Ότι πιο ελπιδοφόρο γεννήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες.

Στις 24 Αυγούστου του 1967 μια παρέα 12 μακρυμάλληδων με καπαρντίνες ανέβηκε στο χώρο επισκεπτών του χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης. Αφού χάζεψαν για λίγα λεπτά τους χρηματιστές, που διαπραγματεύονταν συμφωνίες εκατομμυρίων δολαρίων, έβγαλαν από τις καπαρντίνες τους σακούλες με χαρτονομίσματα του ενός, των πέντε και των δέκα δολαρίων και τα άδειασαν στην αίθουσα. Ίσως για πρώτη φορά στην ιστορία του NYSE η συνεδρίαση διακόπηκε καθώς οι χρηματιστές πάλευαν, κυριολεκτικά, για μια χούφτα δολάρια.
Οι 12 καπαρντινοφόροι, μεταξύ των οποίων βρισκόταν και η θρυλική φιγούρα του ακτιβιστή Άμπι Χόφμαν, ανήκαν στη λεγόμενη ένωση των γίπις - το πιο μαχητικό και πολιτικοποιημένο τμήμα της γενιάς των χίπις. Με την κίνησή τους θέλησαν να στείλουν ένα συμβολικό μήνυμα για την απληστία ενός ολόκληρου οικονομικού συστήματος.

Για τα δεδομένα, βέβαια, των πολιτικών κινημάτων της εποχής η «επίθεση» στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης ήταν μια αστεία παράσταση- μια αμερικανιά. Κι΄ όμως, ένα χρόνο αργότερα, ο Άμπι Χόφμαν και το κίνημα των γίπις έδιναν μάχες σώμα με σώμα με την αστυνομία στο περίφημο συνέδριο των Δημοκρατικών στο Σικάγο - για ορισμένους η κορυφαία στιγμή του αμερικανικού Μάη του ΄68.

Σε μια πρώτη ανάγνωση το σημερινό κίνημα Occupy Wall Street θυμίζει ακόμη το κίνημα των γίπις του 67 και όχι του 68. Όμως για το νεκροταφείο πολιτικών κινημάτων που ονομάζεται ΗΠΑ, πρόκειται για μια πραγματική εξέγερση - τηρουμένων των αναλογιών ίσως ακόμη σοβαρότερη και από το κίνημα των πλατειών της Ελλάδας και της Ισπανίας, όπου υπάρχει πολύ μεγαλύτερη παράδοση πολιτικών κινητοποιήσεων.

Οι συνθήκες όμως που καλούνται να αντιμετωπίσουν όλα αυτά τα κινήματα είναι πιο δύσκολες από αυτές που επικρατούσαν το τέλος της δεκαετίας του ΄60. Η παγκόσμια οικονομία δεν περιμένει την κρίση - όπως συνέβαινε στα τέλη της δεκαετίας του 60 - αλλά βρίσκεται ήδη στην καρδιά της. Οι πολίτες δεν στηρίζονται στις πλάτες μιας μακρόχρονης ανάπτυξης αλλά βαλτώνουν σε συνθήκες εξαθλίωσης που δεν έχουν παρατηρηθεί στον αναπτυγμένο κόσμο από το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Την ίδια ώρα οι κυβερνήσεις σε συνεργασία με τα κυρίαρχα ΜΜΕ μετατρέπονται σε αυταρχικά εργαλεία οικονομικών συμφερόντων ασκώντας τρομακτικά επίπεδα συστημικής αλλά και φυσικής βίας. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ απαγορεύει ακόμη και τη χρήση ντουντούκας και επιβάλλει στους συγκεντρωμένους να διαδηλώνουν μόνο στο πεζοδρόμιο (από το οποίο στη συνέχεια τους συλλαμβάνει) ενώ την ίδια στιγμή η ελληνική κυβέρνηση στέλνει μπουλούκια ένστολων πραιτοριανών να ξυλοκοπούν δημοσιογράφους και να ψεκάζουν μαθητές.

Όσα συνέβησαν τους τελευταίους μήνες στις πλατείες της Μεσογείου και τώρα στην καρδιά της Νέας Υόρκης είναι ότι πιο ελπιδοφόρο γεννήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες στον δυτικό κόσμο. Είναι όμως ακόμη μικρό, χρονικά καθυστερημένο και πολλές φορές απλουστευτικά κομφορμιστικό.

Αποδεικνύει όμως ότι είμαστε σε πόλεμο, ότι είμαστε τσαντισμένοι και είμαστε πολλοί.

Άρης Χατζηστεφάνου
(Δημοσιογράφος, φωτογράφος - Τον ακούμε κάθε Δευτέρα στις 20.00 στην ραδιοφωνική του εκπομπή INFOWAR, μέσα από την ιστοσελίδα www.xstefanou.gr)