Δήμοι- προτεκτοράτα των μεταλλευτικών εταιρειών

Απο antigold 

Αντιγράφουμε μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάρτηση από το ιστολόγιο του Κώστα Κοσμόπουλου ΜΗΛΟΣ- ΤΟΠΙΚΗ ΑΤΖΕΝΤΑ 21. Αυτά που περιγράφει θα μπορούσαν να συμβαίνουν στη Χαλκιδική, τη Φωκίδα ή τη Λάρυμνα και την κεντρική Εύβοια. Τα συγκεκριμένα πρόσωπα και περιστατικά δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι όπου υπάρχουν μεγάλες εταιρείες που εκμεταλλεύονται επί πολλά χρόνια έναν πλούσιο φυσικό πόρο, έχουν καταφέρει να μετατρέψουν τον τόπο σε επικράτειά τους και να δημιουργήσουν στους κατοίκους του τη νοοτροπία του υποτακτικού. Το Δόγμα που κυριαρχεί είναι ότι η Εταιρεία είναι η Αρχή και το Τέλος και ο τόπος της χρωστά την ύπαρξή του. Μετά την Εταιρεία το Χάος. H απειλή της ανεργίας είναι η αιχμή του δόρατος της εξόρυξης. Άνθρωποι της Εταιρείας καταλαμβάνουν όλα τα πόστα και ο νόμος της σιωπής πνίγει οποιαδήποτε αντίθετη φωνή.

Ιστολόγιο της Φωκίδας αναρωτιόταν εύστοχα πριν από μερικές μέρες αν έχουμε Δήμο Δελφών ή Δήμο S &B. Μήπως διεκδικεί και η Μήλος τον ζηλευτό τίτλο του “Δήμου S&B”? Η βόρεια Χαλκιδική που ήτανε για πολλές δεκαετίες αδιαμφισβήτητη επικράτεια του Μποδοσάκη, είναι τώρα ” Δήμος ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ” ή “Δήμος ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ”;

Eκπρόσωπος της Eταιρείας στη Μήλο ζητά – με ποιο δικαίωμα άραγε και με πόσο θράσος; – διακοπή της βιντεοσκόπησης συνεδρίασης του δημοτικού συμβουλίου όταν επρόκειτο να συζητηθεί θέμα της Εταιρείας. Όποιος τολμήσει να υπαινιχθεί ότι μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς την παντοδύναμη Εταιρεία θεωρείται εχθρός και μειοδότης κι αρχίζει ο πόλεμος εναντίον του . Τον επικίνδυνο αποστάτη αναλαμβάνουν να “βάλουν στη θέση του” τα σωματεία των εργαζομένων (αφού η μαμά-Εταιρεία δεν μπορεί να πέσει τόσο χαμηλά!) με μια επιστολή προς τα ΜΜΕ, ύφους αλαζονικού και ελαφρώς (ή βαρέως) απειλητικού.

Έχουμε δει κι άλλες τέτοιες επιστολές, με πλέον μνημειώδη εκείνη του σωματείου της ΛΑΡΚΟ (Εργαζόμενοι της ΛΑΡΚΟ: “Δεν προειδοποιούμε, απειλούμε… θα χτυπήσουμε αλύπητα…”!). Το περιεχόμενο αυτών των επιστολών είναι περίπου πανομοιότυπο. Ο τόπος (η Μήλος, η Εύβοια ή η Χαλκιδική) δεν μπορεί να ζήσει χωρίς την εξόρυξη, εμείς θέλουμε τις δουλειές και δε μας νοιάζει τίποτα, εσείς που φωνάζετε είστε βολεμένοι, η εταιρεία έχει πάντα δίκιο κλπ. Μήπως και τα σωματεία των εργαζομένων της ΕΛΛ. ΧΡΥΣΟΣ (και η “Πρωτοβουλία των Αρπαχτικών”!) δεν είχαν σπεύσει να κατακεραυνώσουν πριν από λίγο καιρό μια από τις ελάχιστες δημοσιογράφους που τόλμησε να ξεφύγει από την παράδοση της πληρωμένης, υμνητικής για την εταιρεία, αρθρογραφίας;

ΑΜΑ ΛΑΧΕΙ!…