον κοιτάζεις στα
μάτια, του σφίγγεις τα χέρια και δίνετε μια συνυπόσχεση για δυο απλά
πράγματα: 1) απαξιώνουμε τα
μνημόνια, τους εφευρέτες τους, τους εκτελεστές τους, τους εραστές τους, το
σάπιο κράτος τους και τα καταστροφικά τους σχέδια για το μέλλον. Δεν αναγνωρίζουμε καμία υποκριτική συγγνώμη
τους και καμία καλή τους πρόθεση, άρα όχι μόνο αποκλείουμε οποιαδήποτε
συνεργασία αλλά ούτε καν συζήτηση μαζί τους, με όποιο προσωπείο και αν
εμφανιστούν 2) καταστρώνουμε ένα
σχέδιο που θα δίνει μια ζωντανή και χειροπιαστή προοπτική τώρα και στο άμεσο
μέλλον. Βάση για το σχέδιο αυτό θα
μπορούσαν ενδεικτικά να είναι οι «κρίσιμοι στόχοι και προτεραιότητες» που
παρουσιάστηκαν προηγούμενα, χωρίς καμία δογματική προσήλωση σ’ αυτά. Τα πάντα συζητούνται στη βάση ενός πρακτικά
βιώσιμου σχεδίου στη λογική της βαθμιαίας υλοποίησης μικρών ή μεγάλων στόχων
από θέση όμως ευθύνης και όχι από θέση θεατή-κομπάρσου. Κάθε στόχος που πετυχαίνει θα δημιουργεί
καλύτερες συνθήκες για τους επόμενους, για ένα δάσος αλλαγών που θα μεταβάλλουν
διαρκώς και σταδιακά το τοπίο στην κοινωνία και στη χώρα. Οι πειρασμοί των εύκολων-μαγικών λύσεων και του
«όλα ή τίποτα» θα πρέπει να θεωρούνται ξένα σε αυτή την προσπάθεια. Παράλληλα υπογραμμίζουμε το αυτονόητο ότι κανένας
μας δεν παραιτείται οριστικά από τις οραματικές ή ιδεολογικές του ανησυχίες και
προβληματισμούς, αλλά τις «ζυμώνουμε» μέσα στη συνυπόσχεση και τις «βάζουμε στο
τραπέζι» έχοντας αυτογνωσία για την επικαιρότητά τους σύμφωνα με την πρόοδο του
σχεδίου, τους συσχετισμούς δυνάμεων και την κοινωνική ωριμότητα. Αυτός είναι ο έντιμος και ειλικρινής
τρόπος για να πάρει σάρκα και οστά ο συνασπισμός της «Αριστερής» πλειοψηφικής
θετικής διεξόδου που, που αν και στην αρχή θα λειτουργεί σαν σανίδα σωτηρίας
της κοινωνίας, θα έχει εχέγγυα να εξελιχτεί στο μέλλον σε μια συνολικά
ανατρεπτική δημοκρατική δύναμη. Πολλές
τίμιες αλλά «κουτσουρεμένες» φωνές που σηκώνουν σήμερα κύρια την πατριωτικο-εθνική
πλευρά της υπόθεσης είναι εν δυνάμει σύμμαχοι της «Αριστεράς» γιατί είναι
σχετικά εύκολο να πειστούν, μέσα και από τη δυναμική του κινήματος, ότι το
εγχείρημα είναι σήμερα αναγκαστικά πολυδιάστατο όπως αναφέρθηκε στα
προηγούμενα.
Ποιος θα
στηρίξει το εγχείρημα;
Με μερικές μόνο λέξεις θα απαντούσαμε: τα κοινωνικά και λαϊκά κινήματα συλλογικά
και ο συν-υπεύθυνος πολίτης ατομικά.
Αν δοθεί μια καθαρή λαϊκή εντολή στην «Αριστερά» για ανάληψη ευθυνών και
σε κυβερνητικό επίπεδο, αυτό κατ’ αρχήν από μόνο του θα σημαίνει μια πολιτική ωριμότητα,
συλλογική και ατομική, αρκετή για τη «μαγιά» του εγχειρήματος. Αλλά αυτό δεν αρκεί. Οι απαιτήσεις των πολιτών και της κοινωνίας
για διεύρυνση (ή αν χρειαστεί -τακτικά- ακόμα και για συρρίκνωση) των
μεταρρυθμίσεων -που πάντα θα καταγράφονται μέσα από αδιάβλητες δημοκρατικές
διαδικασίες και που θα αντανακλούν τις διαθέσεις και τους συσχετισμούς- θα
είναι και το κριτήριο για τις περισσότερες κρίσιμες αποφάσεις. Ο ρόλος του συν-υπέυθυνου πολίτη θα πρέπει να
είναι καταλυτικός και καινοτόμος. Η
κυβερνητική-εξουσιαστική «Αριστερά» θα πρέπει να διευκολύνει με κάθε τρόπο την αποστροφή
στην απάθεια, τον ωχαδερφισμό, το χάιδεμα των αυτιών και κυρίως το βόλεμα
-κύριο γνώρισμα του διεφθαρμένου παλιού συστήματος διακυβέρνησης- με κινήσεις
ενεργοποίησης του πολίτη και της κοινωνίας που δεν μπορεί να είναι άλλες από
τίμια ενημέρωση, διαφάνεια και κίνητρα συμμετοχής σε αποφάσεις. Σε αντίθεση με το φαύλο παλιό σύστημα
διακυβέρνησης, η κυβερνητική-εξουσιαστική «Αριστερά» θα πρέπει να αισθάνεται σύμμαχο
τον ενεργό πολίτη και τη δραστήρια κοινωνία γιατί δεν θάχει να φοβηθεί
τίποτα από τη συμμετοχή τους. Από τη συμμετοχική
δημοκρατία λοιπόν θα προέρχεται η βασική στήριξη της προσπάθειας, όπου ο
πολίτης δεν θα αρκείται μόνο στο ρόλου του υπεύθυνου αλλά και του συν-υπεύθυνου.
Θα
καταργηθούν νόμοι; Θα γίνει διαχείριση του
σημερινού κράτους;
Σαν γενική αρχή ο βαθμός της συνέχειας του παλιού-μνημονιακού-φαύλου
κράτους θα εξαρτηθεί σε πρώτη φάση από τις ανάγκες για αλλαγές στη στελέχωση
και τη νομοθεσία ώστε να συνάδει με τους στόχους της αξιοκρατίας, της
διαφάνειας και της αποτελεσματικότητας της νέας διακυβέρνησης. Ειδικά για τους κραυγαλέα αντικοινωνικούς,
χαριστικούς και «παράνομους» νόμους που θεσπίστηκαν για να στηθεί το
μνημονιακό καθεστώς δεν χωρά καμία αμφιβολία ότι η ίδια η αποκατάσταση της
νομιμότητας στην κοινωνία και στην κοινωνική συνείδηση επιβάλλει την ακύρωσή
τους. Αυτό γιατί, οι υπογραφές που
μπήκαν ερήμην της λαϊκής εντολής δεσμεύουν μόνο όσους τις έβαλαν και κανέναν
άλλο, και δεν μπορούν να αποτελούν δημόσια και λαϊκή δέσμευση με κανένα
τρόπο. Κανένας συμβιβασμός με το δόγμα «Dura
lex sed lex» δεν μπορεί να χωρέσει σε κράτος κοινωνικού δικαίου. Η συνέχεια του σημερινού φαύλου κράτους
θα πρέπει να σπάσει και για το λόγο ότι θα πρέπει να σπάσουν τα στεγανά που διατηρούν
καθεστώς ατιμωρησίας στους υπεύθυνους της σύγχρονης ελληνικής τραγωδίας. Σύμφωνα με όσα αναφέρθηκαν σε όλα τα
προηγούμενα, η διαχείριση του παλιού αστικού κράτους στο χρόνο που αυτό θα
αλλάζει και θα κοινωνικοποιείται, θα είναι αναγκαστικά συγκρουσιακή
γιατί κανένας από τους πρώην προνομιακούς εταίρους του δεν είναι τόσο αφελής
για να παραιτηθεί εύκολα από τα πολλά προνόμια που είχε ώστε να τα παραδόσει αμαχητί
στην κοινωνία. Η νέα διακυβέρνηση μαζί με το κοινωνικό
κίνημα και τους συν-υπεύθυνους πολίτες θα εξαντλήσουν κάθε δημοκρατικό μέσο
ώστε αυτή η κοινωνικά δίκαιη εξέλιξη να γίνει με διάλογο, πειθώ και άμεση
συμμετοχή. Κανένας δίκαιος δεν
πρέπει να αδικηθεί, στο όνομα οποιουδήποτε ρεβανσισμού, από τις αλλαγές του
κράτους -η ιστορία διδάσκει πολλά αντίθετα παραδείγματα. Ο δρόμος σε καμία περίπτωση δεν θα είναι
ευθύς και ευκολοδιάβατος και η κοινωνική αλληλεγγύη θα πρέπει να είναι όχι μόνο
δεδομένη, αλλά και να δυναμώνει διαρκώς.
Στην πραγματικότητα θα είναι μια διαρκής αλληλουχία από νίκες και
ήττες που θα καθορίζουν νέες πλειοψηφικές τακτικές αλλά και θα ξεκαθαρίζουν
διαρκώς και το τοπίο -«το πεδίο της μάχης».
Από τα παραπάνω φαίνεται ξεκάθαρα ότι το όλο εγχείρημα δεν θα έχει
καμία σχέση με τις κλασικές προσεγγίσεις της σοσιαλδημοκρατίας που έχει ξοφλήσει οριστικά -και κυρίως προδοτικά-
για την κοινωνία.
Τι είδους
ανάπτυξη;
Άσχετα με την κακοποίηση που έχει υποστεί η ουσία
του όρου «Βιώσιμη Ανάπτυξη» από τους εκμεταλλευτές, τους κερδοσκόπους και τους
πολιτικάντηδες -ιδιαίτερα στην Ελλάδα- η «Αριστερά» οφείλει να υιοθετήσει
πρακτικά και ουσιαστικά τον όρο αυτό στην προσπάθειά της για παραγωγική
ανασυγκρότηση της χώρας. Και η ουσία δεν
είναι άλλη από «την ανάπτυξη που καλύπτει τις ανάγκες του παρόντος χωρίς να
θέτει σε κίνδυνο τη δυνατότητα των μελλοντικών γενεών να καλύψουν τις δικές
τους ανάγκες» όπου οι τρεις συνιστώσες του όρου -οικονομική, κοινωνική και
περιβαλλοντική- θα απαιτήσουν ισόρροπη πολιτική συνεκτίμηση. Από μόνος του ο όρος αποκλείει κάθε τύπου
αποικιακή εκμετάλλευση δημόσιας περιουσίας και πλουτοπαραγωγικών πηγών. Ο πρωτογενής τομέας, οι νέες τεχνολογίες, η
ενέργεια και το περιβάλλον, η (παραδοσιακή και σύγχρονη) μεταποίηση και οι
ποιοτικές υπηρεσίες θα πρέπει να είναι οι στοχευμένες δραστηριότητες σε νέα
όμως βάση ανταγωνιστικότητας όπου τον καθοριστικό ρόλο θα τον παίξει η εισαγωγή
καινοτομίας και οι υποδομές. Ο δημόσιος
τομέας -κάτω από ουσιαστικό κοινωνικό και λαϊκό έλεγχο- θα πρέπει να αναλάβει
τους στρατηγικούς τομείς με ισορροπία ανάμεσα στην κοινωνικότητα και την
επιχειρηματικότητα-παραγωγικότητα (αυτό μπορεί να το είπαν πολλοί μέχρι
τώρα αλλά στο τέλος διάλεξαν μόνο το δεύτερο και μάλιστα στην πιο φαύλη εκδοχή
του: τον κρατισμό και τη διαπλοκή). Ο κοινωνικοποιημένος τραπεζικός τομέας πρέπει
να παίξει καθοριστικό ρόλο στη στήριξη της προσπάθειας αυτής.
Θα
υπάρχει καπιταλιστική ιδιοκτησία;
Το δίλλημα αυτό, όσο είναι ουσιαστικό για τη
σοσιαλιστική προοπτική, για σήμερα είναι άκαιρο (και ως ένα βαθμό παραπλανητικό). Οι λόγοι είναι οι εξής: Πρέπει κατ’ αρχήν να οριστεί τι είναι σήμερα καπιταλιστική
ιδιοκτησία, πόσο μεγάλη, πόσο μικρή, πόσο ασύδοτη, πόσο νόμιμη σύμφωνα με τους
κανόνες που θα θέσει η νέα διακυβέρνηση.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα μπει
μαχαίρι στην ασυδοσία και στην ευνοϊκή σκανδαλώδη μεταχείριση που γίνεται σήμερα
-με κανόνες αδιαφάνειας και διαπλοκής- στη μεγάλη καπιταλιστική ιδιοκτησία,
ώστε ένα σημαντικό μέρος της «οικονομικής πίτας» να διαχέεται στην
κοινωνία. Η συνέχεια θα δοθεί ανάλογα με
τους εγχώριους και διεθνείς συσχετισμούς όπως αναφέρθηκε στο
κεφάλαιο «κρίσιμοι στόχοι και προτεραιότητες».
Όσο θα επικρατεί παγκόσμια ο καπιταλισμός, ναι θα υπάρχει και
στην Ελλάδα καπιταλιστική ιδιοκτησία -στον ένα ή στον άλλο βαθμό (τουλάχιστον
σύμφωνα με τον κλασικό ορισμό που χρήζει επανακαθορισμού), της οποίας το
μέγεθος και η ισχύς μπορεί να καθοριστεί με γνώμονα το λαϊκό, κοινωνικό και
εθνικό συμφέρον. Σίγουρα η νέα
προσπάθεια θα είναι μια de facto και de jure αμφισβήτηση της
νεοφιλελεύθερης άγριας εκδοχής του καπιταλισμού. Για αρχή είναι σημαντικό αλλά το πλειοψηφικό
λαϊκό και κοινωνικό κίνημα θα δώσει τη συνέχεια και de facto και de jure.
Με ποιο
νόμισμα;
Το δίλημμα της παραμονής ή όχι στο ευρώ έχει σίγουρα
σοβαρή πολιτική βάση για διερεύνηση και αποφάσεις για το μέλλον -πιο πιθανά και
στο εγγύς. Κανένα νόμισμα δε μπορεί να
είναι ταμπού στην άσκηση δημοσιονομικής και αναπτυξιακής πολιτικής αλλά
αντίθετα εργαλείο. Η στάση απέναντι στο
ευρώ -με την τροπή που έδωσαν οι βασικοί διαχειριστές του- δεν είναι πλέον
υπόθεση μόνο ελληνική αλλά παγκόσμια και μπορεί
να αποτελέσει ισχυρό διαπραγματευτικό όπλο (ακόμα και με την έννοια του
κρυφού χαρτιού) στα χέρια μιας ανατρεπτικής πατριωτικής διακυβέρνησης με
διαφορετικούς ταξικούς προσανατολισμούς.
Η παραμονή ή όχι στο νόμισμα αυτό είναι από όλες τις απόψεις υπόθεση
δική μας και κανενός άλλου. Οι
όποιοι χειρισμοί όμως απαιτούν τέτοιες πρακτικές ώστε οι όποιες παρενέργειες να
είναι πρόσκαιρες και αναστρέψιμες και οι όποιες κινήσεις στη δεδομένη χρονική
συγκυρία να οφελήσουν μακροπρόθεσμα το λαό και τη χώρα. Το να τεθεί αυτή τη χρονική στιγμή από την
«Αριστερά» το θέμα ανοιχτά και επί τάπητος είναι κίνηση άκαιρη που μπορεί να
αποδειχτεί επωφελής μόνο για τους «έχοντες και κατέχοντες» (ευρώ) και όχι για
την πλειοψηφία του λαού που δεν κατέχει.
Με ποιο
διεθνή προσανατολισμό;
Το
πρώτο ζητούμενο είναι η άσκηση πολυδιάστατης και μάχιμης εξωτερικής πολιτικής
με βάση τις δίκαιες αξιώσεις που έχουμε και τα συγκριτικά γεωπολιτικά
πλεονεκτήματα που διαθέτουμε, σαν χώρα.
Αν τηρηθεί αυτή η αρχή, τότε τίποτα δεν μπορεί να είναι απεριόριστα δεσμευτικό
σε όποιον διεθνή οργανισμό και να έχουμε ένταξη. Το «δούναι» που ίσχυε μέχρι τώρα από τον
υποτελή δικομματισμό θα πρέπει να μετουσιωθεί σε ένα αξιοπρεπές «δούναι και
λαβείν» (όπως κάνουν όλες οι χώρες που δεν είναι προτεκτοράτα) που θα επιτρέψει
να ανακτηθεί η καταρρακωμένη εθνική κυριαρχία.
Η όποια εκχώρηση δεν μπορεί παρά να γίνεται στη βάση -διορατικής- αμοιβαιότητας
όπου ό,τι παραχωρείται, θα αναπληρώνεται με τον ίδιο ή άλλο τρόπο. Η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδία -ενδεικτικά- θα
πρέπει να έχουν αναβαθμισμένο ρόλο στο «δούναι και λαβείν» μαζί με τους παραδοσιακούς
«εταίρους». Η στάση αυτή θα καθορίσει
και τη στάση απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση που με κανένα τρόπο δεν εκπληρώνει
σήμερα τις προσδοκίες μας σαν κυρίαρχης χώρας -κύρια με την έννοια της
αλληλεγγύης- που έχει μετατραπεί σε δυναστεία του κυρίαρχου νεοφιλελεύθερου
μπλοκ εξουσίας. Η παραμονή ή όχι στην ΕΕ
δεν είναι σε καμιά περίπτωση ταμπού αλλά θα εξαρτηθεί από τους συσχετισμούς των
δυνάμεων -όπου και η ευρωπαϊκή αριστερά θα παίξει το ρόλο της- και κατά πόσο
-με αυτούς τους συσχετισμούς- θα μπορέσει η ΕΕ να ανταποκριθεί στο ρόλο ενός
αλληλέγγυου οργανισμού στη βάση της ισοτιμίας.
Για παράδειγμα, η απαίτηση των αποζημιώσεων από τη Γερμανία -που το
παίζει σήμερα και το μεγάλο αφεντικό στην ΕΕ- είναι ένα λαμπρό πεδίο όπου
μπορεί να δοκιμαστεί η αλληλεγγύη και η ισοτιμία. Ή ακόμα η μάχιμη διεκδίκηση των όρων που θα
διέπουν την αναπτυξιακή προσπάθεια της χώρας κάτω από τις ιδιαίτερες συνθήκες
της, ώστε να μην είναι απλά το συμπλήρωμα του «βιομηχανικού βορρά» (π.χ.
αγροτική πολιτική, πολιτική ενέργειας κλπ).
Το δια
ταύτα στην κάλπη
Τα
βαρόμετρα και οι συναγερμοί της «Αριστεράς»
Σήμερα
η «Αριστερά» έχει στη διάθεσή της ένα βαρόμετρο για να κρίνει την
αποτελεσματικότητα των επιλογών της -και στην αντιπαράθεση και στις προτάσεις. Ο λαός το λέει απλά: «πες μου το φίλο σου (ή τον εχθρό σου) να σου
πω ποιος είσαι». Αυτό που θέλει να
πετύχει ο Μνημονιακός Συνασπισμός (ΜΣ) ΠΑΣΟΚ-ΝΔ στις επερχόμενες εκλογές είναι η
πάση θυσία κοινοβουλευτική αυτοδυναμία του -με ή χωρίς εφεδρείες- για να
ολοκληρώσει το καταστροφικό έργο που άρχισε το ΠΑΣΟΚ. Ο ΜΣ θα προσπαθήσει φυσικά να συγκαλυφθεί και
με μερικές κοκορομαχίες πολιτικής αγυρτείας ανάμεσα σε Βενιζέλο-Σαμαρά (γνωστά
πράγματα). Όμως το βαρύ πυροβολικό του θα
είναι τα κάλπικα και τρομοκρατικά διλήμματα στο λαό και η λάσπη του προς
την «Αριστερά». Τα διλήμματα με τα οποία
ο ΜΣ θα απευθυνθεί στο λαό και η ποσότητα της λάσπης που θα ρίξει στην
«Αριστερά» (αυτή θα είναι η δουλειά του από δω και πέρα) θα δείξουν (ήδη δείχνουν) πόσο καλά κάνει τη
δουλειά της η «Αριστερά» ή αλλιώς πόσο «επικίνδυνη» γίνεται για τους
στόχους του ΜΣ. Δεν θα λείψουν φυσικά ούτε
η απάθεια προς ένα τμήμα της «Αριστεράς» που θα το τιμούν για τη «σταθερότητα
και την καθαρότητά του», ούτε ακόμα και τα χάδια και οι χαριεντισμοί σε κάποιο
άλλο, που όσο περισσότερα γίνονται τόσο το αλάνθαστο κριτήριο θα χτυπάει
συναγερμό: «Ακίνδυνη Αριστερά». Καμία ανατρεπτική κοσμοθεωρία για το μέλλον
δεν θα ενοχλήσει το ΜΣ όσο θα τον ενοχλήσει μια ανατρεπτική πολιτική για το
σήμερα που παράλληλα θα στοχεύει σε διαχείριση εναλλακτικής εξουσίας και που θα
κάνει το ΜΣ να νιώθει ότι χάνει το έδαφος, δηλαδή ψηφοφόρους και άρα δυνατότητα
να εξουσιάζει. Όσο περισσότερο η
«Αριστερά» θα κατεβαίνει από την εξέδρα στο γήπεδο τόσο περισσότεροι θα
γίνονται οι εκβιασμοί και η λάσπη. Εκεί
θα στοχεύσει ο ΜΣ: στους εν δυνάμει
ψηφοφόρους της «Αριστεράς».
Το εκβιαστικό
δίλημμα και τα προεκλογικά ταξίματα της «Δεξιάς»
Το
βασικό εκβιαστικό δίλημμα με το οποίο ο ΜΣ θα επιχειρήσει να υφαρπάσει την ψήφο
της «Αριστεράς» στις επερχόμενες εκλογές θα είναι τουλάχιστον: «ή εμείς ή το
χάος». Τουλάχιστον, γιατί όσο πιο
«επικίνδυνη» θα γίνεται η «Αριστερά», τόσο θα βλέπουμε διλήμματα «σημεία και
τέρατα» (ακόμα και ότι με την «Αριστερά» το παιδί θα στερηθεί το γάλα του ή
η γυναίκα το καλσόν της ή τα ψάρια τη θάλασσα ...). Δεν το κρύβουν καθόλου άλλωστε: το «χάος» είναι η «Αριστερά», η «σταθερότητα»
είναι «αυτοί», αναγνωρίζοντας τουλάχιστον το φόντο των εκλογών σε Αριστερά-Δεξιά. Το τρομοκρατικό αυτό δίλημμα δείχνει από μόνο
του πανικό. Μπορεί το δίλημμα να καταγγελθεί
-επιεικώς- σαν πολιτική αλητεία αλλά αυτό δεν αρκεί και για να καταρριφθεί
και να αποδεσμεύσει από τον εκβιαστικό εναγκαλισμό τους αναποφάσιστους -ακόμα
και υποψιασμένους- ψηφοφόρους. Το
δίλημμα αυτό αν ερμηνευτεί σωστά (η «Δεξιά» ποτέ δεν πρόκειται να το πει έτσι) σημαίνει
«ή μνημόνια ή εξαθλίωση». Το «Δεξιό»
μνημονιακό στρατόπεδο προσπαθεί με τον τρόπο αυτό αφενός να διαφυλάξει τα
μνημόνια και το χρέος σαν εργαλεία για να γδάρει την κοινωνία ζωντανή
και αφετέρου να εκβιάσει ότι χωρίς αυτά θα συμβεί δήθεν η εξαθλίωσή της. Απ’ τη μια μεριά θα ξεχειλίζουν τα ψέματα από
τα μπατζάκια της «Δεξιάς» και από την άλλη αυτή θα δείχνει -σαν μαντρόσκυλο των
μνημονίων και του χρέους- τα δόντια της στην «Αριστερά». Αυτό θα είναι το προεκλογικό μοτίβο.
Το εκβιαστικό δίλημμα μπορεί να αντιστραφεί και να γίνει μπούμεραγκ προς τη «Δεξιά» μόνο στη βάση ότι: «με ισχύ των μνημονίων και με διατήρηση του δημόσιου χρέους: δεν υπάρχουν άλλες επιλογές εκτός από διαρκή λιτότητα, συνέχιση της κοινωνικής εξαθλίωσης και υπανάπτυξη ή αλλιώς, οποιοδήποτε νέο μέτρο παρθεί από όποιον και να ασκήσει διακυβέρνηση θα είναι αναγκαστικά μονοδρομημένο σε αυτή την κατεύθυνση». Εναλλακτική διακυβέρνηση μπορεί να ασκηθεί μόνο με αποδέσμευση από τα μνημόνια και από το μεγαλύτερο μέρος του χρέους, που γι’ αυτό το λόγο τα μνημόνια και το χρέος γίνονται κεντρικό πολιτικό ζήτημα -μέσα από το οποίο θα αναδειχτούν αναγκαστικά και τα υπόλοιπα ζητήματα. Η μνημονιακή «Δεξιά» θα τάξει παραπλανητικά -ακόμα και «λαγούς με πετραχήλια»- προεκλογικά. Η «Αριστερά» πρέπει να φωνάξει δυνατά: «Με τα μνημόνια και το χρέος δεν μπορείς να δίνεις, αλλά μόνο να παίρνεις από την κοινωνία! Όποια υπόσχεση και να δώσετε -με τα μνημόνια σε ισχύ- είναι λόγια του αέρα, ψεύτικα και κάλπικα! ».
Ο ΜΣ είναι περισσότερο από βέβαιο ότι θα βάλει πλάι στο δίλημμα «σταθερότητα ή χάος» και την προέκταση «ευρώ ή δραχμή». Όπως ειπώθηκε παραπάνω, μπορεί το τελευταίο να έχει πολιτική βάση για σοβαρή διερεύνηση και αποφάσεις αλλά τη στιγμή αυτή είναι άκαιρο δίνοντας επιπλέον τροφή για σπέκουλα και εκβιασμούς από το μνημονιακό στρατόπεδο. Εκτός από τους έλληνες υπάρχουν φυσικά και οι γερμανοί ψηφοφόροι. Και εκεί άρχισε να αθροίζεται ο ελληνικός «μπαμπούλας»: 40% τουλάχιστον οι τρομοκράτες στην Ελλάδα προειδοποιεί η Bild τους γερμανούς (που να έκανε και πολλαπλασιασμό!). Η «Αριστερά» οφείλει να απαντήσει στην τρομοκρατία των τρομοκρατών, με τρομοκρατία: «ή μνημόνια και χρέος ή κοινωνία ζωντανή», «ή Αριστερά ή Δεξιά».
Το εκβιαστικό δίλημμα μπορεί να αντιστραφεί και να γίνει μπούμεραγκ προς τη «Δεξιά» μόνο στη βάση ότι: «με ισχύ των μνημονίων και με διατήρηση του δημόσιου χρέους: δεν υπάρχουν άλλες επιλογές εκτός από διαρκή λιτότητα, συνέχιση της κοινωνικής εξαθλίωσης και υπανάπτυξη ή αλλιώς, οποιοδήποτε νέο μέτρο παρθεί από όποιον και να ασκήσει διακυβέρνηση θα είναι αναγκαστικά μονοδρομημένο σε αυτή την κατεύθυνση». Εναλλακτική διακυβέρνηση μπορεί να ασκηθεί μόνο με αποδέσμευση από τα μνημόνια και από το μεγαλύτερο μέρος του χρέους, που γι’ αυτό το λόγο τα μνημόνια και το χρέος γίνονται κεντρικό πολιτικό ζήτημα -μέσα από το οποίο θα αναδειχτούν αναγκαστικά και τα υπόλοιπα ζητήματα. Η μνημονιακή «Δεξιά» θα τάξει παραπλανητικά -ακόμα και «λαγούς με πετραχήλια»- προεκλογικά. Η «Αριστερά» πρέπει να φωνάξει δυνατά: «Με τα μνημόνια και το χρέος δεν μπορείς να δίνεις, αλλά μόνο να παίρνεις από την κοινωνία! Όποια υπόσχεση και να δώσετε -με τα μνημόνια σε ισχύ- είναι λόγια του αέρα, ψεύτικα και κάλπικα! ».
Ο ΜΣ είναι περισσότερο από βέβαιο ότι θα βάλει πλάι στο δίλημμα «σταθερότητα ή χάος» και την προέκταση «ευρώ ή δραχμή». Όπως ειπώθηκε παραπάνω, μπορεί το τελευταίο να έχει πολιτική βάση για σοβαρή διερεύνηση και αποφάσεις αλλά τη στιγμή αυτή είναι άκαιρο δίνοντας επιπλέον τροφή για σπέκουλα και εκβιασμούς από το μνημονιακό στρατόπεδο. Εκτός από τους έλληνες υπάρχουν φυσικά και οι γερμανοί ψηφοφόροι. Και εκεί άρχισε να αθροίζεται ο ελληνικός «μπαμπούλας»: 40% τουλάχιστον οι τρομοκράτες στην Ελλάδα προειδοποιεί η Bild τους γερμανούς (που να έκανε και πολλαπλασιασμό!). Η «Αριστερά» οφείλει να απαντήσει στην τρομοκρατία των τρομοκρατών, με τρομοκρατία: «ή μνημόνια και χρέος ή κοινωνία ζωντανή», «ή Αριστερά ή Δεξιά».
Το
εκλογικό δίλημμα ΓΙΑ την «Αριστερά»:
Θα αφήσει
η «Αριστερά» τους υποψήφιους ψηφοφόρους της βορά στο δίλημμα της «Δεξιάς»: «Σταθερότητα ή Χάος» / «Μνημόνια ή Εξαθλίωση» /
«Ευρώ ή Δραχμή»; Θα τους αφήσει, για μια
ακόμα φορά, αβοήθητους μπροστά στην κάλπη για να συνεχίσουν οι «άλλοι»
«αυτοδύναμα» το «έργο» τους; Ή θα τους
βοηθήσει να δρομολογήσουν μαζί τις εξελίξεις;
î Η πολιτική αυτοχειρία του
συναγωνιστή Δημήτρη Χριστούλα στο Σύνταγμα δεν ήταν μόνο πράξη καταγγελίας αλλά και κραυγή αγωνίας προς τη
«Αριστερά»: ΔΩΣΕ ΕΛΠΙΔΑ!
Η «Αριστερά» αν έψαχνε λίγο παραπάνω τις σκέψεις που
κυριαρχούν μέσα στους ψηφοφόρους της (σε όλο το φάσμα της, ακόμα και στους
«δαγκωτούς») θα διαπίστωνε ότι πολλοί από αυτούς, αν όχι οι περισσότεροι,
πιστεύουν ότι «τα πράγματα θα κυλήσουν όπως έχουν, όπως και να ψηφίσει ο
κόσμος», ότι «θα πάρουν νέα μέτρα τον Ιούνιο», ότι «μετά τις εκλογές θα είναι το
ίδιο σκῶρ», ότι «ο Σαμαράς έχει πάρει από την τρόικα το χρίσμα και θα κυβερνήσει»,
ότι «θα ανεβάσουν το πετρέλαιο θέρμανσης στα ύψη» κ.ο.κ. (να φανταστούμε τι
σκέψεις γίνονται έξω από τον κόσμο της «Αριστεράς» στη μεγάλη δεξαμενή των
μετέωρων ψηφοφόρων). Ποιός άραγε θα
πάρει τα νέα μέτρα τον Ιούνιο ή θα ανεβάσει το πετρέλαιο (μετά από εκλογές) αν οι
«άλλοι» είναι μειοψηφία και η πλειοψηφία δεν θέλει νέα μέτρα;;;; Ποιός και γιατί οέο;;;; Μα φυσικά το κόμμα των μνημονίων με τις παραφυάδες
του, αφού αυτό «έχει σήμερα το γενικό πρόσταγμα από περίεργα και σκοτεινά
κέντρα με δύναμη και δυνατότητα επιβολής».
Σε ποιον άραγε θα στηριχτεί η «Αριστερά»; Μήπως σε απρόθυμους ψηφοφόρους που δεν
περιμένουν διέξοδο ούτε καν απ’ την ίδια;
Έχει διαποτίσει την κοινωνία το αναπόδραστο ή ότι «τα πράγματα είναι
δρομολογημένα» ή ακόμα ότι «το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο» -ακόμα και τον κόσμο
της «Αριστεράς», και αυτό κυρίως με ευθύνη της «Αριστεράς». Αυτή η τροχοπέδη, ένδειξη αδυναμίας για
πρωτοβουλίες διεξόδου και ελπίδας, είναι το τραγικότερο που θα μπορούσε να
συμβεί σε μια (έστω και δημοσκοπικά) πλειοψηφούσα «Αριστερά» (εκτός και εάν η
πλειοψηφία είναι προβοκάτσια σκοτεινών κύκλων που θέλουν να βάλουν την
«Αριστερά» σε ευθύνες -παρά τη θέλησή της).
Οι πολίτες μπουχτισμένοι από αντιπολιτευτικά λόγια, πάλη, αντίσταση στα
μέτρα, αποθαρρύνονται. Αν συνεχίσει η
κατάσταση έτσι θα αποκαρδιωθούν ακόμα περισσότερο. Θέλουν να δουν το φως που θα ανάψει η
«Αριστερά» στην άλλη άκρη του τούνελ. Η «Αριστερά» για να καταρρίψει το μνημονιακό
δίλημμα και να αναστρέψει το κλίμα της απαισιοδοξίας στο λαό και στους
ψηφοφόρους της πρέπει να αντιτάξει με ειλικρίνεια και χωρίς μασημένα λόγια το
δικό της θετικό δίλημμα, το δίλημμα που δεν μπορεί παρά να περιέχει το υπ’
αριθμόν ένα ζητούμενο της κοινωνίας: την
αξιοπρέπεια που πάντα ζητούσε και τώρα κινδυνεύει
να τη χάσει ολοκληρωτικά και αμετάκλητα καθώς και τα εργαλεία που θα
οδηγήσουν στο ζητούμενο αυτό.
Το εκλογικό πρόσταγμα-δίλημμα ΑΠΟ την «Αριστερά»:
Το εκλογικό πρόσταγμα-δίλημμα ΑΠΟ την «Αριστερά»:
Είναι η ώρα της «Αριστεράς»! Ανατροπή με Αλληλεγγύη! Αποδέσμευση από Χρέος
και Μνημόνια για Βιώσιμη Ανάπτυξη και Αξιοπρέπεια! Καμια Πολιτική Σταθερότητα χωρίς Κοινωνική Σταθερότητα!
Το δίλημμα κυματοθραύστης των
εκβιασμών από τους αγύρτες του «Δεξιού» Μνημονιακού Συνασπισμού ΠΑΣΟΚ-ΝΔ δεν
μπορεί να είναι άλλο από: «ή με τη
Αριστερά για αξιοπρέπεια ή με τη Δεξιά για νέα μέτρα, νέα μνημόνια, νέα απάτη, περισσότερη
εξαθλίωση». Η «Αριστερά» πρέπει όμως να
πείσει τους ψηφοφόρους ότι θέλει και ότι μπορεί να κάνει το δίλημμά της ΠΡΑΞΗ.
Η διαχείριση των μνημονίων και
του χρέους, θελητά ή αθέλητα, από πρόθεση ή όχι, είναι αδιέξοδη διαχείριση
κοινωνικής μιζέριας. Στο ίδιο αποτέλεσμα
οδηγεί και η μόνο ρητορική και αντιστασιακή καταγγελία τους. Η «Αριστερά» πρέπει να πείσει ότι θέλει και
μπορεί να διαχειριστεί αξιοπρέπεια και όχι εξαθλίωση, ξηλώνοντας τα μνημόνια
και στήνοντας κοινωνική εξουσία.
Η περίπτωση της Ισλανδίας πρέπει
να αποτελέσει σημαντικό επιχείρημα για την «Αριστερά» τουλάχιστον για το ό,τι
δεν υπάρχουν μονόδρομοι σε κοινωνίες που θέλουν, αρκεί να αναδείξουν πολιτικές
και πολιτικούς που θέλουν και μπορούν.
Οι ψηφοφόροι θα ταχτούν -και στην
κάλπη- με την «Αριστερά» μόνο αν τους πείσει ότι είναι η ίδια δύναμη ευθύνης
και ανατρεπτικής δημιουργίας, όχι μόνο αντίστασης και διαμαρτυρίας. Οι ψηφοφόροι θέλουν από την «Αριστερά» στις
εκλογές που έρχονται πρόγραμμα διακυβέρνησης και διαχείρισης εξουσίας με πειστήρια
για διέξοδο και εγγύηση για αξιοπρέπεια.
Οι ψηφοφόροι θέλουν να ακούσουν
από την «Αριστερά» τον πειστικό λόγο:
«Κύριοι μνημονιακοί, το καθεστώς σας, το καθεστώς του δικομματισμού, της
ρεμούλας, της υποτέλειας, της εξαθλίωσης και της υπανάπτυξης τα έφαγε τα ψωμιά
του. Κύριοι μνημονιακοί, το πάρτι σας
τελείωσε, ήρθε η ώρα να αποχωρήσετε, να παραδόσετε σε εμάς και να περάσετε απ’
το ταμείο για τα σπασμένα».
Πως θα
περάσει το θετικό πρόσταγμα-δίλημμα της «Αριστεράς» ώστε να διαποτίσει την
κοινωνία και να απασχολήσει τους ψηφοφόρους περισσότερο από το τρομοκρατικό δίλημμα
του Δεξιού Μνημονιακού Μετώπου;
Το πρώτο και καθοριστικό ράπισμα
των μνημονίων και της υποτέλειας θα είναι η αδυναμία της «Δεξιάς» να φέρει νέα
μνημόνια και πάρει νέα «μέτρα» μετά τις εκλογές, δηλαδή να μην μπορεί να
ασκήσει διακυβέρνηση. Στη συνέχεια, το
ξήλωμα του φαύλου κράτους της και η ανασυγκρότηση της κοινωνίας μπορούν να
συμβούν μόνο με μια πλειοψηφούσα εξουσιαστική «Αριστερά».
Το ξέρουν και οι λάσπες -πολύ περισσότερο οι
ψηφοφόροι: μόνη της καμία δύναμη της «Αριστεράς», με όσους συμμάχους και να προσελκύσει,
δεν μπορεί να ασκήσει διακυβέρνηση, πολύ περισσότερο εξουσία (στην περίπτωση
που φυσικά θα ήθελε να το κάνει). Ο
αυριανός ψηφοφόρος θα «σκεφτεί» (καλύτερα, θα του περάσουν απ’ το μυαλό -μεταξύ
ΜΜΕξαπάτησης και οικονομικού/κοινωνικού στρες) -πιεζόμενος και από το εκβιαστικό
δίλημμα των μνημονιακών- δυο-τρία απλά πράγματα: 1) αυτοί της «Αριστεράς» έχουν -ίσως- δίκαιο
για ό,τι συμβαίνει, αλλά γιατί να ψηφίσω μια
«Αριστερή» δύναμη που δεν έχει αρκετή δύναμη να κυβερνήσει; Εδώ μεταξύ τους δεν τα βρίσκουν, θα τα βρουν
σε κυβέρνηση; Μόνο με φωνές και ακτιβισμό
θα δω καλύτερες μέρες; 2) αυτοί της «Αριστεράς» ακόμα και αν (λέμε
τώρα) θα μπορούσαν μετά τις εκλογές να σχηματίσουν κυβέρνηση, με τι πρόγραμμα
και προτεραιότητες θα κυβερνούσαν; Μπας
και μπλέξω σε μεγαλύτερες περιπέτειες, όχι γιατί έχουν τέτοια πρόθεση, αλλά
είναι άπειροι και ερασιτέχνες (ίσως και ρομαντικοί) κυβερνήτες; 3) αυτοί της «Αριστεράς» δεν μου λένε
καθαρά αν «οι άνθρωποι των μνημονίων» κάνουν ό,τι κάνουν από καλή ή κακή πρόθεση. Κάποιοι λένε πως αφού οι υπογραφές μπήκαν, μας
δεσμεύουν όλους αναγκαστικά. Με
μπέρδεψαν! Μπας και αργότερα βρουν οι
θυσίες μου τόπο και καλυτερέψουν τα πράγματα;
Μήπως είναι πραγματικά «οι άνθρωποι των μνημονίων» έμπειροι ρεαλιστές,
μιας και συνεργάζονται κιόλας μεταξύ τους, και χρησιμοποιούν και τεχνοκράτες
που ξέρουν τα πράγματα;
Æ Για ένα «συνειδητό» «Αριστερό» τα παραπάνω ίσως να
φαίνονται αστείες σκέψεις, αλλά αυτή είναι δυστυχώς (άσχετο για γέλια ή για
κλάματα) η σημερινή «πολιτική» σκέψη της πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας (μόνο
εν μέρει αποδεκτή λόγω φόβου) για την οποία η «Αριστερά» όχι μόνο έχει ευθύνες,
αλλά σήμερα τη συντηρεί κιόλας με τη στάση της.
Ναι, η «Αριστερά» συντηρεί σήμερα με τον τρόπο της τη μειωμένη ευθύνη
και την «προβατοποίηση» της ελληνικής κοινωνίας γιατί αρνείται πεισματικά να
της δώσει, εκτός από χάρτινα οράματα, και χειροπιαστές προοπτικές. Γιατί η «Αριστερά» έχει εν πολλοίς αποκοπεί
από την κοινωνική πραγματικότητα και την ψυχολογία της κοινωνίας, βουτηγμένη περισσότερο
μέσα στο «δέον» παρά στο «πρακτέον», τρώγωντας έτσι κάθε φορά τις σάρκες της πριν
από την κάλπη και αφήνοντας τους ψηφοφόρους της να πέφτουν θύματα εκβιασμών και
μονόδρομων. Οι «άλλοι», οι μνημονιακοί,
κάνουν τη δουλειά τους, το θέμα είναι αν η «Αριστερά» κάνει τη δική της δουλειά
καλά.
Το
πρακτέον
Ü Συγκρότηση
συνασπισμού διακυβέρνησης με πυρήνα την «Αριστερά». Να
συγκροτηθεί ΑΜΕΣΑ από όσες πολιτικές δυνάμεις ή πρόσωπα θέλουν -και
μπορούν να διακρίνουν την αναγκαιότητα- στη βάση προγραμματικής διακήρυξης για
τους στόχους και τις επιδιώξεις του. Η ονομασία
του συνασπισμού διακυβέρνησης θα πρέπει να εκπέμπει προς τα έξω ακριβώς αυτούς
τους στόχους και τις επιδιώξεις. Στην
προγραμματική διακήρυξη θα πρέπει να γίνεται «επίθεση» διαλόγου και φιλίας προς
άλλες συμμαχικές δυνάμεις που θα μπορούσαν να συμμετάσχουν στο συνασπισμό αυτό (μετεκλογικά-μελλοντικά),
αλλά δεν συμμετέχουν τώρα για διάφορους λόγους. Να διευκρινίζεται σε κάθε περίπτωση ότι οι
στόχοι και οι επιδιώξεις αποτελούν εφαλτήριο για διάλογο και εμπλουτισμό και
όχι για σφετερισμό. Να διευκρινίζεται
καθαρά και ευδιάκριτα ότι ο αριστερός συνασπισμός διακυβέρνησης έχει αποκόψει
κάθε δίαυλο συνδιαλλαγής και επικοινωνίας με το μνημονιακό στρατόπεδο
καταγγέλοντάς το σαν επικίνδυνο για το λαό και δούρειο ίππο για τη χώρα. Ότι κηρύσσει ανένδοτο αγώνα με κάθε μέσο για
τη σωτηρία της χώρας και της κοινωνίας με την οριστική απαλλαγή από τα μνημόνια
και με την παραδειγματική τιμωρία των υπεύθυνων της σημερινής κατάντιας. Καμία διαχείριση των μνημονίων δεν είναι
θεμιτή γιατί στην ουσία είναι διαχείριση της κοινωνικής εξαθλίωσης. Αυτό που κινείται μέχρι τώρα σε επίπεδο
πολιτικών συνεργασιών και αλληλεγγύης στην κοινωνία πρέπει να φανεί και στην
εκλογική αρένα, άσχετα αν είναι λίγο ή πολύ.
Αυτό που θα πρέπει να είναι καθαρό για τον καθένα που συμμετέχει είναι
ότι η σύμπραξη (με τους παραπάνω όρους) λειτουργεί πολλαπλασιαστικά
και όχι μόνο αθροιστικά στο εκλογικό σώμα και απομακρύνει τον εφιάλτη του
εκλογικού bonus των 50 εδρών στο
πρώτο μνημονιακό κόμμα.
Ü Κατάθεση
τεκμηριωμένου προγράμματος διακυβέρνησης και διαχείρισης εξουσίας
διαβαθμισμένου ουσιαστικά και χρονικά. Ο αριστερός συνασπισμός διακυβέρνησης παρουσιάζει
στο λαό και στην κοινωνία τεκμηριωμένο πρόγραμμα διακυβέρνησης και διαχείρισης
εξουσίας όπου λεπτομερώς αναφέρονται -με χρονική και ουσιαστική διαβάθμιση- ενέργειες,
δράσεις και νομοθετικό έργο για ανακοπή σε πρώτη φάση της καταστροφικής πορείας
και σε δεύτερη φάση για την προοπτική ανασυγκρότησης. Να εξηγεί δηλαδή -χωρίς γενικολογίες ή
υπεκφυγές- πως μπορεί να ανασχεθεί η οικονομική και κοινωνική κατάπτωση τώρα και
πως η χώρα και η κοινωνία μπορούν να μπουν σε φάση ανάκαμψης στο ορατό
μέλλον. Όπως ήδη ειπώθηκε, οι
τεκμηριωμένες απαντήσεις στα εκβιαστικά διλήμματα και τους μονόδρομους
θα πρέπει να είναι διαβαθμισμένα σε ύψιστη προτεραιότητα. Τα πρόσωπα και τα σχήματα προσώπων
που θα συμβάλλουν από θέσεις ευθύνης στην υλοποίηση αυτού του προγράμματος
έχουν την ιδιαίτερη σημασία τους και θα πρέπει να προβληθούν, ιδιαίτερα το
«οικονομικό επιτελείο». Η υπόθεση είναι
κοινωνική, λαϊκή αλλά και ταυτόχρονα υπόθεση «ειδικών» με «χρώμα». Ιδιαίτερα κρίσιμα θέματα που θα πρέπει να
αναλυθούν και να αιτιολογηθούν είναι: 1) Με ποιες ενέργειες και ποιο
βηματισμό θα ξηλωθούν μνημόνια και δανειακές συμβάσεις. 2) Με ποιες πρωτοβουλίες θα γίνει
επαναδιαπραγμάτευση, διαγραφή και εξυπηρέτηση του υπόλοιπου μέρους του χρέους
και -ταυτόχρονα- με ποιους τρόπους θα πιαστούν στη φάκα οι ποντικοί που
ροκάνισαν τα δανεικά και τα δημόσια ταμεία.
3) Με ποια μέτρα (φορολογία, εντοπισμός μαύρου χρήματος, πάταξη φορο-εισφορο-διαφυγής,
κλπ) θα επιχειρηθεί η αναδιανομή του πλούτου ώστε σε πρώτη φάση να στηριχτεί το
λαϊκό εισόδημα για να υπερβεί το όριο της φτώχειας (που πρέπει να
διευκρινιστεί τεκμηριωμένα και ρεαλιστικά) με ταυτόχρονα αυστηρά «ρετιρέ»
σε αμοιβές. 4) Με ποιους τρόπους
και μέτρα θα κατασταλεί η κρατική σπατάλη -με έμφαση στις απαράδεκτες
εξοπλιστικές δαπάνες- και πως θα στηθεί το κοινωνικό αποτελεσματικό κράτος προστασίας
του πολίτη. Πως δηλαδή θα πάψει να
ακούγεται απ’ τον πολίτη η φράση «το κράτος ξεφτίλα» (το λέει και αλλιώς ο
κόσμος...). 5) Με ποιο σχέδιο θα
προχωρήσει η βιώσιμη ανάπτυξη και η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας με
έμφαση στην αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών του πρωτογενούς τομέα
(φυσικός και ορυκτός πλούτος, αγροτική οικονομία) και στην καινοτομία. Ποιος θα είναι ο διακριτός ρόλος του κράτους
και των ιδιωτών σε επενδυτικά σχέδια. 6)
Πως η Παιδεία θα γίνει από εμπόρευμα φυτώριο μορφωμένων ανθρώπων και μοχλός για
καινοτομία και βιώσιμη ανάπτυξη. 7)
Πως θα αποκατασταθεί η (αστική) Δημοκρατία και πως θα ενισχυθεί η συμμετοχική Δημοκρατία
με στόχο την αμεσο-λαϊκή Δημοκρατία. 8)
Πως θα ασκηθεί πολυδιάστατη και μάχιμη εξωτερική πολιτική με βάση τα συγκριτικά
γεωπολιτικά πλεονεκτήματα που διαθέτουμε σαν χώρα και πως θα ανακτηθεί η εθνική
κυριαρχία με ενεργητική διεκδίκηση όσων δικαιούμαστε σαν χώρα (στο τελευταίο
περιλαμβάνεται αδήριτα η απαίτηση πολεμικών αποζημιώσεων από τη
Γερμανία που προσπαθεί δόλια να τη «σκαπουλάρει» ισχυριζόμενη ότι έμπρακτα
έδειξε αλληλεγγύη στη Ελλάδα -το αντίθετο όμως).
Ü Ανοιγμα κρίσιμων
μετώπων κοινωνικής δράσης στην προεκλογική περίοδο. Ένα τέτοιο
μέτωπο θα μπορούσε ενδεικτικά να είναι η ουσιαστική νομοθετική ρύθμιση -μέχρι
και διαγραφή μέρους- του χρέους των νοικοκυριών από τις τράπεζες (με
κοινωνικά και εισοδηματικά κριτήρια) και με απαίτηση δέσμευσης από κάθε
υποψήφιο στις εκλογές. Το αίτημα
αυτό είναι ήδη αρκετά ώριμο αφού τέθηκε ουσιαστικά και από δυνάμεις της
«Αριστεράς» αλλά και (επικοινωνιακά-προσχηματικά) από φιλομνημονιακούς
βουλευτές. Το αίτημα αυτό όχι μονο είναι
επίκαιρο αλλά στοχεύει και στην καρδιά του οικονομικού προβλήματος για
το λόγο ότι βάζει επί τάπητος το ποιος πληρώνει και ποιος επωφελείται από τις
συνέπειες της οικονομικής κρίσης.
Μπορούν οι τράπεζες και οι τραπεζίτες να παίρνουν διαρκώς από την άγρια
φοροεπιδρομή και τον επαχθή δανεισμό ενώ οι πολίτες να καλούνται να τους
πληρώνουν στο ακέραιο από τα μειωμένα έως ανύπαρκτα εισοδήματά τους; Το αίτημα αυτό μπορεί να συνδυαστεί με το
επιτακτικό αίτημα για δημόσια καθαρή δέσμευση όλων των υποψήφιων βουλευτών
ότι δεν πρόκειται να υπερψηφίσουν καμία νέα μείωση μισθών, συντάξεων και
κοινωνικών παροχών από τη νέα βουλή με οποιαδήποτε δικαιολογία ή πρόσχημα.
Ü Δημιουργία
πολιορκητικού κριού στα ΜΜΕεξαπάτησης. Οι δυνάμεις της «Αριστεράς» (τουλάχιστον όσες
έχουν προοπτική ανατροπής και διακυβέρνησης) θα πρέπει να έχουν καθαρό ότι: ό,τι αποκομίζεται από μια παρουσία (π.χ. συνέντευξη
ενός καλεσμένου) σε ένα ΜΜΕεξαπάτησης αναιρείται στο πολλαπλάσιο από το υπόλοιπο
πρόγραμμά του. Είναι γνωστό το πως
παρουσιάζεται «ανάποδα» η «κάλυψη» κάποιου γεγονότος. Θα μπορούσαν να αναφερθούν πολλά
παραδείγματα. Δυστυχώς μεγάλο ποσοστό
των ψηφοφόρων -και της «Αριστεράς»- είναι ακόμα εγκλωβισμένο στο περίφημο ρητό
«το είπε η τηλεόραση» και με βάση αυτό τα ΜΜΕεξαπάτησης θα τους στοχεύσουν
προεκλογικά. Τον άμεσο αποκλεισμό της
«Αριστεράς» δεν μπορούν να τον κάνουν τώρα -αν και θα το ήθελαν- αλλά θα κάνουν
προεκλογικά τον συγκεκαλυμμένο αποκλεισμό, κυρίως με τη μέθοδο της
κοπτοραπτικής ακόμα και της προβοκάτσιας.
Αυτοί είναι οι κανόνες που έχουν επιβάλλει για να εξαπατήσουν τους
ψηφοφόρους. Τα μνημονιακά ΜΜΕεξαπάτησης
θα παίξουν αυτό το παιγνίδι στο έπακρο στην προεκλογική περίοδο απλά για το
λόγο ότι αυτό είναι τώρα και παιγνίδι εξουσίας (και για τα ίδια). Η εξουσιαστική «Αριστερά» όχι μόνο δεν έχει
κανένα πρόβλημα, αλλά οφείλει να απαιτήσει και να επιβάλλει την
ισότιμη και δίκαιη προβολή της ιδιαίτερα σε συνθήκες συμπαράταξης -και μάλιστα
για την προβολή της θετικής της πρότασης εξουσίας- και αυτό ακριβώς είναι που
κάνει τους μνημονιακούς μιντιάρχες να «βγάζουν σπυράκια». «Ανάγκα και θεοί πείθονται», αλλά τα ΜΜΕεξαπάτησης; Είναι μια πρώτης τάξης ευκαιρία να
απεγκλωβιστούν όσο το δυνατόν περισσότεροι ψηφοφόροι της «Αριστεράς» από τα
μνημονιακά παπαγαλάκια των ΜΜΕεξαπάτησης με επαγρύπνηση και ευθύ καταγγελτικό -αλλά και τεκμηριωμένο- λόγο για
τα ίδια, ακόμα και μέσα στα ίδια τα «σπίτια» τους.
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
ΓΙΑ:
ΤΑ
ΜΕΤΑΛΛΕΙΑ ΧΡΥΣΟΥ
Οι εκβιασμοί
και τα παραμύθια των μνημονιακών και των χρυσοθήρων στις τοπικές κοινωνίες αλλά
και τους πολίτες όλης της χώρας
Πολύ πρόσφατα η οικονομική εφημερίδα Financial Post
-με αφορμή την εξαγορά της European Goldfields από την Eldorado Gold-
έγραψε: «η Ελλάδα είναι ελκυστική
χώρα για μεταλλεία χρυσού, λόγω της οικονομικής εξαθλίωσης». Εδώ και περίπου δυο χρόνια το σύνθημα με το
οποίο κινείται ο υφυπουργός Μανιάτης και οι περί αυτόν κύκλοι των χρυσοθήρων
είναι: «ο χρυσός θα σώσει την Ελλάδα». Μόλις πριν μερικές ημέρες έγινε γνωστό ότι «εκατοντάδες
άνθρωποι και χιλιάδες ζώα δηλητηριάστηκαν από κυάνιο και αρσενικό από διαρροές μολυσμένων
νερών στο ορυχείο χρυσού της Eldorado Gold στο Kisladaq της γειτονικής Τουρκίας»
(τα περισσότερα νερά της περιοχής έχουν στερέψει εξαιτίας των ορυχείων μετά από
9 χρόνια λειτουργίας). Οι τρεις αυτές
«ειδήσεις» συνθέτουν τη συνταγή της εξόρυξης χρυσού σε ξεπουλημένες χώρες όπως
η Ελλάδα. 1) Φροντίζουμε για την εξαθλίωση της κοινωνίας -και με μπόλικη
ανεργία. 2) Προπαγανδίζουμε ότι η
«επένδυση» θα σώσει τη χώρα και την κοινωνία ενώ έχουμε φροντίσει να πάρουν οι
χρυσοθήρες μέχρι και το τελευταίο ψήγμα χρυσού.
3) Υποσχόματε «καμια επίπτωση στον άνθρωπο και στο περιβάλλον»,
κρύβοντας τις επιπτώσεις και κόβοντας-ράβοντας τα στοιχεία με την
εταιρεία. 4) Αφήνουμε όλη την
περιοχή και τους κατοίκους έρμαιο στο «κράτος» της καλής εταιρείας που θα
φροντίσει για όλα τα υπόλοιπα. Τελικά
το ΜΟΝΟ που μένει είναι μερικές ψωροαμοιβόμενες θέσεις εργασίας και -το τραγικό-
όταν αυτό γίνει αντιληπτό, ο δρόμος είναι χωρίς επιστροφή για την -εκμαυλισμένη
πλέον- κοινωνία και το -βιασμένο πλέον- περιβάλλον της περιοχής. Να το πούμε και με μια αλληγορία -που ας τη
βάλουν καλά στο μυαλό τους οι υποψήφιοι εργαζόμενοι των χρυσοθήρων: «σου προσφέρουν μεροκάματα για να γκρεμίσεις
το ίδιο σου το σπίτι που κρύβει από κάτω του χρυσάφι, σου τάζουν μέρος από το
χρυσάφι και ότι θα σου ξαναφτιάξουν το σπίτι, αλλά αυτοί φεύγουν με όλο το χρυσάφι
και σου αφήνουν μόνο το οικόπεδο του σπιτιού σου σαν κρανίου τόπο». Το δέχεσαι;
Η περίπτωση των μεταλλείων χρυσού Χαλκιδικής, Θράκης και Κιλκίς
ταιριάζει «γάντι» στη σημερινή κατάσταση:
η αποικιοκρατικού τύπου κλοπή του ορυκτού πλούτου με ταυτόχρονη βάρβαρη
κακοποίηση του περιβάλλοντος και των φυσικών πόρων -με πρώτο το νερό- είναι όρος των μνημονίων
και μέσο του «Δεξιού» μνημονιακού μετώπου για να εξασφαλιστεί συνέχεια στην
ευημερία των ολιγαρχών με ταυτόχρονη εξαθλίωση της κοινωνίας και ξεπούλημα της
χώρας -ενώ μπαίνει σε άμεσο κίνδυνο και το μεγαλύτερο αγαθό, η υγεία των
κατοίκων. Το τρίπτυχο
Οικονομία-Κοινωνία-Περιβάλλον βρίσκει στην περίπτωση αυτή την πεμπτουσία της
μη-βιώσιμης «αντι-ανάπτυξης» (στην πραγματικότητα παραλογισμού) και για το λόγο
αυτό είναι θέμα κατ’ εξοχήν ΠΟΛΙΤΙΚΟ που πρέπει να γίνει πρώτη προτεραιότητα
της εξουσιαστικής «Αριστεράς». Ο πλούτος
αυτός δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να λεηλατηθεί σήμερα σε βάρος της κοινωνίας
αλλά να παραμείνει αλώβητος ώστε να χρησιμοποιηθεί σαν εργαλείο για την
ανασυγκρότηση και τη βιώσιμη ανάπτυξη της χώρας -με την «Αριστερά» στα κέντρα
λήψης αποφάσεων. Και κυρίως να
ενημερωθούν και να ερωτηθούν οι τοπικές κοινωνίες αντί να εμπαίζονται -όπως και
στα μνημόνια- με εκβιασμούς του τύπου «ή χρυσός ή ανεργία». Οι λίγες θέσεις εργασίας με αμοιβές «Ελλαδιστάν»
είναι το μόνο άλλοθι (για τους ίδιους «επιχείρημα») για την κλοπή και την
καταστροφή.
Τα σχέδια
τροϊκανών-μνημονιακών για εκποίηση και λεηλασία περνάνε αναγκαστικά από τις
ΣΚΟΥΡΙΕΣ της Χαλκιδικής από όπου θα δοθεί και το γενικό πρόσταγμα για όλη τη
χώρα! Για την εξουσιαστική «Αριστερά»
και την κοινωνία οι Σκουριές πρέπει να γίνουν «Θερμοπύλες».
Αυτό
που έγινε, γίνεται και πρόκειται να γίνει στη Χαλκιδική με τα μεταλλεία χρυσού
είναι μια επιχείρηση παράνομης διασπάθισης δημόσιου χρήματος,
υποθήκευσης δημόσιας γης και ξεπουλήματος δημόσιας περιουσίας. Αυτό που σχεδιάζουν οι φωστήρες της διαπλοκής
και των μνημονίων όχι μόνο δεν είναι επένδυση αλλά είναι μια αποικιοκρατικού
τύπου αρπαγή δημόσιου και λαϊκού πλούτου, περιλαμβανομένων του
περιβάλλοντος και των φυσικών πόρων, η πιο μεγάλη από όλες αυτές που μας έφεραν
σήμερα στο χείλος της χρεοκοπίας. Η
υπόθεση των μεταλλείων χρυσού είναι από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα και μέρος
της κρίσης, και όχι μέσο για έξοδο από τη κρίση όπως το παρουσιάζουν οι
μνημονιακοί πολιτικοί και τα μνημονιακά ΜΜΕξαπάτησης. Ένας από τους λόγους της περικοπής μισθών και
συντάξεων, της επιβολής χαρατσιών και φορολαίλαπας και της καλπάζουσας
ανεργίας, είναι η διαχρονική και διαρκής σε βάρος του δημόσιου συμφέροντος
πολιτική και οικονομική διαχείριση των μεταλλείων χρυσού της Χαλκιδικής από
το ίδιο το δημόσιο, με τη βοήθεια και των τοπικών Νενέκων της περιοχής, με
προεξάρχοντα τον κ. Χ.Α.Πάχτα. Χαρακτηριστικά,
αντί ΑΡΝΗΤΙΚΟΥ τιμήματος παραχωρήθηκαν μεταλλεύματα αξίας 20 δις ευρώ μαζί με
317 χιλιάδες στρέμματα δημόσιας γης!!! Με
τέτοια υπερ-κέρδη-αρπαχτή μπορεί να ζήσει όλη η Ελλάδα και όχι μόνο 1000
εργαζόμενοι με μισθούς πείνας (πρόσκαιρες συμβάσεις με €450 κάνει η «Ελληνικός
Χρυσός» σε νέους εργαζόμενους -για βαριές και ανθυγιεινές συνθήκες). Οι άλλες δραστηριότητες στην περιοχή του
δήμου Αριστοτέλη και στη μισή Χαλκιδική σε μερικά χρόνια θα εκμηδενιστούν (όπως
έγινε σε αντίστοιχες περιπτώσεις παντού στη υφήλιο) χωρίς νερά, δάση και
καθαρές θάλασσες, αλλά μόνο με τοξικά απόβλητα. Δημόσιο και λαϊκό όφελος κάτω από το μηδέν!
Πάνω από 15 δις ευρώ κέρδη για τους
πλιατσικολόγους και τους εγχώριους φίλους τους!
Άραγε πως λέγεται αυτό; Πως να
πληρωθούν με τον τρόπο αυτό μισθοί και συντάξεις και να μην μπουν νέοι φόροι
και χαράτσια;
Όσοι με
τις αποφάσεις και τις υπογραφές τους στήριξαν και στηρίζουν αυτό το κατοχικό
σχέδιο λεηλασίας είναι εξίσου υπόλογοι με αυτούς που έβαλαν τις υπογραφές τους
στα μνημόνια και τις δουλικές δανειακές συμβάσεις. Πολύ περισσότερο όταν για να βάλουν υπογραφές
«έπαιξαν» με τα στοιχεία, αγνόησαν τις τεκμηριωμένες επιστημονικές
μελέτες και χλεύασαν τις τοπικές κοινωνίες αντί να τις ενημερώσουν και να τις
ρωτήσουν. Καθόλου τυχαίο ότι τα υπ’
αριθμόν ένα δοσιλογικά -και καταζητούμενα- πρόσωπα στην Ελλάδα έβαλαν τυφλές
υπογραφές και στα μνημόνια και στην άδεια των μεταλλείων. Τα ίδια πρόσωπα «έπαιξαν» με τα «στοιχεία», και
στα μεταλλεία της Χαλκιδικής και στην οικονομία (φυσικά μιλάμε για τους κ.
Γ.Α.Π. και κ. ΠΑΠ). Το κράτος-ξεφτίλα
που εκπροσωπούν αποποιήθηκε ακόμα και την καταβολή αποζημίωσης από την
«Ελληνικός Χρυσός» που επιδικάστηκε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Παίζουν με τη φωτιά όσοι βάζουν σε κίνδυνο το
δημόσιο και κοινωνικό συμφέρον και πρέπει να γνωρίζουν ότι όταν έρθει η ώρα της
απολογίας δεν θα έχουν καμια δικαιολογία γιατί γνώριζαν τι έκαναν και η
περίοδος της ατιμωρησίας θα έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Ο κ. Χ.Α.Πάχτας φαίνεται ότι θα είναι από
τους πρώτους που θα λογοδοτήσουν μαζί τους κ. Γ.Α.Π. και κ. ΠΑΠ, όχι κυρίως για
ό,τι έκανε στο παρελθόν, αλλά για ό,τι κάνει τώρα μεσιτεύοντας τους
πλιατσικολόγους της Χαλκιδικής. Η μεγάλη
πλειοψηφία του ελληνικού λαού, πέρα από αυταπάτες που μπορεί πρόσκαιρα να
δημιουργούν τα μνημονιακά κέντρα εξουσίας, έχει συνειδητοποιήσει ότι η χώρα και
ο τόπος χρειάζονται άλλη πορεία πολιτικής διαχείρησης αλλά και ανάπτυξης.
Για να
περάσει η αδειοδότηση, εγκρίθηκε από τον κ. ΠΑΠ μια κίβδηλη* Μελέτη
Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων της
«Ελληνικός Χρυσός» -φυσικά συμφερόντων Μπόμπολα- όπου αγνοήθηκαν με κυνικότητα
οι ενστάσεις των τοπικών επιστημονικών φορέων (Συμβούλιο Περιβάλλοντος ΑΠΘ,
Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας-ΤΚΜ) και ανεξάρτητων επιστημόνων, και έγιναν
δεκτές αναιτιολόγητα οι απόψεις της εταιρείας μόνο και μόνο για να
προπαγανδίζουν ψεύτικα ότι δεν θα υπάρξει κανένα περιβαλλοντικό και κοινωνικό πρόβλημα
-κατά το «Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει» (το θέμα του οικονομικού σκανδάλου
το έκαναν φυσικά γαργάρα). Οι πρόθυμοι
τοπικοί Νενέκοι έβαλαν -όπως ήταν αναμενόμενο- το χεράκι τους στη μεσιτεία (Νομαρχιακό
Συμβούλιο, Δήμος Αριστοτέλη, βουλευτές κλπ).
Οι
θέσεις εργασίας είναι πρόσχημα και εκβιασμός για τη μεγάλη λεηλασία των
κατοίκων, των φυσικών πόρων και του περιβάλλοντος της περιοχής το οποίο θα
πάψει να αποτελεί πηγή βιοπορισμού. Η
αλόγιστη σπατάλη και καταστροφή των φυσικών πόρων είναι μια σίγουρη υποθήκη για
υπανάπτυξη και για ακόμα μεγαλύτερη ανεργία στο μέλλον (πάντως όχι το
μακρινό). Τους υποψήφιους εργαζόμενους
της «Ελληνικός Χρυσός» και της Eldorado
θα τους πληρώνουν οι άνεργοι που θα
δημιουργήσει η δραστηριότητα και όλοι οι άλλοι άγρια φορολογούμενοι έλληνες πολίτες,
όχι η ίδια η εταιρεία. Αυτές απλά θα
φυγαδεύουν το χρυσό μέσω χρηματιστηρίων σε θυρίδες και τα κέρδη στον Καναδά και
στα Κέιμαν.
Το ενωτικό
κίνημα της Χαλκιδικής ενάντια στα μεταλλεία χρυσού δίνει το παράδειγμα για βιώσιμη
ανάπτυξη και οικονομική ανασυγκρότηση χωρίς μνημόνια και εξαθλίωση, με σεβασμό
στον άνθρωπο και το περιβάλλον. Αποτελεί
και υπόδειγμα αντίστασης στα ψεύτικα και εκβιαστικά διλήμματα από τα οποία
βρίθει η σημερινή εποχή. Αποτελεί
απάντηση στο αμαρτωλό τρίγωνο της διαπλοκής (Πολιτικών-ΜΜΕξαπάτησης-Ολιγαρχών
του πλούτου) ότι η ζωή δεν πουλιέται! Για
να φυλαχτούμε από τους φύλακές μας και να διαφυλάξουμε τη νομιμότητα, το
δημόσιο και λαϊκό συμφέρον, στην πατρίδα μας και στον τόπο μας. Για να μην μοιραζόμαστε μόνο τη φτώχεια και
την ανεργία, αλλά και τον πλούτο μας.
Πλούτο που μας ανήκει, είναι δικός μας, πρέπει να τον διεκδικήσουμε αν
θέλουμε να δούμε καλύτερες ημέρες! Και
για να τις δούμε πρέπει να κυβερνήσουμε και να εξουσιάσουμε ΣΗΜΕΡΑ, ΟΧΙ ΑΥΡΙΟ! Αλλιώς δεν γίνεται!
* Ενδεικτικά
αναφέρονται οι «χοντρές» περιπτώσεις παραπλάνησης της κοινής γνώμης: 1) Για να φανεί ότι δεν θα
χρησιμοποιηθεί -επιπλέον- κυάνιο προτάθηκε μια μέθοδος (flash smelting) που
ούτε διακριβωμένη είναι ούτε έχει χρησιμοποιηθεί πουθενά στον κόσμο για απόληψη
χρυσού από αρσενοπυρίτες. 2) Ενώ
η αποστράγγιση-υδρομάστευση των ορεινών όγκων -που υδροδοτούν τη μισή
Χαλκιδική- θεωρείται δεδομένη για να γίνει η δραστηριότητα, ισχυρίσθηκαν ότι με
επανεισπίεση του περισσεύοντος νερού (~20%) θα αποκατασταθεί η υδροφορία -σε
πείσμα των υδρογεωλόγων που το αποκλείουν κατηγορηματικά. 3) Ενώ οι συνθήκες ευνοούν την όξινη
απορροή, πρότειναν τη λιθογόμωση σαν μέθοδο αποκατάστασης των ορυγμάτων με
απόβλητα και αλεσμένα πετρώματα που πρακτικά σημαίνει ότι θειικό οξύ με βαρέα
τοξικά μεταλλα θα οδηγούνται διαρκώς στον υδροφόρο και στη θάλασσα. 4) Αγνόησαν ή υποτίμησαν καταστροφές
από φυσικά φαινόμενα και αστοχίες επιλέγοντας διάθεση αποβλήτων σε ρέματα και
αποθήκευση χιλιάδων τόνων θειικού οξέος κλπ, ενώ η περιοχή κάθεται ιππαστί σε
σεισμικό ρήγμα και έχει έντονα πλημμυρικά φαινόμενα. 5) Υποτίμησαν την αέρια ρύπανση με
ελάχιστα ευνοϊκά σενάρια και με όχι τρόπο αθροιστικό. 6) Έκαναν μόνο υπόθεση εργασίας για τη
σταθερότητα των αρσενικούχων ενώσεων χωρίς ούτε καν πιλοτική επαλήθευση. 7) Απέκρυψαν επιμελώς ότι στη μονάδα
μεταλλουργίας θα μεταφέρονται κυανιούχα συμπυκνώματα από άλλες περιοχές της
βόρειας Ελλάδας και των Βαλκανίων. 8) Οι γεωμετρίες και οι εκτάσεις των εκσκαφών
(ανοιχτό πηγάδι, στοές) ήταν ενδεικτικές μόνο για τις τιμές του χρυσού πριν από
χρόνια και όχι για τις σημερινές/μελλοντικές που έχουν σκαρφαλώσει στα ύψη και
«δημιουργούν κοίτασμα» ακόμα και για 0,1 γραμμάρια στον τόνο (δηλαδή για
απόληψη 1 γραμμαρίου χρυσού πρέπει να ξεκοιλιαστούν, να αλεστούν και να
δηλητηριαστούν 10 τόνοι βουνού!!!). Έτσι
εξηγείται το ότι ζητήθηκε από το τοπικό δασαρχείο η αύξηση της έκτασης του
δάσους προς αποψίλωση από 1500 σε 4000 στρέμματα.
ευπρόσδεκτη κάθε (καλοπροαίρετη) κριτική
«Αριστερός» (που ακόμα ελπίζει….)
ΥΓ.
Πόσο δίκαιο είχες Γέρο του Μωριά όταν έλεγες, «Μόνον εις τον καιρόν του
προσκυνήματος εφοβήθηκα διά την πατρίδα μου»...και Γιάννη Μακρυγιάννη όταν
δήλωνες «και λευτερωθήκαμεν από τους Τούρκους και σκλαβωθήκαμεν εις ανθρώπους
κακορίζικους, όπου ήταν η ακαθαρσία της Ευρώπης»...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια δεν πρέπει να περιλαμβάνουν βρισιές και να μην είναι γραμμένα με greeklist.
Σχόλιο που έχει ταυτότητα χρήστη δημοσιεύεται χωρίς λογοκρισία, αρκεί πάντα η κριτική αυτή να είναι κόσμια.
Ζητούμε τη κατανόηση από τους ανώνυμους χρήστες, οι οποίοι ως συνήθως αβασάνιστα και χωρίς προσωπικό κόστος γίνονται αμετροεπείς υβριστές.
Όσα δεν τηρούν τους παραπάνω όρους διαγράφονται.