Γ. Μίχος - ΜΠΕ & Οικονομικά Γ. Κοσμαράς - Συνεισφορά στον διάλογο

Γ. Μίχος - ΜΠΕ

More PowerPoint presentations from Phaethon

Γ. Κοσμαράς – Συνεισφορά στον διάλογο

Συγχωρέστε με, φίλοι και φίλες, αλλά νοιώθω μεγάλη την ανάγκη να  ξεκαθαρίσω τους λογαριασμούς μου με κάτι που λέγεται συνέχεια, το γνωστό ότι «εσείς που δεν μένετε εδώ, κι έρχεστε μόνο στις γιορτές, δεν δικαιούστε να μιλάτε». Απαντώ λοιπόν ότι:

-         Είμαι κάτοικος του Σαββατοκύριακου ενός χωριού στο οποίο γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έγραψα μέχρι τα 18 μου τις πιο αξέχαστες αναμνήσεις μου. Γι’αυτό άλλωστε και δεν δηλώνω ούτε κοσμοπολίτης, ούτε Σαλονικιός, αλλά  Αρναιώτης

-         Eχω ένα κτήμα που για μένα είναι ο επί της γης παράδεισος μου, που έχει όμως το μειονέκτημα να είναι κάτω ακριβώς από τις Σκουριές,

-         Σ’ αυτό ευελπιστώ να γεράσω και να μεγαλώσω τα εγγόνια μου και θέλω να παραμείνει  καθαρό γι’αυτά, όπως το βρήκα

-         Δεν σας κρύβω πως μ’απασχολεί πολύ -αν και δεν τώχω για πούλημα- το ότι θα χάσει την αξία του εξαιτίας της μόλυνσης των μεταλλείων

-         Μ’απασχολεί, επίσης, το ότι θα είμαι υποχρεωμένος να πλένω τα ζαρζαβάτια του μπαξέ μου από τις καρκινογόνες σκόνες του μεταλλείου με μολυσμένο ενδεχομένως νερό,

-         Μ’απασχολεί το ότι τα ζωντανά που θα βόσκουν στα σκονισμένα από τις επιφανειακές εξορύξεις και τους σπαστήρες τσαϊρια μας θα δίνουν μολυσμένο γάλα και φέτα, που προμηθεύομαι ακόμα από δω.

-         Εχω συμμαθητές οικογενειάρχες εδώ, με μεγάλα παιδιά στην ανεργία, που είμαστε πάντα φίλοι, παρόλο που δεν συμφωνούμε στο θέμα του μεταλλείου,

-         Εκτός απ’ότι προανέφερα, δεν έχω τίποτα να κερδίσω. Δεν είμαι καν ο άνετος ρήτορας και δεν τρελαίνομαι για το μικρόφωνο. Τουναντίον, όλοι ξέρουμε πόσο συμφερότερο είναι να τάχεις καλά, παρά να τα βάζεις με τους ισχυρούς αυτού του κόσμου.

-         Μ’ενδιαφέρει ωστόσο, να γίνονται συνέχεια εκδηλώσεις σαν κι αυτή και γι’αυτό συμμετέχω. Να βρίσκομαι με σας όλους, για να συζητάμε και να ελέγχουμε, όλοι μαζί, τις υποθέσεις που μας αφορούν.

o   Δεν είναι απαραίτητο να συμφωνούμε. Θα καταντούσε ανιαρό. Υπάρχουν πολλοί συμπολίτες μας που την θέλουν την μεταλλουργία χρυσού. Και δεν αποκλείεται να προχωρήσει.

o   Τότε όμως ακόμα περισσότερο θα πρέπει να είμαστε ενεργοί και σ’εγρήγορση, για την τήρηση των περιβαλλοντικών όρων. Για το αν δουλεύει ο κρατικός μηχανισμός εποπτείας και ελέγχου. Για το αν ελέγχεται το νερό που πίνουμε ή ο αέρας που αναπνέουμε.

o   Θέλω να πιστεύω ότι πάει ο καιρός που εμπιστευόμασταν τυφλά τους αιρετούς και τους ειδικούς, για να κάνουν την δουλειά που αυτοί μας ζήτησαν να κάνουν και για την οποία πολλοί χρυσοπληρώνονται.

Όσον αφορά το θέμα μου τώρα….

Τι θα λέγατε αν κάποιος έπαιρνε μια παραχώρηση από το δήμο μας για 30 στρέμματα γης, για να κάνει, μια δουλειά? Δεν θα γινόταν σούσουρο στο παζάρι? Ποιος είναι, ποιος τον βοήθησε, γιατί σ’αυτόν κι όχι στον άλλο, …

Τώρα, που έχουν παραχωρηθεί, όχι 30, αλλά 300.000 στρέμματα και ελάχιστοι ξέρουν πραγματικά το ποιός είναι, πώς το εξηγείτε? Κατά την γνώμη μου αυτός  όφειλε να διοργανώσει όχι μία αλλά πολλές δεξιώσεις και να μας συστηθεί: είμαι αυτός κι αυτός, προτίθεμαι να κάνω αυτή τη δουλειά, αυτά θα κερδίσω εγώ, αυτά εσείς, αυτά με τα νερά σας, αυτά με τα δάση σας, αυτά με τις θάλασσες σας, κλπ. Εστω όμως ότι αυτός ντρεπόταν. Η δημοτική και νομαρχιακή αυτοδιοίκηση που τούδωσαν το πράσινο φως να έρθει, δεν μας χρωστούν την ίδια ενημέρωση? Τι τους εμπόδισε να την κάνουν 6 χρόνια τώρα?

Η δική μου συνεισφορά στην σημερινή συζήτηση μας είναι να παρουσιάσω στοιχεία για το ποιος είναι αυτός που πήρε τα 300.000 στρέμματα γης των βουνών μας, εργοστάσια, σπίτια στο Στρατώνι, κλπ και μας συστήνετε ως Ελληνικός Χρυσός ΑΕ. Οτι θ’ακούσετε στη συνέχεια είναι δημοσιευμένα στοιχεία είτε αυτής της ίδιας της εταιρείας είτε της κυβέρνησης:

Ιδρύθηκε στις 9/12/2003 με μετοχικό κεφάλαιο 60.000 Ευρώ  και μοναδικό μέτοχο τον κ.Δημ.Κούτρα. Αυτή η εταιρεία των 60 χιλιάδων, μόλις  τρείς μέρες μετά, στις 12/12/2003 υπογράφει με τον τότε υφυπουργό Εθνικής Οικονομίας, συγχωριανό μας και νυν δήμαρχο μας, σύμβαση για την αγορά των μεταλλείων Κασσάνδρας έναντι 11 εκατ.Ευρώ. Αφού υπέγραψε, στη συνέχεια μέσα από διαδοχικές αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου, μεταβιβάζει -με το αζημίωτο για τον κ.Κούτρα- τις μετοχές της στην Καναδικής προέλευσης εταιρεία European Goldfields.

Στην European Goldfields, μεταβιβάστηκε σταδιακά το 95% της Ελληνικός Χρυσός ΑΕ. Το υπόλοιπο 5% το κατέχει ακόμα και σήμερα ο ίδιος ο κος Κούτρας. Αν ακούσεις, όμως, σήμερα τους υπουργούς ή τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, όλοι μιλούν για ξένους επενδυτές που θα φέρουν κεφάλαια στην Ελλάδα και στον τόπο μας, για την πολυπόθητη ανάπτυξη.

Ποιοί είναι οι μέτοχοι της European Goldfields?  Το 25% κατέχουν η ΕΛΛΑΚΤΩΡ και ο κος Κούτρας προσωπικά. Αυτό το ποσοστό που κατέχει η ελληνική πλευρά είναι πολύ κοντά στο 30% που απαιτείται κατά κανόνα διεθνώς για να έχεις τον έλεγχο σε μία εταιρεία. Αρκεί η ΕΛΛΑΚΤΩΡ ή ο κος Κούτρας να «κρύβονται» πίσω από κάποιες από τις πολλές επενδυτικές και εξωχώριες εταιρείες που κατέχουν ένα άλλο 30% περίπου. Το υπόλοιπο 45% είναι διάσπαρτο σε μικρομετόχους των χρηματιστηρίων Καναδά και Λονδίνου.

Η ΕΛΛΑΚΤΩΡ, είναι η γνωστή εισηγμένη στο ελληνικό χρηματιστήριο. Προήλθε από συνένωση της Ελληνικής Τεχνοδομικής του κ.Μπόμπολα (δημόσια έργα, τηλεόραση Mega, εφημερίδα ΕΘΝΟΣ, κλπ), του ΑΚΤΩΡα του κ.Κούτρα και ενός μεγάλου αριθμού μικρότερων τεχνικών εταιρειών.

Ας πούμε και το εξής: όποιος είχε λεφτά σε μετοχές το 2004 στην European Goldfields, σήμερα θα τα είχε οκταπλασιάσει!

Aς δούμε όμως τώρα τους δημοσιευμένους ισολογισμούς της European Goldfields:

-         στην περιουσία της καναδέζικης εταιρείας, στο ενεργητικό της, το 2009  τα μεταλλεία Κασσάνδρας αποτιμούνταν 430 εκατ.δολ. Το ποσό αυτό είναι το 90% όλου του ενεργητικού της. Η υπόλοιπη περιουσία (το 10% της αξίας της) που έχει η εν λόγω πολυεθνική ανά τον κόσμο, είναι κάποιες άδειες, στα χαρτιά, παραχώρησης μεταλλείων στην Ρουμανία και στην Τουρκία.

-         Το 95% σχεδόν του τζίρου της περίφημης πολυεθνική μας γίνεται από τις πωλήσεις της Ελληνικός Χρυσός, δηλ. από τα δικά μας μεταλλεία.

Τί μας λένε αυτά τα στοιχεία?

Πρώτον, ότι η περίφημη πολυεθνική ήταν μέχρι το 2004 μια εισηγμένη μεταλλευτική εταιρεία στον φορολογικό παράδεισο του Καναδά, χωρίς δραστηριότητα, αυτό που στην χρηματιστηριακή αργκό αποκαλούμε «κέλυφος».

Δεύτερον, ότι τα μεταλλεία που αγόρασε η Ελληνικός Χρυσός από το Ελληνικό Δημόσιο για 11 εκατ. Ευρώ, αξίζουν στην πραγματικότητα σύμφωνα με την European Goldfields 430 εκατ.δολλάρια,  37 φορές πάνω,  όπως ανέφερε και ο συντοπίτης μας βουλευτής κος Βαγιωνάς στην σχετική επερώτηση του στη Βουλή.

Τρίτον ότι η εταιρεία αυτή θα ήταν ανυπόστατη αν δεν υπήρχαν τα μεταλλεία Κασσάνδρας και ότι η εταιρεία αυτή στερούνταν παντελώς πείρας και προυπηρεσίας στην εκμετάλλευση μεταλλείων. Και

Tέταρτον, οι ιστορίες ότι ήρθαν ξένοι στον τόπο μας με λεφτά και τεχνογνωσία να μας αναπτύξουν είναι παραμύθια. Πρόκειται για καθαρά ελληνική υπόθεση, από τον μεγαλύτερο κατασκευαστικό όμιλο της χώρας μας.

Τί φόρους πήρε το ελληνικό δημόσιο από την μέχρι σήμερα λειτουργία της Ελληνικός Χρυσός? Με βάση τους ισολογισμούς της, το 2004 και το 2005 τίποτα, γιατί έγραφε ζημιές. Το 2006 έτος κατά το οποίο ξεκινά ουσιαστικά η λειτουργία της,  με 41 εκατ. Ευρώ τζίρο, καταγράφει 8 εκατ κέρδη. Δεν πλήρωσε όμως πάλι φόρο, λόγω συμψηφισμού με τις ζημίες των προηγούμενων ετών. Το 2007 με 58 εκατ τζίρο, ήταν το πρώτο έτος που κατέγραψε 17 εκατ κέρδη. Με τα κέρδη αυτού του έτους μηδένισε τις υπόλοιπες συσσωρευμένες ζημίες και πλήρωσε στο ελλην.δημόσιο για πρώτη και μοναδική φορά  4,5 εκατ.Ευρώ φόρο. Το 2008 και 2009 πάλι ζημίες. Το 2010 θα δούμε…

Πέρα από τα ελάχιστα έσοδα του δημοσίου, αυτό που μας λεν τα πιο πάνω στοιχεία είναι ότι η Ελληνικός Χρυσός αγόρασε το 2004 τα μεταλλεία με 11 εκατ. και ως το 2007, πήρε πίσω ότι έβαλε,  κι έβγαλε και πλεόνασμα. Μέσα σε 4 χρόνια πήρε τα λεφτά της με κέρδη πίσω! Αυτό για τους επιχειρηματίες δεν λέγεται μπίζνα. Είναι σκέτο χρυσωρυχείο.

Τώρα πως γίνεται και μια τέτοια κερδοφόρα μπίζνα να εμφανίζει συνέχεια ζημίες και το δημόσιο να εισπράττει μόνο τις εισφορές στο ΙΚΑ των εργαζομένων και τα ψιχία της φορολογίας της κατανάλωσης από το δημιουργούμενο εισόδημα?

Νομιμότατοι τρόποι υπάρχουν πολλοί για τις μεγάλες εταιρείες.

Ενας απ’αυτούς είναι οι περίφημες τριγωνικές συναλλαγές, μέσω off-shore εταιρειών. Το 2007 η Ελληνικός Χρυσός προπώλησε το σύνολο της παραγωγής αργύρου μιας ζώνης των μεταλείων Κασσάνδρας, εφόρου ζωής των μεταλλείων, σε μια off-shore εταιρεία των νήσων Caymans (Silver Wheaton Ltd) έναντι 57,5 εκατ.δολ.. Εννοείται ότι στα νησιά Caymans δεν υπάρχουν μεταλλευτικές επιχειρήσεις. Τα νησιά αυτά είναι ξακουστά μόνο ως φορολογικοί παράδεισοι. Η τιμολόγηση στη Silver Wheaton από την Ελληνικός Χρυσός γίνεται σε πολύ χαμηλή τιμή, ενώ η πραγματική τιμή τιμολογείται στον πραγματικό πελάτη από την Silver Wheaton και τα κέρδη μένουν αφορολόγητα στους τραπεζικούς λογαριασμούς των νήσων  Caymans.

Ενας άλλος δημοφιλέστατος στις πολυεθνικές τρόπος φοροδιαφυγής και μεταφοράς κεφαλαίων στο εξωτερικό, είναι κάτι μυστήρια έξοδα που αποκαλούνται ανόργανα και τα οποία αφορούν σε μελέτες, μεταφορά τεχνογνωσίας (τα γνωστά royalties), κλπ.

Στην Ελλάδα τώρα, για 2-3 χρόνια ακόμα μετά την μεταβίβαση των μεταλείων, οι ελληνικές εφημερίδες μιλούσαν συνεχώς για ξέπλυμα χρήματος, εξ αιτίας του ότι ο τότε κύριος μέτοχος της European Goldfields, Franc Timic, ένας δισεκατομμυριούχος 45χρονος, ρουμανικής καταγωγής, είχε δύο καταδίκες στην Αυστραλία για εμπορία ηρωίνης. Κυβέρνηση τότε ήταν η ΝΔ. Ο υφυπουργός Γ.Σαλαγκούδης βγάζει τον Οκτώβριο του 2005 ένα δελτίο τύπου (που είναι ακόμη στο site του υπουργείου) όπου λέει,  ότι δεν θα μπορούσε να σταματήσει μια τόσο μεγάλη επένδυση, για την οποία άλλωστε δεν ευθύνεται ο ίδιος, αλλά η προηγούμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Ομολογεί επίσης ότι ήξερε για τα ναρκωτικά, αλλά «ξεπλένει» τον κ.Timic, λέγοντας ότι είναι καθαρές οι δουλειές που κάνει πλέον.

Ο κος Σαλαγκούδης όμως λέει σ’αυτό το δελτίο τύπου και κάτι άλλο, πολύ σημαντικό, που μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Κατά λέξη:

«κάλεσα τον Πρόεδρο και Διευθύνοντα Σύμβουλο της εταιρίας «Ελληνικός Χρυσός Α.Ε.» και υπέγραψε έγγραφο, όπου καταγράφονται παροχές της εταιρίας προς την τοπική κοινωνία, ύψους 20 εκατομμυρίων  για την επόμενη πενταετία» (2006-2010).

Μήπως έχει ακούσει κανείς  σας να πήρε ο Δήμος Αρναίας κανένα Ευρώ αυτή την πενταετία? Μήπως η Ελληνικός Χρυσός τάδωσε όλα αυτά τα εκατομμύρια στους Ιερισιώτες και στους Μεγαλοπαναγιώτες κι εμείς μείναμε στην απέξω? Εγώ ρωτούσα όλα αυτά τα χρόνια αλλά οι δημοτικοί μας σύμβουλοι όλο θα το κοίταζαν.

Τα 20 εκατ. δεν είναι μικρό ποσό για να το χαρίσει εύκολα η Ελληνικός Χρυσός. Πρόκειται για ένα ποσό, που θυμίζει τα πόσα είχε σκορπίσει, προκλητικά γενναιόδωρα, η TVX, πριν απ’αυτή, στην περιοχή μας. Πρόκειται για ένα ποσό που στην επίσημη γλώσσα θα το αποκαλούσαμε ανταποδοτικά οφέλη ή κοινωνικό μέρισμα, και το δικαιούται ο λαός που είχε την τύχη να γεννηθεί πάνω σε πλούσια υπεδάφη. Σημειωτέον, ότι ως χώρα έχουμε μία παμπάλαια, αποικιοκρατικού τύπου μεταλλευτική νομοθεσία, που δεν προβλέπει καμία αποζημίωση ή συμμετοχή του δημοσίου στα κέρδη του εξορυσσόμενου πλούτου.

Η έννοια του ανταποδοτικού οφέλους για την τοπική κοινωνία και ο προβληματισμός για το τι κερδίζει το ελληνικό δημόσιο που μας απασχόλησε προηγουμένως, μ’έκανε να ερευνήσω λίγο το πώς διαχειρίζονται διάφορες χώρες τα πλούσια υπεδάφη τους. Μούμειναν στο μυαλό δύο ακραία παραδείγματα:

Ένα της Νορβηγίας που χάρη στα πετρέλαια της Βόρειας θάλασσας κατάφερε να εξοφλήσει από το 1960 και μετά όλο το εξωτερικό της χρέος και να δημιουργήσει ένα βιοτικό επίπεδο αξιοζήλευτο παγκοσμίως, και

Κι ένα, της Νιγηρίας, που είναι η 6 μεγαλύτερη πετρελαιοπαραγωγός χώρα παγκοσμίως,  η πλουσιότερη αφρικανική χώρα από άποψη υπεδάφους, με τις μεγαλύτερες πολυεθνικές να δραστηριοποιούνται εκεί, αλλά και η φτωχότερη της Αφρικής. Και μ’ένα λαό να σκοτώνεται σε εμφυλίους μισθοφορικών στρατών.

Προβληματίστηκα σε ποιο μοντέλο  άραγε να μοιάζουμε περισσότερο. Γιατί με τον μεταλλευτικό κώδικα που έχουμε, Ευρώπη σίγουρα δεν είμαστε. Ούτε καν Ευρωπαίοι πολίτες με την έννοια ότι πολύ λίγο  νοιαζόμαστε για τον τόπο μας και για ότι συμβαίνει σ’αυτόν. («το σπίτι μας νάναι καθαρό και τα σκουπίδια από το παράθυρο»). Αλλά ούτε και σκοτωνόμαστε όπως στην Νιγηρία. Ασχετα αν μας αντιμετωπίζουν ως αφρικανούς που δεν χρειάζεται, όχι να τους ρωτήσεις, αλλά ούτε και να τους ενημερώσεις για το τι θα κάνεις στον τόπο τους. Παρόλο που τελευταία έχει κηρυχθεί ένας γεμάτος εμπάθεια πόλεμος ανάμεσα στους αγωνιούντες για δουλειά συμπολίτες μας που θέλουν  την νέα επένδυση και όλους εμάς τους «αναίσθητους» οικολόγους. Λες και δεν ζούμε στον ίδιο τόπο, λες και δεν έχουμε τις ίδιες έγνοιες, λες κι εμείς εκπροσωπούμε κάποια άλλα εχθρικά για τον τόπο μας συμφέροντα.

Κλείνω εδώ και σας αφήσω μ’ένα λουκοβίτικο μασάλι:

Πριν μερικά χρόνια, ήμουν για καφέ στον Ταξιάρχη όπου άκουσα την εξής ιστορία. (Εμένα για πραγματική που την διηγήθηκαν, όχι σαν ανέκδοτο).

Ένα πρωί ξύπνησαν οι Λουκοβίτες και είδαν στα βουνά τους κάτι μεγάλες μπλε ταμπέλες με άσπρα γράμματα που είχε βάλει η Νομαρχία και θορυβήθηκαν. Natura, τι πρόγραμμα είν’αυτό, ποιος τους άφησε να βάλουν αυτές τις ταμπέλες στα βουνά μας, θα μας πάρουν τα κτήματα μας, ποιος μας ρώτησε εμάς, κλπ κλπ.

Και μια και δυο παίρνουν τις βαριοπούλες και κατεβάζουν τις ταμπέλες. Τότε ήρθε η σειρά της Νομαρχίας να θορυβηθεί και κάνοντας την ανάγκη φιλότιμο πήγαν οι άνθρωποί της να ενημερώσουν τους κατοίκους. Εκαναν μια-δυο ημερίδες και είπαν στον κόσμο ότι έχουν ένα βουνό εξαιρετικού κάλλους, ότι οι Ελβετικές Αλπεις δεν έχουν να ζηλέψουν σ’ομορφιά μπροστά στον Χολομώντα, ότι έχει ενταχθεί στο ευρωπαικό πρόγραμμα προστασίας του περιβάλλοντος Natura κι ότι δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα. Mε την ευκαιρία τους μίλησαν και για το leader, καθώς και για τις επιχορηγήσεις και τις δουλειές με τον τουρισμό που θα μπορούσαν να κάνουν. Κι έτσι μου είπαν ότι ξεκίνησε η ενασχόληση των Λουκοβιτών με τον τουρισμό.

Οι Λουκοβίτες είχαν μια στάση ζωής που φοβάμαι ότι λείπει σε μας: ενδιαφερόντουσαν για ότι συνέβαινε στον τόπο τους και συμμετείχαν δραστήρια. Τόσο στο γκρέμισμα των ταμπελών, όσο και στο κτίσιμο των ξενοδοχείων.

Σήμερα φοβάμαι, ότι τελειώνοντας κι ο τελευταίος ομιλητής, θα ψάχνετε την έξοδο για το σπίτι σας. Εύχομαι όμως να ανταμώνουμε στο εξής συχνότερα για να ζωντανέψει ο δημόσιος διάλογος.