Ο κ. Παπακωνσταντίνου με την πρωτομιλία του στη Βουλή ως υπουργού ΠΕΚΑ έδωσε το στίγμα της πολιτικής που θα ακολουθήσει στα ζητήματα περιβάλλοντος.

Του ΒΑΓΓΕΛΗ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ Πρώην βουλευτή Εύβοιας

Θα σταθώ στις προσεγγίσεις του, που αφορούν την πράσινη ανάπτυξη και την αυθαίρετη δόμηση . Η πράσινη ανάπτυξη «είναι πάνω απ' όλα και πρώτα απ' όλα Ανάπτυξη, με το άλφα κεφαλαίο. Είναι ανάπτυξη που... μετατρέπει σε πηγή πλούτου... το φυσικό περιβάλλον... τα δάση» και πιο κάτω «έχουμε σκοπό...να ανοίξουμε μια συζήτηση στην κοινωνία όχι μόνο για το τι είναι δάσος αλλά και το τι θέλουμε να είναι δάσος».

Για την αυθαίρετη δόμηση «στη χώρα μας στρουθοκαμηλίζουμε... Δεν είναι δυνατόν να γκρεμίσεις ένα εκατομμύριο αυθαίρετα κτίσματα» και πιο κάτω «οι ιδιοκτήτες αυθαιρέτων θα καταβάλλουν με τρόπο κοινωνικά δίκαιο τις οφειλόμενες εισφορές».

Οι απόψεις του κ. Παπακωνσταντίνου για αυτού του είδους την ανάπτυξη δεν είναι τωρινές, έχουν εκφραστεί και παλιότερα από άλλους και μάλιστα πρώην πρωθυπουργούς. Ελεγε το 2000 ο κ. Μητσοτάκης στην επιτροπή αναθεώρησης του Συντάγματος, «γιατί πρέπει να έλθουμε και να πούμε ότι θα προστατεύσουμε μια περιοχή την οποία μπορεί να χρησιμοποιήσουμε όπως νομίζουμε;» και συμφωνούσε ο κ. Σημίτης στη προεκλογική του εκστρατεία εκείνης της χρονιάς, «δεν μπορούμε να προστατεύουμε επί 25 χρόνια (τόσα χρόνια είχαν περάσει από τη θέσπιση του Οικολογικού Συντάγματος του 1975) έναν βράχο στου διαόλου τη μάνα και να μην μπορούμε να φτιάξουμε ένα ξενοδοχείο. Δεν γίνεται έτσι ανάπτυξη. Αυτός ο βράχος πέφτει τώρα και μας πλακώνει».

Ευτυχώς που οι απόψεις αυτές δεν μπορούν να υλοποιηθούν, αφού η υπάρχουσα νομοθεσία και η νομολογία του ΣτΕ δεν το επιτρέπουν, γιατί δίνουν έμφαση στην οικολογική διάσταση του δάσους και έχουν καθορίσει σαφέστατα κριτήρια για το πότε υφίσταται μια δασοβιοκοινότητα και πώς δημιουργείται το δασογενές περιβάλλον σε μια έκταση. Δεν γνωρίζει ο κ. Παπακωνσταντίνου ότι ακόμη κι αν υπάρξει λόγος επαναπροσέγγισης του όρου δάσους αυτό είναι θέμα της δασικής οικολογίας και γενικότερα της δασικής επιστήμης;

Ομως οι ύποπτες αυτές προσεγγίσεις υπονομεύουν κι ένα έργο που χρόνια περιμέναμε και αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε εξέλιξη , τη σύνταξη του Εθνικού Κτηματολογίου και των Δασικών Χαρτών. Μόνον αυτό το έργο θα επιτρέψει το σωστό χωροταξικό σχεδιασμό κι εκείνες τις χρήσεις γης που θα δώσουν αληθινό νόημα στην πράσινη ανάπτυξη.

Η προηγούμενη υπουργός ΠΕΚΑ κ. Μπιρμπίλη αν και αντιστάθηκε στην αρχή στη μαζική νομιμοποίηση των αυθαιρέτων, υπέκυψε τελικά καλυπτόμενη πίσω από έναν αόριστο περιβαλλοντικό μανδύα, πράγμα που με την ανάληψη των καθηκόντων του ξέχασε να αναφέρει ο νέος υπουργός. Και βέβαια παραμένει αναπάντητο το ερώτημα γιατί ανακοινώνει μια ρύθμιση που γνωρίζει ότι υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να απορριφθεί από το ΣτΕ, η νομολογία του οποίου δεν επιτρέπει καμία νομιμοποίηση -τα ονόματα δεν αλλάζουν την ουσία- μετά το 1983. Φαίνεται καθαρά πλέον ότι ο στόχος τους είναι αδίστακτα και κυνικά εισπρακτικός, πόσω μάλλον όταν καλείται να υπηρετήσει ένα κατοχικό μνημόνιο που αδιαφορεί τόσο για το περιβαλλοντικό κόστος όσο και για τυχόν προβλήματα που θα προκύψουν εκ των υστέρων .

Να δεχτούμε ότι υπάρχουν πολλά κοινωνικά προβλήματα με τα αυθαίρετα που πρέπει να αντιμετωπιστούν, δεν μπορούν όμως να αποτελέσουν το άλλοθι για μια γενικού χαρακτήρα νομιμοποίηση της παρανομίας. Γι' αυτό και πρέπει πρωτίστως να καταγραφούν και να ταξινομηθούν ανάλογα με τις ανάγκες που καλύπτουν, τις εκτάσεις που έχουν ανεγερθεί και τις παρανομίες που έχουν. Απόψεις που υποστηρίζουν ότι τα αυθαίρετα αποτελούν κοινωνικό πλούτο που δεν πρέπει να χαθεί δεν ταιριάζουν σε μια ευνομούμενη πολιτεία, πόσω μάλλον όταν βιάζουν και το περιβάλλον.

Με την ολοκλήρωση της καταγραφής τους πρέπει να δοθεί το μήνυμα ότι ο σεβασμός της νομιμότητας και η προστασία του περιβάλλοντος προηγούνται όλων, δηλαδή με λόγια απλά: πρώτα να γκρεμιστούν όσα θα κριθούν κατεδαφιστέα και μετά να αρχίσει η συζήτηση για νομιμοποίηση αυθαιρέτων. Μόνον τότε δεν θα υπάρξει κι άλλη γενιά αυθαιρέτων.