Απόσπασμα συνέντευξης Πεταλωτή, που αναφέρεται στα μεταλλεία χρυσού

Συνέντευξη του Υφυπουργού Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, Κυβερνητικού Εκπροσώπου, Βουλευτή ΠΑΣΟΚ Ροδόπης Γιώργου Πεταλωτή στον ρ/σ « ΔΙΑΥΛΟΣ ΡΟΔΟΠΗΣ» και στη δημοσιογράφο Μαρία Παπαδοπούλου(14.4.2011)

Μ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ: Θα θέλαμε να περάσουμε σ’ αυτά που συζητήθηκαν, λίγο. Στις αποφάσεις που πάρθηκαν στο Περιφερειακό Συμβούλιο για δύο μεγάλα θέματα. Αναφέρομαι στο χρυσό και στα πυρηνικά, κ. Πεταλωτή. Ένα μεγάλο όχι, ένα ομόφωνο όχι στη γνωμοδότηση για το χρυσό στο Κρούνογκραντ της Βουλγαρίας , έστειλε το Περιφερειακό Συμβούλιο. Ομόφωνα αρνητική γνωμοδότηση του Περιφερειακού Συμβουλίου για το χρυσό στη γειτονική μας χώρα, θέλοντας να στείλει και το δικό του μήνυμα για ανάλογη επένδυση στην περιοχή μας. Η στάση της κυβέρνησης, εξακολουθεί να είναι αυτή που ήταν ή έχει αλλάξει κάτι; Και αυτό το λέω, γιατί μπορεί στο παρελθόν κάποιοι να εμφανίζονταν αρνητικοί, αλλά έχουν αλλάξει τώρα, κύριε Πεταλωτή. Βλέπουμε να διατηρούν μία άλλη στάση. Θα ήθελα να κάνετε, εδώ, κι ένα σχόλιο για την επίσκεψη, που έκανε η Ειδική Γραμματέας του Υπουργείου Περιβάλλοντος, η κα. Καραβασίλη στα Κίτιλα της Φινλανδίας, η οποία επέστρεψε ενθουσιασμένη με τα όσα είδε εκεί.

Γ. ΠΕΤΑΛΩΤΗΣ: Διάβασα κάποιες δηλώσεις της κας. Καραβασίλη, η οποία είναι μία σοβαρή επιστήμονας. Η δουλειά την οποία κάνει στο Υπουργείο, στο οποίο υπηρετεί , είναι να προστατεύει το περιβάλλον. Θεώρησα και θεωρώ απαράδεκτο και το τόνισα, στο πιο υψηλό επίπεδο, που θα μπορούσα και στην υπουργό στην κα. Μπιρμπίλη, ότι δεν μπορεί μία γραμματέας Υπουργείου Περιβάλλοντος να επισκέπτεται μαζί με τους φιλοξενούμενους από την εταιρεία χρυσού, οι οποίοι πήγαν από την περιοχή μας ιδιώτες, πολίτες, στη Φινλανδία, για να επισκεφθεί τα χρυσορυχεία, που βρίσκονται εκεί, Εν πάση περιπτώσει, ακόμη και καλά να ήταν τα χρυσορυχεία εκεί –αυτό είναι μία άλλη συζήτηση- οποιοσδήποτε κρατικός λειτουργός, έχει υποχρέωση να έχει μία αποστασιοποιημένη άποψη, επιστημονική και πολιτική και μάλιστα να μην ακολουθεί κανένα πρόγραμμα. Η κα. Καραβασίλη, βέβαια, είπε ότι πήγε με δικά της έξοδα, ότι δεν ήταν ενταγμένη σ΄αυτή την επίσκεψη των υπόλοιπων πολιτών. Αυτό ελέγχεται και είναι θέμα ενός ελέγχου, μιας έρευνας που γίνεται. Από κει και πέρα υπάρχει εκφρασμένη άποψη, εδώ και πολλά χρόνια, των τοπικών κοινωνιών για την τύχη του χρυσού στην περιοχή μας. Υπάρχει και ξεκάθαρη τοποθέτηση του πρωθυπουργού, του κ. Παπανδρέου, όταν ήρθε στην Κομοτηνή, ότι στο θέμα του χρυσού δεν πρόκειται να γίνει κάτι διαφορετικό, απ’ αυτό που συμφωνούν οι τοπικές κοινωνίες. Τότε, πραγματικά, είναι απαράδεκτο να υπάρχουν άλλου είδους ενέργειες, υπονομευτικές από κάποιον κρατικό λειτουργό και με τις συνέπειες οι οποίες θα υπάρχουν.

Από κει και πέρα , έχω πει την άποψή μου πάρα πολλές φορές, στο θέμα του χρυσού. Η κρατική εξουσία, η οποία μάλιστα, είναι πολύ μακριά από την περιοχή μας και ίσως δεν ενδιαφέρεται τόσο, όσο θα έπρεπε να ενδιαφέρεται, διακινεί ένα σενάριο εκμετάλλευσης του χρυσού στην περιοχή μας, γιατί θεωρεί ότι είναι μία πολύ καλή επένδυση. Τα συμφέροντα που υπάρχουν, είναι πολλά. Οι εταιρείες, οι οποίες δραστηριοποιούνται έχουν , υποθέτω, τεράστια κέρδη για να κάνουν μία τόσο επίπονη και επίμονη δουλειά σε όλα τα επίπεδα, εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Συνεπώς, αυτό που απομένει στις τοπικές κοινωνίες είναι να εμμείνουν στην άποψή τους, για την επικινδυνότητα της εξόρυξης. Εκτός, αν κάποιος μας πείσει και μέχρι στιγμής δεν έχει γίνει αυτό, ότι θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί κάτι άλλο, εκτός από κυάνιο, ότι δεν θα υπάρχουν ανοιχτές λίμνες κυανίου, για να κάνουν την περιοχή μας περιοχή Φαρ-Ουέστ. Το να γίνουμε Ελ – Ντοράντο της Ελλάδας, δεν είναι ούτε στα αναπτυξιακά μας πρότυπα, ούτε στα πολιτιστικά μας , αλλά και δεν εξυπηρετεί οικονομικά με λίγες θέσεις εργασίας, τη ζημιά που θα έχουμε. Οι διαφορετικές απόψεις είναι θεμιτές. Είδαμε να πηγαίνουνε σ’ αυτά τα ταξίδια διαμορφωτές της κοινής γνώμης και άνθρωποι οι οποίοι είναι επιλεγμένοι, ώστε να παίξουν κάποιους ρόλους, ώστε ν’ αλλάξουν, ίσως, οι απόψεις όλων μας. Εμείς, όμως, οφείλουμε να προασπίσουμε το περιβάλλον που έχει άμεση σχέση με τη ζωή μας, όχι θεωρητικά. Μέχρι να μας πείσουν με επιχειρήματα ότι θα συμβεί κάτι άλλο και ότι η ωφέλεια που θα έχουμε ως τοπικές κοινωνίες και ως χώρα, θα είναι περισσότερη και μεγαλύτερη από το κόστος που θα πληρώσουμε, σε όλα τα επίπεδα, ακόμα και με τις ζωές μας. Τότε, νομίζω, ότι οποιαδήποτε διαφορετική συζήτηση, έχει άλλα κίνητρα.